สอนรักท่านแม่ทัพ

ลูกชอบนาง

ยามเฉินรถม้าคันงามของตระกูลซ่งได้มาถึงหน้าจวน

“หร่วนเอ๋อร์ ขอคารวะท่านพ่อ ท่านแม่เจ้าค่ะ”

“เป็นไงบ้าง ตอนที่ข้าไม่อยู่เจ้าได้ไปมีเรื่องกับใครหรือไม่” ซ่งอิ้งหร่วนส่ายหน้าเป็นคำตอบว่าตนเองไม่ได้ไปมีเรื่องกับใครทั้งนั้นแม้จะถูกสายตาคาดคั้นจากบิดา นางก็ยังปากแข็ง

“แล้วนี้พี่ใหญ่และหย่งฉือ ไปไหนเล่า”

“พี่ใหญ่กับพี่รองออกไปตั้งแต่เช้าแล้วเจ้าค่ะ แล้วอีกอย่างข้าก็ไม่ได้ไปมีเรื่องกับใครนะเจ้าคะ ที่ท่านพ่อถามเช่นนี้แสดงว่าท่านส่งคนคอยจับตาดูลูกใช่หรือไม่เจ้าค่ะ ถ้าลูกรู้ล่ะก็...” สายตาของเธอมองไปยังบรรดาลูกของอี้เหนียงใหญ่และอี้เหนียงรองที่เดินทางกลับมาด้วย

“เจ้านี่นะเล่นเป็นเด็กไปได้ น้องๆ ของเจ้าจะรู้เรื่องอันใด พวกเขายังเด็กนัก อย่าเที่ยวกลั่นแกล้งน้องนักเลย” ซ่งเว่ยเทียนผู้เป็นบิดาดุบุตรสาวคนโตทว่าน้ำเสียงแฝงไปด้วยความรักความห่วยใยอีกฝ่ายไม่น้อย

“ท่านพี่...ไม่ดีหรือเจ้าคะ พี่น้องรักกันข้าเองยังชื่นชอบเลย”

ซ่งลี่จิงตำแหน่งอี้เหนียงใหญ่เอ่ยคำพูดออกมาด้วยความจริงใจ

“ใช่แล้วท่านพี่ พี่น้องรักกันข้าเองก็สุขใจนัก อย่าให้เหมือนกับจวนอื่นเลย พี่น้องต่างมารดาทะเลาะเบาะแว้งกัน คร้านจะเป็นขี้ปากชาวบ้านนะเจ้าคะ” ซ่งหร่วนอวี้ฮูหยินใหญ่เอ่ยตอบ

“ไปเถอะเข้าจวนกันได้แล้ว” ซ่งเว่ยเทียนเอ่ยขึ้นทำให้ทุกคนเดินตามเข้าไปในจวนมีเพียงแต่ซ่งอิ้งหร่วนค่อยๆ เดินขนาบข้างมาทางซ่งฮูหยินผู้เป็นมารดา

“เจ้ามีเรื่องอันใด?”

“ท่านแม่รู้ทันข้าอีกแล้ว ข้ามีเรื่องจะคุยกับท่านแม่เกี่ยวกับคำทำนายของตระกูลเจ้าค่ะ” ซ่งอิ้งหร่วนตอบผู้เป็นมารดาทำให้นางหันมามองบุตรสาวอารามตกใจ

“เจ้าว่าอันใดนะ อย่าบอกนะเจ้าเจอแล้ว”

“ลูกไม่ค่อยแน่ใจ จึงอยากจะปรึกษาท่านแม่เกี่ยวกับเรื่องนี้” มารดาพยักหน้าพลางเอ่ย

“เราเข้าเรือนกันก่อน”

“เจ้าค่ะท่านแม่”

ยามซื่อ ที่เรือนรับรอง

“ตายๆ ตายแล้ว สายแน่ๆ” แขลืมตาพร้อมกับลุกขึ้นจากที่เตียงด้วยความรวดเร็วสองขากำลังจะเตรียมวิ่งออกไปประตูเพื่อหาผ้าผลัดอาบน้ำทว่าต้องชะงักเมื่อมีคนเปิดประตูมาก่อน

“แม่นางเยว่ชิง ตื่นแล้วหรือเจ้าคะ” เสวี่ยเจวียนเอ่ยถามพร้อมยกน้ำมาให้ล้างหน้า แขมีสีหน้างุนงงทั้งยังสงสัยว่าที่นี่คือที่ไหนไม่นานก็นึกถึงเรื่องเมื่อวานได้เลาๆ จนเผลอพูดกับตนเองเสียไม่ได้

“ไม่ได้ฝันไปนี่ เช่นนั้นนี่คือความจริง” อีกฝ่ายเห็นสหายของผู้เป็นนายพึมพำจึงถือวิสาสะเอ่ยปากถาม

“อะไรนะเจ้าคะ?”

“เอ่อ...เปล่าๆ ข้าเพียงบอกว่าตื่นแล้ว นี่กี่โมงแล้วหรอ”

“ยามซื่อเจ้าค่ะ”

“แล้วมันกี่โมง?” แขอดที่จะใช้เสียงดุเอ่ยปากถามไม่ได้

“บ่าวไม่ทราบเจ้าค่ะ กี่โมงคืออะไรหรือเจ้าคะ” เสวี่ยเจวียนตอบ น้ำเสียงเจือแววประหม่าเพราะไม่คิดว่าตนจะโง่เขลาเช่นนี้ จนดวงตาเริ่มแดง แขตกใจจึงรีบปลอบ

“นี่! ฉันไม่ได้ว่าเธอนะ คนเราไม่จำเป็นต้องรู้ทุกเรื่องจริงไหม?” เสี่ยวเจวียนพยักหน้าหงึกๆ แขได้แต่ยิ้มพลางเอ่ยเมื่อเห็นน้ำในกะลังทองเหลือง

“ขออาบน้ำได้ไหมฉันไม่คุ้นกับการล้างหน้าบ้วนปากอย่างเดียวนะ” แขเอ่ยขึ้นแกมขอร้อง

“ได้เจ้าค่ะ รอสักประเดี๋ยวนะเจ้าคะ บ่างจะไปเตรียมน้ำมาให้” เสี่ยวเจวียนรีบหันกายทำตามคำขอทันที แขถอนหายใจส่งก่อนจะเหลียวหลังกลับไปนอนเอกเขนกที่เตียงเหมือนเดิม

ด้านซ่งอิ้งหร่วน หลังทานมื้อเช้าเรียบร้อยก็เดินกลับเรือนไปพร้อมกับมารดา เมื่อเห็นว่าภายในเรือนไม่มีผู้ใดแล้วจึงเอ่ยปากเล่าเรื่องที่ตนเองสงสัยให้มารดาฟังอีกครั้ง

“เหตุใด เจ้าจึงเชื่อเช่นนั้นเล่า หร่วนเอ๋อร์แม่กลัวว่าจะเหมือนเมื่อครั้งนั้น ที่พี่ใหญ่เจ้าเจอกับแม่นางยี่เซียง แม่ไม่อยากเห็นพี่ใหญ่เจ้าต้องทรมานอีกนะลูก”

“คราแรกข้าก็ไม่ค่อยแน่ใจเจ้าค่ะ แต่เพราะนางแต่งกายแปลกๆ อีกทั้งคำพูดก็ไม่เหมือนเราสักทีเดียวและที่สำคัญนางบอกว่านางมาจากที่อื่นอาจเป็นหยกที่นำนางมาที่นี่ก็เป็นได้นะเจ้าค่ะท่านแม่”

“แต่แม่นางยี่เซียงก็มาจากที่อื่นเช่นกันยังมิใช่เนื้อคู่ของพี่ใหญ่เลยนะ”

“ท่านแม่เจ้าคะ เราไม่ทราบว่าแม่นางยี่เซียงมาจากที่ใดและที่เจอกับพี่ใหญ่ นั่นเป็นนางได้รับบาดเจ็บและสลบอยู่กลางป่า มิมีอันใดชักจูงแม่นางมาหาพี่ใหญ่เหมือนแม่นางเยว่ชิง” ซ่งอิ้งหร่วนเอ่ยค้านความคิดของมารดา

“ที่สำคัญในตัวของแม่นางเยว่ชิงนั้นมีหยกติดตัวมาด้วย ข้าได้เห็นและได้สัมผัสแล้วนะเจ้าคะ” ซ่งอิ้งหร่วนเอ่ยอย่างมั่นใจ

“เจ้าพอจะนำมาให้แม่ดูได้หรือไม่” นางกล่าวกับบุตรสาวอย่างไม่ค่อยมั่นใจนัก

“เจ้าค่ะ ข้าจะลองขอนางมาให้ท่านแม่ดูนะเจ้าคะ”

“แล้วพี่ใหญ่ของเจ้า ได้เห็นของสิ่งนั้นแล้วหรือยัง?”

“ยังเจ้าค่ะ ลูกได้ดูเพียงผู้เดียว ข้าไม่กล้าส่งให้พี่ใหญ่ดูหรอกเจ้าค่ะ เพราะลูกคิดว่าพี่ใหญ่ ไม่มีวันเชื่อเรื่องนี้เป็นแน่ แต่ลูกอยากให้คำทำนายของตระกูลเราเป็นจริงนะเจ้าคะ เพราะลูกชอบนางเจ้าค่ะ ลูกคิดว่านางสามารถเอาชนะท่านพี่ใหญ่ได้แน่นอนเจ้าค่ะ” ซ่งอิ้งหร่วนเอ่ย พร้อมส่งรอยยิ้มให้กับผู้เป็นมารดา