ทดสอบอาการบาดเจ็บให้แน่ใจด้วยการหมุนข้อเท้าของหล่อนอีกครั้งจนหญิงสาวหน้าเบ้
“โอ๊ย… เจ็บค่ะ… คุณรู้ได้ยังไงคะว่าข้อเท้าไม่หัก”
เรโกะร้อง นึกในใจว่ามือหนักเป็นบ้า
“เชื่อเถอะ… ผมรู้”
เขาตอบพลางขยับข้อเท้าของหล่อนเบาๆ อีกครั้งเพื่อตรวจดูอาการบาดเจ็บ
“ข้อเท้าแพลงจริงๆ ด้วย… เอางี้ คุณอยู่เฉยๆ นะครับ ถ้าเป็นแบบนี้คงขี่จักรยานกลับไม่ไหวแน่ๆ คุณพักอยู่ที่ไหนครับ เดี๋ยวผมจะไปส่งนะ… ผมขับรถกระบะมา เดี๋ยวอุ้มคุณไปขึ้นรถก่อนแล้วค่อยกลับมาเก็บจักรยาน”
เขาถามโดยไม่รอฟังคำตอบ รีบรวบร่างของหญิงสาวขึ้นอุ้มเอาไว้ในอ้อมแขนโดยที่หล่อนไม่ทันได้ตั้งตัว
เรโกะมารู้ตัวอีกที ก็ตอนที่ร่างน้อยๆ โดนอุ้มไว้ในอ้อมแขนกำยำ
“ผมจอห์น… ”
ชายหนุ่มแนะนำตัวเอง บอกกับหล่อนว่าเขาเป็นลูกครึ่งสเปน-ญี่ปุ่น แบบนี้นี่เองที่ร่างกายของเขาจึงสูงใหญ่นัก และมันทำให้หล่อนนึกถึงผู้ชายในเสื้อคลุมเมื่อคืนนั้น
“เรโกะค่ะ”
“ยินดีที่ได
