ตอนที่ 6
1645 คำ
EP.6
“ถ้าคุณมีความละอายอยู่บ้างในสายเลือด ผมก็คงไม่พูดอย่างนี้กับคุณหรอก” ร้อยดาวแก้มร้อนผ่าวด้วยความอับอาย หล่อนไม่เคยคิดเลยว่าผู้ชายที่รูปงามแบบเขา จะมีวาจาที่โหดเหี้ยมเยี่ยงนี้
“ถ้าคุณพูดไม่รู้เรื่องแบบนี้ ฉันก็จะไม่ยอมทำตามคำขอของคุณ ฉันจะไม่กลับประเทศไทยเด็ดขาด และจะต้องแต่งงานกับเจ้าชายฮิมรานให้ได้ด้วย คุณจะทำไม”
หล่อนท้าทายเขา มือบางยกขึ้นเช็ดคราบน้ำตาจนแห้ง มองเขาอย่างรังเกียจ
“คุณไม่มีสิทธิ์มาสั่งฉัน” หญิงสาวสะบัดแรง ๆ เพื่อให้หลุดพ้นจากอ้อมแขนของเขา
“กรุณาช่วยเอามือหยาบคายของคุณออกไปจากตัวของฉันด้วยค่ะ”
ความเดือดดาลพุ่งพรวดอยู่ในกระแสเลือด ก่อนจะไหลย้อนขึ้นมาที่ดวงตา ฮิมรานพยายามข่มความรู้สึกเกรี้ยวกราดที่กำลังแล่นลิ่วอยู่ในตัวให้สงบลง แต่มันก็ไม่ได้ผลเท่าที่ควร เพราะตั้งแต่เกิดมาเป็นตัวเป็นตน เขายังไม่เคยถูกผู้หญิงคนไหนทำกริยาต่ำทรามใส่แม้แต่ครั้งเดียว ไม่เคยเลยจริง ๆ
“อย่าแสดงกริยาต่ำๆ แบบนี้ใส่ผมอีก” เขาเตือนหล่อนเสียงเยือกเย็น แต่ช่างผิดกับความโกรธเกรี้ยวที่อัดแน่นอยู่ในดวงตาคมกล้าของเขาเหลือเกิน
“แต่คุณแสดงมันใส่ฉันก่อนนี่คะ และคุณก็คุกคามชีวิตของฉันด้วย”
“คุณจะคิดยังไงก็ช่าง คุณมีทางออกแค่สองทางเท่านั้น...” เขาลากเสียงยาว ร้อยดาวมองเขาอย่างตั้งใจ
“คือหนึ่ง... ออกไปจากความาร์ซะ หรือสอง... รอนแรมอยู่ในทะเลทรายกับผม ในฐานะนางบำเรอ!”
ฮิมรานคิดไม่ผิดที่บีบหล่อนด้วยวิธีนี้ เพราะใบหน้าสวย ๆ ของหล่อนซีดแล้วซีดอีก เรียวปากอิ่มเผยอออกจากกันอย่างตกใจ ดวงตากลมโตเปียกชื้นคู่นั้นมองเขาอย่างผิดหวัง
ร้อยดาวรู้สึกเหมือนใครเอาไม้มาตีที่ศีรษะแรงๆ ความมึนงง สับสนพุ่งเข้าใส่ราวกับคมมีดแหลม แข้งขาอ่อนแรงแทบทรงตัวไม่อยู่ หากว่าไม่ได้กำลังอยู่ในอ้อมแขนของเขา หล่อนคงล้มลงไปกองกับพื้นนานแล้ว
“คุณต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ”
“เลือกมาสักข้อสิ คนสวย” มือหนาของเขาเริ่มเคลื่อนไหวจากแผ่นหลังเนียน ต่ำลงไปยังบั้นท้ายงอนอวบอัด ลูบวนอยู่อย่างนั้นราวกับต้องการข่มขวัญอยู่ในที
หญิงสาวพยายามดิ้นรนเพื่อช่วยเหลือตัวเอง หลังจากที่ยืนเป็นรูปปั้นให้เขากอดรัดอยู่นาน แต่นั้นก็ไม่ได้ช่วยให้หล่อนพ้นพันธนาการของเขาแม้แต่น้อย
“ถ้าคุณเป็นสาวไร้เดียงสา ผมจะเชื่อว่าคุณไม่ได้จงใจยั่วยวนผม” เขาคำรามเสียงเยือกเย็น สายตาเยาะหยันอย่างน่าเกลียด
“แต่คุณไม่ใช่นี่...” เขาหัวเราะออกมาอย่างหยาบคาย หญิงสาวกัดปากตัวเองจนห้อเลือด ความขัดเคืองก่อตัวขึ้นเป็นควันโขมง
“หยาบคาย ฉันไม่คิดเลยว่าผู้ชายในความาร์จะดูถูกผู้หญิงเช่นคุณ” หล่อนตวาดแว๊ดกลับไปอย่างเหลืออด มือบางทั้งทุบทั้งข่วนแผ่นอกกว้างกำยำตรงหน้า
“ถ้าคุณบังอาจล่วงเกินผมอีกคำหนึ่งล่ะก็ รับรองลิ้นหวานๆ ของคุณได้หลุดออกมาจากปากแน่” เขาตวาดออกมาเสียงเดือดดาล ดวงตาคมกล้าแทบจะเผาไหม้หล่อนให้สลายเป็นเถ้าธุลี
“เลือกมาสิ ว่าคุณต้องการแบบไหน... จะออกไปจากความาร์ดีๆ หรือจะยอมขึ้นเตียงกับผม” ฮิมรานอดรู้สึกขยะแขยงตัวเองไม่ได้ที่พูดในสิ่งที่น่าละอายออกไป แต่เขาต้านทานแรงปรารถนาที่เกิดขึ้นระหว่างเขากับหล่อนไม่ได้จริง ๆ แค่สักคืนที่มีหล่อนอยู่บนเตียงของเขา
หล่อนเงยหน้าขึ้นมองเขาน้ำตาคลอ “ฉันไม่เลือกสักทาง ฉันจะไปหาเจ้าชาย แล้วจากนั้นก็ให้เขาจับคุณไปประหารซะ โทษฐานที่ล่วงเกินฉัน”
“คุณไม่มีทางไปไหนได้ ถ้าผมไม่อนุญาต” ฮิมรานคำรามอย่างโกรธเกรี้ยว เขาไม่คิดว่าหล่อนจะใจแข็งอย่างนี้ ทั้ง ๆ ที่ตอนแรกคิดว่าหล่อนจะวิ่งหางตกกลับประเทศไทยไปโดยเร็ว แต่ผิดคาดหล่อนกลับดื้อแพ่งอย่างไร้ยางอายยิ่งนัก
“แต่ฉันจะไป ฉันทนอยู่ใกล้ผู้ชายน่ารังเกียจอย่างคุณไม่ได้นานหรอกนะ” หล่อนตอกกลับมาอย่างเจ็บแสบ ร้อยดาวไม่เคยคิดว่าตัวเองจะโมโหลืมตัวได้ถึงเพียงนี้
“แต่คุณต้องอยู่กับผมอีกนานเลยล่ะ ถ้าไม่รีบไปซะตอนนี้”
มือหนาสีน้ำผึ้งของเขาขย้ำบั้นท้ายอวบอัดของร้อยดาวอย่างลงโทษ หญิงสาวร้องออกมาด้วยความตกใจ
“ปล่อยฉันนะ คนเลว”
ทั้งดิ้น ทั้งหยิก ทั้งข่วน แต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้เขาถอยห่าง หรือปล่อยหล่อนให้หลุดออกจากวงแขนที่มีกล้ามเนื้อกำยำนั้นเลย เขารัดแน่นมากขึ้น และก็เริ่มรุกรานหล่อนด้วยฝ่ามือมากขึ้นด้วยเช่นกัน
“ผมจะไม่ปล่อย และก็จะทำมากกว่านี้ด้วย หากคุณไม่รับปากว่าจะไปจากความาร์” เขาขู่ด้วยน้ำเสียงแหบพร่า อารมณ์ปรารถนาที่เกิดขึ้นปัจจุบันทันด่วนเริ่มออกฤทธิ์เดช
“คุณไม่มีสิทธิ์ทำแบบนี้นะ ปล่อยสิ” ยิ่งดิ้น ก็ยิ่งเหมือนปลุกเร้าอารมณ์พิศวาสให้บังเกิดขึ้น หญิงสาวสัมผัสได้ถึงความคึกคะนองของเขาที่สัมผัสที่บริเวณหน้าท้องของหล่อน แก้มสาวแดงระเรื่ออย่างเขินอาย
“หุบปากได้แล้ว ผมจะไม่ฟังคำพูดของคุณอีก หากเมื่อไหร่ต้องการไปจากความาร์ก็บอกผมได้ เพราะผมยินดีจะปล่อยคุณไปทันที” เขาแสยะยิ้มอย่างน่าเกลียด ร้อยดาวแทบหายใจไม่ออก และก็แทบทรุดลงไปกองแทบเท้าของเขาเมื่อฮิมรานคลายอ้อมแขนออก เขาถอยออกห่างจากหล่อนไปสองก้าว
“ผมให้เวลาคุณตัดสินใจคืนหนึ่ง ถ้าพรุ่งนี้ผมยังไม่ได้คำตอบที่ถูกใจ...”
หญิงสาวพยายามสูดอากาศเข้าปอดอย่างหนักหน่วง ตอนนี้แค่แรงจะตอบโต้เขาออกไปยังมีน้อยเต็มทน
“ผมจะพาคุณขึ้นเตียงทันที” เขาหัวเราะเสียงดัง อารมณ์ทางเพศที่รุนแรงกำลังควบคุมเขาอยู่
“คงสนุกไม่น้อยเลยทีเดียว”
ฮิมรานเลือนสายตากวาดมองเรือนร่างบอบบางที่ยืนสั่นเทาอยู่ไม่ห่างด้วยสายตาเย้ยหยัน รูปร่างของหล่อนยั่วกิเลสส่วนต่ำของเขาได้ชะงักนัก... ชายหนุ่มคิดอย่างเดือดดาล
“ถ้าฉันหนีไปได้ คุณจะต้องเดือดร้อนแน่ คนสารเลว”
“หยุดวาจาสามหาวไร้มารยาทของคุณได้แล้ว ร้อยดาว” คนตัวโตตวาดลั่น สุ้มเสียงอย่างวางอำนาจเหลือล้นของเขาทำให้โทสะของหล่อนแตกซ่าน มือบางกดเข้าหากันแน่น
เขาเป็นใครกัน... มีสิทธิ์อะไรมาว่าร้ายหล่อนแบบนี้ แล้วไหนจะกังขักหน่วงเหนี่ยวหล่อนไว้ราวกับนักโทษอีก เขาไร้ความเป็นสุภาพบุรุษอย่างสิ้นเชิง
“ฉันจะพูด และจะไม่หยุด ถ้าคุณรำคาญก็ปล่อยฉันไปสิ”
หล่อนท้าทายเขา แต่ก็ต้องหน้าซีดเผือดเมื่อประสานสายตากับดวงตาเดือดดาลคู่นั้น นี่ถ้าหล่อนเป็นกองฟางคงมอดไหม้ไปหมดแล้วมั้ง...
“ในเมื่อคุณไม่หยุด ผมก็จะทำให้คุณหยุดพูดด้วยวิธีของผม” เสียงคำรามของเขาอื้ออึงอยู่ในโสตประสาท มือหนาของเขากระชากหล่อนเข้าไปไว้ในอ้อมแขนอีกครั้ง และไม่ช้าหล่อนก็ถูกลงโทษด้วยการจุมพิตที่รุนแรง ป่าเถื่อน หญิงสาวเบิกตากว้างอย่างตกใจ แต่ก็ไม่สามารถช่วยตัวเองได้ ริมฝีปากร้อนรุ่มของเขาตะโบมจูบหล่อนอย่างบ้าคลั่ง แม้จะพยายามหันหน้าหนีเช่นไร แต่มือหนาของเขาก็จับหล่อนให้หันมารับจุมพิตอันโหดร้ายอย่างเหมาะเจาะ
หญิงสาวพยายามต่อต้านอย่างสุดกำลัง มือบางทั้งทุบทั้งตีที่ไหล่กว้างนั้นแรง ๆ แต่เขากลับไม่สะทกสะท้าน ยังคงตั้งหน้าตั้งตาจูบหล่อนต่อไป ความรู้สึกบางอย่างที่รุ่มร้อน วาบหวามกำลังแล่นฉิวอยู่ในกระแสเลือด ก่อนที่จะวิ่งมาขมวดปมกันอยู่ที่บริเวณหน้าท้อง ความโหยหาบางสิ่งบางอย่างที่ไม่รู้จัก มันทำให้หล่อนอ่อนแรงลงอย่างไม่น่าเชื่อ
เจ้าชายหนุ่มดุนดันปลายลิ้นหนาของตนเองให้แทรกลึกเข้าไปในอุ้งปากหวาน ๆ ของร้อยดาว อารมณ์ปรารถนากำลังเดือดพล่านอยู่ในอก และเขาคงต้องตายแน่ ๆ หากไม่ได้จำกัดมันทิ้งไป
ร้อยดาวครางออกมาในลำคอแผ่วเบาอย่างยอมแพ้ในรสสวาทนั้น มือบางที่เคยทุบตีทำร้ายเขา ตอนนี้กลับนิ่งเฉยไร้แรงขัดขืนอีกต่อไป ฮิมรานครางในลำคออย่างถูกใจเมื่อเห็นหล่อนสิ้นฤทธิ์ และนั่นก็ทำให้เขาลดความดุเดือดของจุมพิตลง และแทนที่ความป่าเถื่อนนั้นด้วยความเร่าร้อนเจียนคลั่ง ความต้องการทางเพศอย่างรุนแรงทะลักทลายใส่ไม่หยุดหย่อน
ลำแขนกลมกลึงสลักเสลายกขึ้นโอบรอบลำคอแข็งแกร่งของเขาอย่างลืมตัว ปลายเท้าเขย่งขึ้นเพื่อเปิดทางให้เขาจูบหล่อนได้อย่างถนัดถนี่ ร้อยดาวอยากจะอาเจียนออกมานักให้สมกับความใจง่ายของตัวเอง แค่ถูกเขาจูบนิดหน่อยก็คล้อยตามได้อย่างไร้ยางอายที่สุด แต่หล่อนก็ทำอย่างนั้นไม่ได้ เพราะความวาบหวามที่ไม่เคยพบเจอมาก่อนในวัยสาวกำลังจะฆ่าหล่อนให้ตาย ร้อยดาวแทบไม่อยากจะเชื่อเลยว่าตัวเองจะมีอารมณ์รักร้อนแรงพอๆ กับเขาอย่างนี้
- ผู้เขียน
