ตั้งแต่ออกเดินทางออกจากจวนฉิง ใจของฉิงหนิงอวี่ก็เต็มไปด้วยความกังวล กระวนกระวายและหวาดผวาอยู่บ่อยครั้ง โดยเฉพาะยามหลับตาลงและฝันเห็นเรื่องราวในอดีต
นางไม่อาจลบภาพเหล่านั้นออกไปได้ แม้จะรู้ว่ามันไม่จะไม่มีทางเกิดขึ้นอีก แต่ทำไมถึงสลัดมันไม่ออก...
‘หนิงอวี่ ข้าต้องการเจ้า ข้าจะแก้แค้นตระกูลเซี่ยแทนเจ้า’
เสียงของหมินเสี่ยวเทียนก้องดังอยู่ในโสตประสาท
‘อย่าจากข้าไป หนิงอวี่!!! เจ้าลืมตาเดี๋ยวนี้’
ความทรงจำสุดท้ายและเป็นเสียงสุดท้ายที่ได้ยินก่อนวิญญาณนางจะหลุดลอยออกจากร่าง บุรุษที่นางไม่เคยแยแสกำลังกอดร่างที่เย็นเฉียบไปแล้วครึ่งหนึ่ง ร่ำไห้ปานขาดใจพร้อมพร่ำบอกว่าเขาเสียใจแค่ไหนที่สูญเสียนาง
ในตอนนั้น...มีเพียงหมินเสี่ยวเทียนคนเดียวหรือไม่ที่เสียใจต่อการตายของข้า
และด้วยคำถามนี้ ฉิงหนิงอวี่จึงไม่อาจนอนหลับได้จนถึงเช้า
เช้าตรู่ที่พระอาทิตย์ยังไม่ขึ้นเต็มดวง ฉิงหนิงอวี่และเจียอีเร่งเก็บขอ
