“ไม่ค่ะ ตั้งแต่จำความได้ลูกปัดก็อยู่ที่มูลนิธิมาตลอดเหมือนเด็กกำพร้าคนอื่นๆ”
“ลูกปัด...”
ไรอันสัมผัสได้ถึงความอ้างว้างและความเงียบเหงาในน้ำเสียง สาวน้อยนิ่งเงียบไปเหมือนตกอยู่ในความคิดของตัวเอง ชายหนุ่มจึงยกมือขึ้นเหนี่ยวรั้งต้นคอเล็กเบาๆ ลูบไล้แผ่วที่ท้ายทอยสวย ใบหน้างามก้มลงมองสบตาคม
ดวงตาคมกร้าวนิ่งลึกยามจดจ้องมองเข้าไปในดวงตาคู่นั้น ความบริสุทธิ์สดใสไร้เดียงสากระจ่างชัดในตาคู่นั้น
ปัทมณฑ์จับจ้องใบหน้าคมเข้มอย่างลืมตัว จ้องดวงตาที่เหมือนว่ามีไฟเรืองๆ ไล่มาตามสันจมูกโด่งที่มักค้ากำไรจากแก้มเธอนับครั้งไม่ถ้วนทั้งที่จับพลัดจับผลูมาอยู่กับเขายังไม่ครบยี่สิบสี่ชั่วโมงด้วยซ้ำ ปากร้อนร้ายกาจที่ช่างสร้างความวาบหวามรัญจวน ไม่ว่าเขาจะแตะลงที่ใดแนบลงกับส่วนไหนของผิวกายเหมือนกับจะมีไฟร้อนๆ แผดเผาผิวเนื้อบริเวณนั้นให้รุ่มร้อนผ่าว และแนวคางที่เริ่มเขียวครึ้มด้วยไรหนวดเครา ส่งให้หน้าคร้ามคมเข้ม
