ด้านแทคิณ ขณะที่ก้าวผู้จัดการส่วนตัวของกลับไปแล้วนั้น
“เชี่ยคิณ มีของดีไม่ยอมแบ่งนิหว่า” ทว่าที่นั่งดื่มกันต่อนั้น ไอ้เลก้ามี่หันมาถามผม
“ใคร” แทคิณถามเสียงสูง
“หึยังอีก...ทำเป็นมึน คนสวยเดรสสีดำ ที่นัวกับมึงในห้องเมื่อกี้อะ” ไอ้เลก้ามันคงหมายถึงพรีนสินั้น ยัยนั้นเมาหนักกล้าดียังไงอ่อยผมต่อหน้าพี่ก้าวและเพื่อนๆ ร่วมวง แค่คิดสันกรามขบเข้าหากันแน่นด้วยท่าทีโกรธจัด เขาพยายามแค่ไหนที่ไม่กระชากเธอเข้ามาจูบ
“ก็ไม่รู้จัก แค่เด็กร้านหนะ” แทคิณจำใจโกหกพวกมัน จากนั้นร่างสูงก็ลุกออกจากโต๊ะ
“นั้นมึงจะไปไหน กูกับไอ้ลุคซ์จะกลับแล้ว ไม่กลับพร้อมกัน” เจรามี่ถามคนที่ลุกขึ้นเตียมความสูง
“กลับก่อนเลย กูนัดกับพวกไอ้โรมต่อวะ” แทคิณเอ่ยจบร่างสูงก็เดินออกจากห้อง ไม่สนใจเสียงเรียกของลุคซ์ ที่เขาพยายามข่มอารมณ์อย่างหนัก คืนนี้ถ้าไม่ได้จัดการตัวต้นเหตุที่ทำเอาผมอารมณ์ค้างหนักแล้วค้างอีก อย่ามาเรียกผ
