“หา! เจ้าจะแต่งงาน เหตุใดถึงเร็วอย่างนี้ล่ะ”
“ไม่เร็วนะ ข้าอายุสิบแปดแล้ว ข้าคงเลื่อนไม่ได้งานแต่งไม่ได้” ซ่งอิ้งหร่วนตอบแข
“เจ้าต้องอยู่ช่วยข้านะ งานแต่งก็เดือนหน้านี้แล้ว ข้าไม่ได้เตรียมตัวอะไรเลยมีแต่พี่เสิ่นชิ่งที่เตรียมให้ข้าเกือบทุกอย่างเลย”
ซ่งอิ้งหร่วนตอบระคนความละอายใจ
“แหม...ก็ว่าที่สามีเจ้าออกจะรักขนาดนั้น ข้าเห็นแล้วอิจฉาตาร้อนขึ้นมาเลยนะ” แขเอ่ยปากสัพยอกอีกฝ่าย
“แล้วข้าต้องทำอะไรบ้าง?” แขถามเพราะตนเองไม่รู้พิธีการแต่งงานของคนยุคนี้อยู่แล้ว ถ้าเป็นโลกของเธอแค่ไปร้านที่รับจัดงานเลี้ยงแต่งงานก็สิ้นเรื่องแล้ว
“เรื่องนั้นท่านแม่ข้าคงจะจัดเตรียมแล้ว ข้าคงต้องเตรียมตัวฝึกมารยาทตอนเข้าไปอยู่จวนเสนาบดี คงจะอยู่เป็นเพื่อนเจ้าไม่ได้มาก เจ้าคงไม่โกรธข้านะ” ซ่งอิ้งหร่วนเอ่ยกล่าว
“ไม่หรอก” แขยิ้มตอบกลับไป
“วันก่อนข้าเห็นเจ้ากับพี่ใหญ่คุยกันที่ศาลา มีเรื่องอะไรกันหรือ คุยกันนานเชีย
