ตอนที่ 17 โครตหลุด
1708 คำ
3 วันต่อมา
@มหาลัย B
ด้านพรีนหลังจากที่กลับมาจากคอนโดแทคิณ นี่ก็ผ่านมา 3 วันแล้ว ที่ฉันไม่เจอหน้าเขา ฉันพยายามติดตามข่าวของแทคิณตามโซเชียล เพจ ไอจี ต่างๆ แต่ทุกอย่างไม่มีการเคลื่อนไหวใดๆ ทำไมฉันต้องมารู้สึกอะไรกับคนดังอย่างเขาด้วย ถ้าพูดเรื่องความหล่อ ความฮอตในยุคนี้แน่นอนว่าต้องมีชื่อไอดอลอย่างแทคิณติดสอยห้อยไปด้วย
“ฟู่” ทำไมฉันต้องคิดถึงแต่หน้าหล่อๆ ของเขา พรีน พยายามสลัดภาพที่เธอถูกเขาเร้าอารมณ์บนเตียงนอน หึ...! ไม่ใช่แฟนฉันก็ยอมเขาไปได้เนอะ อยากเจอหน้าแต่ไม่อยากเจอแบบซึ่งๆ หน้า อายไงล่ะ ร่างบางได้แต่นั่งคิดอะไรเพียงลำพัง แต่ขณะที่นั่งอยู่ม้าหินอ่อนข้างคณะอยู่นั้น
“พรีน” เสียงเรียกที่ดังมาจากด้านหลัง ทำเอาฉันถึงกับสะดุ้ง
“ว่า...” ฉันถามยัยนานิล และดูสภาพหน้าไม่แต่งแบบนี้ ถึงยัยนี่จะสวยกล้ามามหาลัยสภาพนี้ได้ยังไง
“แก ไม่สบายเหรอ ปากซีดเชียว” ฉันว่าให้ยัยนานิล
“พึ่งตื่น ยัยเกลไลน์มาว่าเรามีเรียน ฉันแต่งตัวแทบไม่ทัน” นานิลหย่อนก้นนั่งและมือล้วงกระเป๋าหยิบลิปแมทสีพรีนขึ้นมาทาที่ปาก
“เฮ้ย...นึกว่าจะมาไม่ทันแล้ว” นานิลไม่พูดเปล่า แต่กับเอนศีรษะเข้ามาซบที่บ่าไหล่ของเพื่อน
“โรม ไปไหนไม่ได้มากับ ผัว”
“โรมมีเรียนเช้า มาก่อนแถมไม่ยอมปลุก ฉันก็มา
สภาพ อิเพิ้งเลยสิ” ยัยนิลหันมาบอกฉัน
“หิวมาก พาไปทานไรหน่อยดิ อีกครึ่งชั่วโมง น่าจะทัน” นานิลไม่พูดเปล่าแต่กับดึงแขนฉันให้ลุกออกจากม้านั่ง แต่นั้นฉันก็ยอมพานางไปหาไรกิน เพราะตอนนี้เพื่อนสนิทของนางยังไม่มีใครมา มีแค่ฉันและยัยนิล ตอนแรกฉันก็ไม่ชอบยัยนี้นะ เพราะนางเป็นเด็กทุน เพื่อนๆ ในห้องไม่ค่อยมีใครชอบ เพราะนานิลสวยและน่ารักพูดง่ายแย่งซีนอ่ะ แต่ฉันกับมา
สนิทกับนางครั้งที่เราไปซ่อมกิจกรรมด้วยกัน ยัยนิลในตอนนี้ฉันอิจนางสุดๆ ผัวนางหล่อมาก หล่อเวอร์วังจริง ทั้งหล่อทั้งรวย อิจเพื่อนล่ะหนึ่งก็ฉันนี้แหละ
ไม่ถึง 5 นาที ทั้งสองสาวแห่งคณะวิศวะก็มาถึงโรงอาหารกลางซึ่งอยู่ในตึกคณะบริหาร ด้านพรีนที่ทานมาถึงแล้วนั้น
“พรีน เธอไม่ทานเหรอ 3 ชั่วโมงเลยนะ จะหิวเปล่า” นานิลที่วางกระเป๋าลงจองโต๊ะก็หันมาถามฉัน
“ไม่อ่ะ ฉันทานมาแล้ว”
“งั้นฉันไปก่อนนะ อย่าแอบหนีล่ะ ไม่ชอบนั่งทานคนเดียว มันหวิว” นิลเอ่ยจบ ไม่นานก็เดินมาพร้อมกับจานข้าวราดแกง 2 อย่าง
“อาจารย์ชิษณุ นิยังไง วันมะรืนก็สอบแล้ว ยังเรียกมาเรียนอีก” พอยัยนิลวางจานข้าวลงบนโต๊ะ ก็หันมาเอ่ยกับฉัน
“นั้นน่ะสิจริงๆ วันนี้ฉันก็ขี้เกียจนะ แต่ไหนๆ ก็ไม่มีแพลนไปไหน เลยมาเรียนดีกว่า” ฉันเอ่ยกับยัยนิล
แต่ขณะที่ทั้งสองสาวนั่งคุยกันอยู่นั้น สายตาของของพรีนกับสะดุดเข้ากับร่างสูงอันคุ้นตาในชุดนักศึกษา สวมหมวกแก๊ปสีดำ ใบหน้าอันหล่อเหลาสวมแมสปิดจมูกสีดำ ที่คนดังเขาทำกัน ที่เดินมือล้วงกระเป๋ากางเกงเดินเข้ามาในโรงอาหาร แต่นั้นฉันก็จำเขาได้ เขาเดินมากับโรมและราม อีกคนฉันจำชื่อเขาไม่ได้ พอรู้ว่าแทคิณเขาเองก็อยู่ที่ดี ทว่าฉันกับรู้สึกดีขึ้นมา อาจเป็นว่า 3 วันที่ผ่านมาฉันไม่เจอหน้าเขา ไม่กล้าที่จะไลน์และโทรหาเขา อย่างน้อยๆ วันนี้ฉันก็เห็นเขาไม่เห็นหน้า เห็นแค่ตัวก็ยังดี ใบหน้าสวยที่เห็นเช่นนั้นถึงกับหลุดรอยยิ้มขึ้นมา
“เป็นไรเหรอ ยิ้มกริ่มเชียว” นานิลที่เอ่ยขึ้นมาเช่นนั้น ทำเอาคนที่ระบายรอยยิ้มเมื่อครู่ถึงกับหุบยิ้มลง
“เปล่า...” พรีนเอ่ยพร้อมกับเบือนหน้า หลบสายตาของนานิล
“แปลก แฮ่ะ แอบมองหนุ่มๆ คณะบริหารเปล่า”
“ฉันมองใคร ไม่มี้” พรีนเอ่ยเสียงสูง นานิลถึงกับขมวดคิ้วขึ้นมาด้วยสีหน้าสงสัย
“ลืมไปพรีนนี่ไม่นิยม ผู้บริหารนี่น่า ความหล่อสูสี แต่น่าจะสู่นิเทศฯ ไม่ได้” นานิลพูดลอยๆ ขึ้นมา หึ...ยัยนี่รู้ได้งั้นเหรอว่าฉันกำลังสนใจผู้นิเทศฯ นั่นอ่ะคณะของแทคิณ นานิลที่พูดถูกใจทำเอาพรีนถึงกับยิ้มไม่หุบ จากนั้นนานิลก็ทักข้าวเข้าปากต่อ
แต่ขณะที่ทั้งสองสาวนั่งพูดคุยกันยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อยู่นั้น พรีนที่เผยรอยยิ้มสดใสได้ไม่นาน เมื่อโรม แทคิณ รามและเพื่อนเขาอีกคนเดินมาที่โต๊ะที่พวกฉันนั่งอยู่นั้น พรีนถึงกับหุบยิ้มลง
“คุยไรกันครับสาวๆ ยิ้มไม่หุบเลย” โรมที่จะมาทานข้าว แต่สายตากับสะดุดเข้ากับนานิลที่นั่งกับพรีน แต่นั้นนานิลก็ไม่เห็นผม
“ก็เม้าท์ไปเรื่อยอ่ะ” นานิลหันไปตอบโรม แต่ในจังหวะนั้นสายตาฉันกับสะดุดเข้ากับสายตาคมเข้มของแทคิณเข้าอย่างจังๆ ยังไม่ทันตั้งตัวอะไร ให้ตายเถอะไอ้อยากเจอ เขามันก็อยากเจออยู่หรอกนะ แต่อยากแอบมองมากกว่า ไม่อยากเจอซึ่งๆ หน้าแบบนี้ ยิ่งสบตาเขา ทว่าภาพในคอนโดของแทคิณในคืนนั้นฉายวาบเข้ามาในหัวของฉัน
ฉันพยายามสลัดภาพนั้นออกจากหัว พรีนที่แทคิณอยู่ใกล้แค่นี้ใบหน้าสวยหวานถึงกับแดงซ่านขึ้นมาด้วยท่าทีเขินอาย แต่นั้นท่าทีของพรีนทำเอานานิลขมวดคิ้วราวกับว่าเพื่อนของเธอนั้นคิดอะไรอยู่
“พรีน ยัยพรีน” เสียงเรียกของนานิลทำให้พรีนได้สติ และเบนสายตาออกจากใบหน้าอันหล่อของแทคิณที่สบตากับเธอ ที่ตอนนี้เขาถอดเเมสออกจากใบหน้า แต่นั้นเขากับไม่มีท่าทีใดๆ ต่อหน้าใครหลายคนเขามักจะนิ่งขรึมพอๆ กับโรม ซึ่งท่าทีแบบนี้ต่างจากที่อยู่กับฉันมาก
“ปะ...เปล่า ไม่มีอะไร ฉันจะไปเข้าห้องน้ำ เดี๋ยวมานะ” พรีนเอ่ยไม่ทันขาดคำ ยังไม่ทันจะลุกขึ้นจากเก้าอี้
!! พรึ่บ !! ทว่าแทคิณกับนั่งเก้าอี้ฝั่งเดียวกับเธอ แต่ตรงข้ามกับโรมที่ตอนนี้นั่งข้างนานิลเป็นที่เรียบร้อยแล้วนั้น ให้ตายเถอะเขาเล่นนั่งขวางทางฉันแบบนี้และจะออกไปยังไงล่ะทีนี่ แต่ขณะที่ฉันจะลุกนั้น
!! หมับ !! กับมีของใครบางคนมาจับมือฉัน คนตัวเล็กที่ถูกแทคิณจับมือเอาไว้แน่นนั่น ดวงตาเรียวสวยถึงกับเบิกกว้างออกมาด้วยท่าทีตกใจ เขาจับไว้แน่นไม่คิดจะปล่อยด้วยนะ และยังเลื้อยมือมาที่กระโปรงนักศึกษาของฉัน ให้ตายเถอะ นี่เขาจะเลื้อยเก่งไปถึงไหน ที่มันในโรงอาหารมหาลัยนะ เขาบ้าไปเหรอ
ไม่พูดไม่จา หน้านิ่งแต่กับจับมือฉันไม่ยอมปล่อย แต่นั้นแทคิณเขายิ่งทำให้ฉันรู้สึกอึดอัด เขาทำราวกับไม่รู้จัก ฉัน หึ...แบบนี้ก็ดีแล้วล่ะ เพราะนี่มันต่อหน้าโรมและนานิลฉันเองก็ไม่อยากให้ยัยนิลรู้ว่าฉันรู้จักเพื่อนหลัวนาง
ด้านแทคิณไม่เจอพรีนมา 3 วัน ตั้งแต่วันนั้นที่เธอเทผมที่คอนโดของผม ให้ตายเถอะ พอเจอผมยัยแก้มแดงนี่โคตรหลุดแบบนี่มันยิ่งน่าเอาคืน มีอย่างที่ไหน โดนผมดูดจนเต้าซีดยังบอกไม่ให้ หึ...เห็นแบบนี้แล้วก็อดไม่ได้ มือหนาคว้าเข้าไปจับมือเรียวของเธอไม่คิดจะปล่อย
‘จะเข้า ห้องน้ำ หรือจะหนีผมกันแน่’ และดูใบหน้าสวย ปากอวบอิ่มอมชมพู แก้มแดงๆ ที่เธอเขินผม ดึงดูดชิบหาย กลิ่นน้ำหอมแสนยั่วยวนแตะปลายจมูกกลิ่นนี้แหละที่ติดร่างกายของเธอ เห็นแล้วโคตรอยาก ถ้าเจอที่อื่นไม่ใช่ที่โรงอาหาร บอกเลยโดนผมจูบอีกรอบอ่ะ อยากงับปากอมชมพูของคนที่นั่งข้างๆ นัก
“ฉันจะไปห้องน้ำ” ด้านพรีนที่ทนแทคิณจากที่บีบมือกับ แปรเปลี่ยนมาเลื้อยเข้ามาที่หน้าตัก ทนไม่ไหว ถึงกับเอ่ยเสียงขึ้นมา
“เอ่อ ฉันว่าแกจะไปห้องน้ำ ไปดิ เดี๋ยวรอที่นี่” นานิลที่ไม่รู้เรื่องอะไรหันมาเอ่ยกับเพื่อน แทคิณนะแทคิณเขารู้แต่ก็เลื้อยมือไม่หยุด จะทำให้ฉันอายไปถึงไหน
พรีนที่ทนแทคิณจากเลื้อยจับ เป็นซุกมือมาจับที่หน้าขาของฉัน หึ...ให้ตายเถอะนี่เขาจะหื่นไปไหน ร่างบางถึงกับลุกขึ้นยืน
“นายอ่ะถอย ฉันออกไม่ได้” พรีนเอ่ยเสียงแข็ง พร้อมกับจ้องหน้าคนที่นั่งขวางทางเธอ ที่ตอนนี้เขาดึงมือไม้เลื้อยกลับ แต่นั้นเขากับไหวไหล่ทำเป็นไม่สนใจ ยอมหลีกทางให้ฉัน
ด้านแทคิณขณะที่ร่างบางเดินออกไปแล้วนั้น หึ... ใครว่าเขาไม่สนล่ะ ท่าทีหยิ่งๆ สายตาเมินเฉยต่อเขาแบบนี้แหละ โคตรจะสนเลย เมื่อคิดอะไรสนุกๆ เช่นนั้นแทคิณถึงกับกระตุกรอยยิ้มขึ้นมาที่มุมปาก จากนั้นก็เดินออกจากโต๊ะตามร่างบางที่ลุกออกจากโต๊ะไปติดๆ ขณะที่พรีนไม่รู้ตัว
- ผู้เขียน
