"หรัญญ์"
"ท่านแม่"
หรัญญ์ยิ้มเต็มหน้าแล้วรีบสาวเท้าเข้าไปกอดมารดาที่ยืนรออยู่ไม่ไกลในทันที
หลังจากทราบว่าหรัญญ์และอรินดาเดินทางเข้ามาถึงประตูเมืองแล้ว องค์อรัญญิการ์ก็รีบออกมารอรับธิดาพร้อมกับคู่หมั้นในทันที
"แม่รอเจ้าตั้งนาน"
"ข้าเดินด้วยเท้ามาจึงทำให้ล่าช้า แต่เมื่อมาถึงป่าหิมพานต์ข้ากลับเจอเจ้าปุยฝ้าย"
หรัญญ์เล่าทุกอย่างให้มารดาฟังอย่างใจเย็น เขาดีใจอยู่ไม่น้อยที่ปุยฝ้ายม้าประจำกายยังไม่ตาย
"ปุยฝ้ายยังไม่ตายงั้นหรือ"
"ใช่แล้วท่านพ่อ"
มือเรียวลูบหัวปุยฝ้ายเบา ๆ อย่างรักใคร่ผูกพัน ได้ปุยฝ้ายกลับมาก็เหมือนกับว่าได้ของล้ำค่ากลับคืนกาย
"นี่คืออรินดา"
หรัญญ์รวบเอวนาคาเข้ามาใกล้ชิดแล้วเอ่ยแนะนำกับมารดา
อรินดาค้อมหัวและย่อตัวลงต่ำเพื่อทำการทักทายองค์อรัญญิการ์ด้วยความเคารพนอบน้อม
"องค์อรินดา ธิดาจากเมืองบาดาล เจ้าช่างงดงามยิ่งนัก"
องค์อริญญิการ์สาวเท้าเข้ามาใกล้สมาชิกใหม่ สองมือ
