ตอนที่ 7
1459 คำ
EP.7
หญิงสาวแอ่นร่างเข้าหาเขา เบียดบดกับความแข็งแกร่งกำยำสมชายชาตรีนั้นอย่างเร่าร้อน หล่อนเหมือนกับไม่ใช่คนเดิม ทั้งๆ ที่ควรจะต่อต้านเขา ขัดขืนเขา แต่ตอนนี้หล่อนกลับต้องการให้เขาทำอะไรก็ได้ ที่จะทำให้หล่อนคลายจากความรวดร้าวที่อัดแน่นอยู่ในช่องท้องให้หมดไป
ฮิมรานหัวเราะในลำคอเบาๆ อย่างพึงพอใจ เมื่อร่างอรชรในอ้อมแขนคล้อยตามเขาได้อย่างไม่น่าเชื่อ หล่อนร้อนแรงได้อย่างสุดๆ แต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้เขาแปลกใจเท่ากับความเขินประหม่ายามที่หล่อนถูกเขาลงทัณฑ์ด้วยรสจูบอันร้อนแรง
ร้อยดาวทำเหมือนกับว่า หล่อนพึ่งจะเสียจูบครั้งแรกให้กับผู้ชายอย่างนั้น?
เจ้าชายหนุ่มคิดอย่างงงงุน แต่เขาก็สลัดความคิดนั้นออกไปอย่างรวดเร็ว เพราะสิ่งที่เขาได้เห็นมากับตาเกี่ยวกับพฤติกรรมของร้อยดาวที่เมืองไทยนั้น... มันตรงกันข้ามกับกริยาแบบนี้ของหล่อนอย่างสิ้นเชิง
เจ้ามายา!
ฮิมรานเหยาะหยันผู้หญิงในอ้อมแขนอยู่ในใจ ความกรุ่นโกรธที่ไม่ทราบสาเหตุแน่ชัดกระพือปีกเข้าใส่อารมณ์เขาเต็มแรง
เขาเกลียดหล่อน... แม่สาวนักขุดทองจอมเจ้าเล่ห์... เจ้าเล่ห์พอๆ กับแม่เลี้ยงและก็พี่สาวของหล่อน หรือถ้าจะให้พูดให้ถูกต้องตรงประเด็นล่ะก็ ทั้งครอบครัวของเจ้าหล่อนนั่นแหละ
ฮิมรานรู้สึกคลื่นเ**ยนอาเจียนเป็นที่สุด พฤติกรรมอันเหลวแหลกของหล่อนพุ่งตรงมาจากรายงานเข้าสู่สมองเขาอย่างจัง และนั่นก็ทำให้เขาทนใกล้ชิดกับหล่อนต่อไปไม่ได้ เขาผละออกห่างอย่างรวดเร็ว
เจ้าชายหนุ่มสูดลมหายใจเข้าปอดเฮือกใหญ่ ทำราวกับว่าอากาศคือสิ่งที่เขาขาดแคลนที่สุดในตอนนี้
“ยั่วได้เก่งไม่เบานี่”
น้ำเสียงที่แสนจะดูถูกของเขาตอนนี้ยังไม่เท่ากันสีหน้าและแววตาที่เจิดจ้าด้วยความขยะแขยงอย่างชัดเจน ร้อยดาวแก้มแดง อารมณ์วาบหวามเมื่อครู่จางระเหยไปจนหมดสิ้นไม่หลงเหลือแม้แต่หยดเดียว หญิงสาวรู้สึกต่ำเตี้ยด้อยค่ายิ่งกว่าคุณโสซะอีก
ความเจ็บปวดแกมอับอายไหลบ่าไปทั่วทั้งสรรพร่างราวกับน้ำป่าในหน้าฝน หล่อนแทบทนยืนมองหน้าเขาต่อไปไม่ได้ อยากจะวิ่งหนีออกไปให้ไกลๆ แต่จะทำอย่างนั้นได้เช่นไรล่ะ ในเมื่อตอนนี้หล่อนกำลังถูกกักขังอยู่ในทะเลทราย
นี่หล่อนกำลังจะกลายเป็นเชลย โดยมีผู้ชายที่หล่อเกินจริงแต่นิสัยแย่ยิ่งกว่าซาตานคนนี้เป็นเจ้านายจริง ๆ หรือ...
“คนสารเลว คุณทำกับฉันอย่างนี้ได้ยังไง ถ้าเจ้าชายรู้คุณต้องหัวหลุดจากบ่าแน่” เมื่อหายช็อกความกรุ่นโกรธก็แทรกเข้ามาแทนที่ ร้อยดาวแทบเต้นได้กับความหยาบคายที่เขาใส่พานยื่นให้ตรงหน้า
ฮิมรานหัวเราะหยัน มองสตรีสาวตรงหน้าที่ยืนตัวสั่นงันงกด้วยสายตาเป็นประกาย ความหอมหวานจากเรียวปากอิ่มของหล่อนยังไม่จางไปจากปลายลิ้น
“ผมว่าเจ้าชายบ้าบออะไรนั่นคงรีบจับคุณส่งประเทศไทยแหงๆ เพราะเขาคงไม่คิดว่าผมจะปล่อยให้คุณนอนบนเตียงคนเดียวตลอดระยะเวลาที่อยู่ในทะเลทรายกับผม” ร้อยดาวอ้างปากค้าง กำลังจะต่อว่าเขาออกไป แต่ก็ถูกเขาว่าใส่หน้าอีกครั้ง
“คุณน่าจะรู้นะว่า ผู้หญิงของเจ้าชายในประเทศของผม ต้องเป็นพรหมจารีเท่านั้น” เขากวาดตามองหล่อนตั้งแต่ปลายเท้ามาหยุดที่ทรวงอกอวบ ก่อนจะวกขึ้นมาที่เรียวปากอิ่มเต็มที่หวานล้ำ
“คนกำลังดูถูกฉันนะคะ แต่ถึงฉันจะเป็นยังไง มันก็ไม่ใช่ธุระกงการอะไรของคุณ เพราะเจ้าบ่าวของฉันไม่ใช่คุณ” หล่อนเชิดหน้า พยายามอย่างที่สุดที่จะบังคับให้ตัวเองเข้มแข็ง แต่น้ำเสียงที่พูดออกไปกลับสั่นเทาจนผู้ชายใจร้ายตรงหน้าหัวเราะเยาะออกมา
“คุณคิดจะย้อมแมวขายให้เจ้าชายหรือไง...” เขาลากเสียงห้วน มีแววเย้ยหยันอยู่ในน้ำเสียงกระด้างนั้น
“ฉันจะไม่พูดเรื่องนี้กับคุณหรอกนะ มันเป็นเรื่องส่วนตัวของฉันกับเจ้าชาย” ร้อยดาวสะบัดหน้าหนี หมุนตัวหันหลังให้กับเขา แก้มสาวแดงระเรื่อขึ้นเมื่อถูกเขากล่าวหาในเรื่องที่ตัวเองอายเกินกว่าจะปฏิเสธ
“แก้ตัวไม่ได้ล่ะสิ” ยิ่งร้อยดาวไม่ปฏิเสธ ฮิมรานก็ยิ่งเข้าใจผิดกันไปใหญ่ เจ้าชายหนุ่มขบกรามขึ้นเป็นสันนูนแทบละเอียด สองมือกำแน่นเข้าหาตัว
ฮิมรานคิดว่าหล่อนจะปฏิเสธสิ่งที่เขากล่าวหา... แต่ไม่เลย หล่อนไม่ปฏิเสธมันสักนิด หล่อนนี่มันแพศยาชะมัด ฮิมรานคิดอย่างเดือดดาล
เขาไม่อาจจะปฏิเสธได้เลยว่า ในใจลึก ๆ ของเขาแล้วนั้นหวังจะให้หล่อนปฏิเสธคำกล่าวหาของเขามากมายเพียงใด แต่ตอนนี้เขาผิดหวังชะมัด
“คุณจะคิดยังไงก็ช่าง แต่ตอนนี้ฉันอยากจะกลับไปที่สนามบิน ให้คนไปส่งฉันที” น้ำเสียงของหล่อนอ่อนลงอย่างเห็นได้ชัด ก็จะมีประโยชน์อะไรเล่าที่จะต้องไปถกเถียงปัญหาโลกแตกที่เขาไม่ยอมรับว่าตัวเองเป็นฝ่ายผิด
เขาทำเหมือนกับว่าตั้งแต่เกิดขึ้นมาเป็นตัวเป็นตนขนาดนี้ ยังไม่เคยมีใครขัดใจ อยากได้อะไรก็ต้องได้อย่างนั้น ร้อยดาวคิดอย่างเหนื่อยอ่อน
“ผมเสียใจด้วย สิ่งนั้นคือสิ่งที่ผมให้คุณไม่ได้ คนสวย”
“คุณขังฉันไม่ได้หรอกนะ” หล่อนหันกลับมาเผชิญหน้ากับเขา ดวงตากลมโตเต็มไปด้วยความกรุ่นโกรธ
เขาหัวเราะลั่น “ได้สิ และผมกำลังจะทำมันด้วย”
เขาแสยะยิ้ม ขณะเดินห่างออกไปยังปากกระโจม หญิงสาวจะวิ่งตามแต่เขาร้องห้ามด้วยน้ำเสียงดุดันซะก่อน
“คุณไม่เห็นหรือไงว่าพระอาทิตย์ตกดินไปนานแค่ไหนแล้ว และมืดๆ ค่ำๆ แบบนี้ ต่อให้เป็นโจรทะเลทรายแบบผมก็ไม่มั่นใจว่าจะรอดพ้นออกไปจากทะเลทรายผืนนี้ได้” เขาหยุดยืน มองหล่อนคล้ายดูถูก
“อย่างคุณก็มีแต่ตายกับตายอย่างเดียว” คำขู่ของเขาเรียกความหนาวเย็นจากทั่วทุกมุมโลกให้มารวมกันที่สันหลัง จนหล่อนสั่นสะท้าน ดวงตากลมโตฉายแววตื่นตระหนกอย่างน่าสงสาร
แต่เขาจะไม่สงสารหล่อน แม้จะรู้สึกติดใจในรสชาติและรูปลักษณ์ภายนอกของเจ้าหล่อนแค่ไหนก็ตาม
“แต่ฉันต้องไปจากที่นี่ ฉันต้องไปพบเจ้าชาย...” ร้อยดาวพึมพำกับตัวเองเบา ๆ คล้ายกับคนหวาดกลัวจนเสียสติ ฮิมรานเหยียดยิ้มหยันที่มุมปาก ก่อนจะเปิดประตูกระโจมและก้าวเดินออกไป
ร้อยดาวทรุดร่างบางลงนั่งกับพื้นพรมสีสดสวยอย่างหมดแรง น้ำตาที่พยายามกลั้นไว้สุดกำลังไม่ให้ไหลตอนนี้มันทะลักทะลายไหลออกมาราวกับเขื่อนแตก
หล่อนไม่เคยคาดคิดเลยว่าตัวเองจะต้องมาเผชิญหน้ากับซาตานร้ายผู้หล่อบาดใจเช่นเขาอย่างนี้ เขาร้ายกาจอย่างน่ารังเกียจ แต่หล่อนก็ยังใจเต้นตูมตามได้ทุกครั้ง เมื่อเห็นใบหน้าอันบาดจิตนั้นได้อย่างไม่น่าเชื่อ ร้อยดาวคิดอย่างอ่อนเพลียใจ
แล้วนี่หล่อนจะทำยังไงดี... ทะเลทรายอันกว้างไกลสุดลูกหูลูกตาแบบนี้หล่อนจะสามารถออกไปได้อย่างไรกัน แล้วเจ้าชายฮิมรานจะทรงตามหาหล่อนไหม หรือบางทีเขาเองนั่นแหละคือคนจ้างโจรทะเลทรายพวกนี้ให้มาจับหล่อน
หล่อนจะยอมกลับเมืองไทย... หรือจะยอมขึ้นเตียงกับเขา...
เมื่อคิดถึงการขึ้นเตียงกับเขา ความวาบหวามอันน่าเสียวไส้ก็กระแทกเข้าใส่หน้าหล่อนเต็มแรง หญิงสาวรู้สึกได้ถึงความรุ่มร้อนที่วิ่งไปทั่วร่าง ก่อนจะวนมาที่ท้องน้อย ร้อยดาวรู้สึกได้ถึงความตื่นตัวของเลือดสาว เมื่อถูกเขาจุมพิตอย่างดุเดือด
มันจะดีแค่ไหนนะ... หากหล่อนกับเขามีโรมานซ์ร่วมกันสักครั้ง
โอ๊ย! นี่หล่อนเป็นบ้าอะไรไปนะ ทำไมถึงคิดอะไรที่มันเกินจะเป็นไปได้แบบนี้ ผู้ชายที่ดิบเถื่อนอย่างเขา ทำไมหล่อนถึงได้ปรารถนานัก และที่สำคัญหล่อนต้องการเขาแทบขาดใจ
ก็หล่อนถูกใจเขาตั้งแต่ครั้งแรกที่พบเจอที่เมืองไทย
ความคิดหนึ่งที่อยู่ลึกสุดใจช่วยตอบข้อสงสัยให้หล่อน แม้หล่อนจะไม่ปรารถนาจะยอมรับฟังมันก็ตาม
- ผู้เขียน
