บทนำ
1403 คำ
บทนำ
“แม่คะ หนูจะกตัญญูต่อแม่อย่างดี อย่าให้หนูแต่งงานไปในเมืองเลยนะคะ หนูกับพี่ซ่วนรักกัน อย่าให้หนูต้องจากบ้านไปไกลๆ เลยนะคะ”
“เหมยลี่ ถ้าลูกไม่แต่งงาน แล้วพี่ใหญ่ของลูกจะได้แต่งงานที่ไหนกัน แต่งกับซ่วนจง เขาจะให้ลูกได้สักเท่าไหร่ นี่พี่ใหญ่ของลูกต้องแต่งกับสาวน้อยถิงถิงลูกสาวเลขาธิการต้องใช้เงินตั้งเท่าไหร่” หญิงสาวต่างวัยนั่งคุยกันอยู่ภายในบ้านที่ประดับไปด้วยผ้าสีแดงอย่างงานมงคล แต่เหมือนเจ้าสาวจะไม่ได้ยินยอมพร้อมใจสักเท่าไหร่นัก
“พี่ใหญ่แต่งงานกับถิงถิงไม่ได้งั้นเหรอ พี่ใหญ่ไม่ได้อยากแต่งงานกับถิงถิงด้วยซ้ำ นอกจากมีพ่อแม่เป็นเลขาธิการ ถิงถิงก็ขยันสู้มู่ฮวาไม่ได้ พี่ใหญ่ยังรักชอบมู่ฮวามาตั้งแต่เด็กแล้ว คุณแม่ทำแบบนี้กับพวกเราไม่ได้นะคะ”
“เจ้ารองยอมไปทหารก็เพื่อให้พี่ใหญ่ของลูกอยู่บ้าน เขากลับไปเจ๊าะแจ๊ะกับคนชั้นต่ำอย่างนังมู่ฮวา เฮ่อ พูดไปพวกเธอก็ไม่เข้าใจหรอก ที่แม่ทำทุกอย่างก็เพื่อลูกทั้งนั้น”
“เพื่อลูก หรือเพื่อสนองสิ่งที่ตัวเองทำไม่ได้กันแน่คะแม่ ตั้งแต่พวกเรายังเด็กแม่ก็คอยแต่อยากให้พวกเราเป็นนู่นเป็นนี่ ก็เพราะท่านแม่เองไม่สามารถทำได้ในตอนนั้นจึงอยากให้พวกเราทำแทนไม่ใช่หรือคะ”
เพี๊ยะ! เสียงฝ่ามือกระทบใบหน้า หญิงสาวในชุดเจ้าสาวสีแดงหน้าหันไปตามแรงตบ ผู้เป็นแม่จับมือตัวเองไว้มองลูกสาวอย่างสุดทน
“เห็นว่าวันนี้เป็นวันแต่งงานของแกฉันเลยยอมให้ต่อปากต่อคำ แต่จะมากไปแล้วนะ เจ้ารองกลับมาคราวนี้ต้องได้เมียเก่งๆ จากกองทัพกลับมาแน่ๆ แกรอดูเถอะ ลูกชายของฉันทั้งสองคนจะได้ดีกว่าทุกคนในหมู่บ้านนี้”
“เมียเก่งๆ ฮ่าๆๆ แม่ไม่รู้อะไรเลยจริงๆ ที่แท้แม่ก็เห็นแก่ตัวเหมือนที่ป้าใหญ่บอกจริงๆ เพื่อเอาชนะป้าใหญ่ที่ตอนนี้เป็นเพียงหญิงหม้าย แม่ถึงกับขายลูกสาวกิน!”
“ฉันขายแกแล้วยังไง ในเมื่อแกเป็นลูกของฉัน ได้ไปอยู่กับคนเมืองก็ดีแค่ไหนแล้ว ดีกว่าลูกพี่ลูกน้องแกที่แต่งงานในหมู่บ้านนั่น เห็นมั้ยว่ามันมีชีวิตดี!…แค่ไหน ต้องใช้ชีวิตหาเช้ากินค่ำแบบนั้น วันๆ แทบไม่มีข้าวสารกรอกหม้อ!”
“พอเถอะค่ะ วันนี้หนูกราบลาแม่ ใครๆ ก็บอกว่า แต่งงานกับคนเมืองดี แต่คนบ้านนอกอย่างเราแต่งเข้าไปก็เหมือนไปเป็นคนรับใช้ของเขา แม่ไม่รู้เรื่องนั้นจริงๆ หรือแค่ไม่สนใจว่าหนูจะเป็นจะตายยังไง”
“เป็นคนใช้ของคนเมือง ก็ดีกว่าเป็นคนใช้ของคนบ้านนอกแถวนี้แล้วกัน ไปๆ รีบไป ขึ้นรถไปหาสามีแกได้แล้ว จำไว้ว่าต่อจากนี้ถ้าแกไม่มีลูกชายให้ตระกูลหวัง ก็อย่ากลับมาเหยียบบ้านฉัน”
“...”
เสียงทุกอย่างเงียบลง ภาพความทรงจำยังคงหมุนวนเวียน เพียรกลับมาที่เดิม ร่างของลูกสาวที่ไร้วิญญาณถูกส่งมายังอ้อมแขนของผู้เป็นแม่ เพียงเพราะตระกูลหวังนั้นกินคนจนไม่เหลือซาก ลูกสาวต้องเสียชีวิตทั้งที่กำลังตั้งท้องก็เพราะพวกมัน
ลูกชายคนโตหลังแต่งงานกับหวังถิงถิง แม้มีแม่สามีที่กดขี่แต่หวังถิงถิงก็ยังแผลงฤทธิ์ไม่จบสิ้นด้วยความเอาแต่ใจตนเอง ต้องทะเลาะกับแม่สามีไม่เว้นแต่ละวันจนบ้านร้อนเป็นไฟ สุดท้ายยังเป็นต้นเหตุทำให้ลูกชายคนโตต้องตายก่อนวัยอันควร
โชคดีที่ยังเหลือทายาทในท้องของถิงถิง น่าเสียดายหญิงสาวชั่วร้ายไม่คิดเอาเด็กไว้ถ่วงความเจริญ ในเมื่อสามีก็ตายแล้วยังจะอยู่ในบ้านสามีอีกเพื่ออะไรกัน ไม่สู้ออกไปมีชีวิตใหม่ มีครอบครัวใหม่ยังดีกว่า คิดเช่นนั้นถิงถิงก็ แอบไปทำแท้งแล้วหนีจากไปไม่คิดย้อนกลับมาบ้านเดิมของสามีที่แสนยากจน
ส่วนลูกคนรองที่เป็นความหวังสุดท้ายกลับเอาภรรยายากจนไม่สู้คนกลับมา โดนแม่สามีใจร้ายอย่างนางข่มเหงไม่นานก็ตกตาย สุดท้ายลูกชายคนรองก็ตายจากเพราะได้รับข่าวร้ายจนทำให้ไม่มีสมาธิทำงานพลาดเสียชีวิตในหน้าที่
ครอบครัวแตกแยก ลูกๆ ตายจาก แม่สามีผู้ใจร้ายต้องตายอย่างโดดเดี่ยวเพียงลำพัง ในตอนท้ายของชีวิต มีเพียงหญิงสาวที่นางตั้งท่ารังเกียจ มู่ฮวา คนรักเก่าของลูกชายคนโตที่เทียวเอาข้าวเอายามาส่ง
‘หนานชิง’ จบชีวิตลงอย่างโดดเดี่ยว โดยไม่มีใครเสียใจกับการจากไปของเธอเลย
.
เปรี้ยง! อสนีสวรรค์สีทองส่องประกายจนทั้งสามโลกกลายเป็นสีขาวสว่างวาบชั่วขณะหนึ่ง ภายใต้เส้นสายสีทองนั้นมีร่างหนึ่งของ ‘เทพธิดาบรรพกาล’ ยืนอยู่ตรงนั้น
เป็นเวลากว่าล้านปีแล้วที่เฝ้าบำเพ็ญเพียร ในที่สุดวันนี้ก็มาถึง จิตวิญญาณที่กระจัดกระจายหลอมรวม
‘หนานชิง’ ยิ้มขณะที่อสนีสวรรค์ฟาดลงมาตรงหน้า วันที่นางจะสามารถกลับคืนได้ ภาพความทรงจำหลากหลายซ้อนทับกันไปมา ก่อร่างจนกลายเป็นนางในตอนนี้ ก่อนจะสลายไปพร้อมกับร่างเทพที่ปะทะเข้ากับสายฟ้าสีทอง
‘เทพธิดาบรรพกาล’ ดับสูญไปแล้ว…เหลือไว้เพียงตำนานที่นางได้ก่อขึ้นมานับล้านๆ ปี เพียงเพื่อจะได้ย้อนเวลากลับไปแก้ไขช่วงเวลานั้น ช่วงเวลาเพียงหนึ่งเดียวที่นาง…มีครอบครัว…
.
เฮือก!
แผ่นหลังเปียกชื้น ลมหายใจร้อนระอุ ดวงตามีม่านหมอกบังอยู่ชั่วขณะหนึ่งก่อนค่อยๆ กระจ่างชัดขึ้นอย่างช้าๆ
“ที่นี่…” กระพริบตาปริบๆ อยู่หลายที
“ที่นี่ที่ไหน”
ปรี้นๆ ~
เสียงบีบแตรทำให้หญิงสาวบนเตียงลุกขึ้นยืน มองไปรอบๆ ที่นี่ไม่ใช่สถานที่ที่นางต้องการมา แต่ในเมื่อมาแล้วก็คงต้องหาวิธีกลับไปให้ได้
“กำพร้าอีกครั้งงั้นหรือ มีเพียงในชีวิตแรกนั้นที่ข้ามีครอบครัว” ดวงตางามกระพริบเศร้า จากความทรงจำแล้วพบว่าตนเองติดอยู่ในส่วนที่เรียกว่าห้วงจิต และอยู่ในจิตปัจจุบันของเสี้ยววิญญาณที่ส่งไปเกิดนับหมื่นร้อยพัน
“ยุคปัจจุบันงั้นหรือ เหตุใดต้องให้ข้ามาเห็น” เมียงมองไปรอบๆ จนกระทั่งมองเห็นหน้าปกที่แสนคุ้นเคย ปกหนังสือเล่มนี้ช่างอบอุ่นและคุ้นเคยเหลือเกิน
หนานชิงเดินเข้าไปใกล้หยิบมาดู ภาพหน้าปกนี้มีภาพเหมือนของตัวนางและครอบครัวในชาติภพแรกจริงๆ แต่ทำไมหน้าปกจึงเขียนไว้ว่า ‘แม่สามีผู้ชั่วร้ายในยุค80’ กันล่ะ?
ด้วยความสงสัยหนานชิงจึงเปิดอ่าน แล้วพบว่านอกจากมุมมองของตนเองในชีวิตแรกแล้ว ยังมีความนึกคิดจากมุมมองของคนอื่นๆ ถูกเขียนเอาไว้ เรื่องราวลับๆ ที่นางไม่เคยรู้มาก่อน ถึงขนาดมีเรื่องไม่คาดฝันหลากหลายประการถูกตีแผ่ขึ้นมาในหนังสือเล่มนี้
นิยายไม่ได้จบลงตอนนางตาย แต่เพิ่งจะกลางเรื่อง เพราะแท้จริงแล้ว ผู้ที่เป็นนางเอกนิยายและดำเนินเรื่องต่อไป กลับกลายเป็น ‘มู่ฮวา’ หญิงสาวที่นางรังเกียจ คนรักของลูกชายคนโตนั่นเอง
“ที่แท้…ที่แท้ก็เป็นเช่นนี้” หนานชิงถอนหายใจโล่งอก นางตัดสินใจว่าหากจะหลุดจากห้วงจิตนี้ได้ต้องใช้ชีวิตต่อไปเรื่อยๆ เท่านั้น
สุดท้ายก็เลือกที่จะใช้ชีวิตในชาติภพนี้ ดูแล้วก็ไม่น่าเบื่อดี มีอะไรให้ทำมากมายเพราะเทคโนโลยีในสมัยนี้ล้ำหน้ากว่ามาก ได้เรียนรู้สิ่งต่างๆ มากขึ้น คิดว่าเมื่อกลับไปถึงมาตุภูมิคงได้ใช้ประโยชน์ไม่มากก็น้อย
.talk.
สวัสดีนักอ่านที่น่ารักทุกท่าน กลับมาพบกับผลงานใหม่ของอวลละอออีกครั้ง
นี่เป็นงานเขียนที่ละออพยายามกระชับและไม่เวิ่นเว้อ ไม่ดราม่า รวมถึงบทบรรยายจะน้อย ย่อยง่าย ไม่เครียดมาก
ถ้ายังไงฝากผลงานไว้ในอ้อมอกอ้อมใจทุกคนด้วยนะคะ
- ผู้เขียน
