บทที่ 2 ปิ่นโต 2
745 คำ
ตีหนึ่งเกือบตีสอง สงครามเดินนวดต้นคอตัวเองกลับมาห้องทำงาน แต่ยังไม่ถึงห้องทำงานพยาบาลที่อยู่เวรก็บอกเขาว่ามีน้องสาวนำปิ่นโตมาให้และนั่งรออยู่ที่หน้าห้อง
“น้องสาวผมเหรอ?” เขาถามพยาบาลสาวอย่างง่วงๆ
“ใช่ค่ะ สวยน่ารักเชียวค่ะอาจารย์หมอ” หนึ่งในพยาบาลในกลุ่มเอ่ย
“ผมไม่มีน้องสาว” เขาตอบกลับไปแล้วรีบสาวเท้าเดินไปยังห้องทำงานตัวเองเพื่อไปดูว่าใครกัน ส่วนพยาบาลสาวๆ พอได้ยินอาจารย์หมอพูดแบบนั้นก็พากันรีบเดินตามไปติดๆ
“ฉันไม่คิดว่าเธอจะอยู่รอฉัน” เสียงเข้มของสงครามทำให้คนที่นั่งกึ่งหลับกึ่งตื่นเงยหน้าขึ้นมองคนตัวสูงที่เดินมาหยุดตรงหน้าตัวเอง
“คุณสงคราม” เธอเอ่ยเรียกชื่อเขาเสียงแผ่ว และภาพของทั้งสองและบทสนทนาของทั้งสองก็ถูกพยาบาลสาวๆ จับตามองอยู่ไม่ห่าง
“รู้ไหมว่ากี่โมงกี่ยามแล้วแสนรัก”
“ไม่รู้ค่ะ” เธอตอบเสียงเอื่อยๆ
“เฮ้อ! จะตีสองแล้ว ฉันไม่คิดว่าเธอจะรอฉัน ตอนคุณแม่โทรมาบอกว่าเธอจะเอาปิ่นโตมาให้ก็คิดว่าเธอคงเอามาวางไว้ในห้องทำงานแล้วจะกลับ แต่ฉันไม่คิดว่าเธอจะโง่อยู่รอจนฉันผ่าตัดเสร็จ” ใครจะคิดว่าเจ้าหล่อนจะอยู่รอจนเขาผ่าตัดเสร็จ และคำพูดของทั้งสองก็ตกเป็นประเด็นให้เหล่าพยาบาลที่พากันตามมาเอ่ยซุบซิบกัน
แสนรักไม่ตอบ เธอทำเพียงลุกขึ้นยืน แต่ด้วยความที่นั่งนานทำให้เซเล็กน้อย แต่ท่อนแขนแข็งแรงของสามีก็ตวัดโอบกอดรั้งไว้ทัน จนทำให้ร่างน้อยของแสนรักถูกดึงเข้าไปปะทะแผงอกแกร่ง มือน้อยกำหูหิ้วปิ่นโตแน่น และภาพของทั้งสองที่โอบกอดกันทำให้พยาบาลพากันปิดปาก เบิกตากว้างกับภาพที่เห็น
“ขาชาน่ะสิ” สงครามดันร่างเล็กออกห่าง แต่ยังคงโอบกอดประคองเอวเล็กคอดพยุงไว้ด้วยกลัวว่าเธอจะล้ม
“ปิ่นโตค่ะคุณสงคราม” แสนรักส่งปิ่นโตให้เขาพร้อมกับขืนตัวเองออกจากวงแขนแข็งแรงและเขาก็ยอมปล่อย จังหวะที่เขายกมือมารับปิ่นโต เธอก็เห็นว่าเขาไม่ได้ใส่แหวนแต่งงาน ‘เขาคงไม่อยากให้ใครรู้ว่าตัวเองแต่งงานแล้วสินะ’ แสนรักพึมพำกับตัวเองแล้วพูดต่อ
“ฉันกลับก่อนนะคะ”
“ขับรถมา?”
“น่าจะมีแท็กซี่วิ่งอยู่ค่ะ ตอนมาให้ลุงชมขับรถมาส่ง และเห็นว่าดึกเลยให้ลุงชมกลับบ้านไปพักก่อนค่ะ” เธอบอกสามี
“เป็นผู้หญิงนั่งแท็กซี่คนเดียวมันอันตราย เดี๋ยวฉันไปส่ง” เขาบอกเธอ
“ไม่เป็นไรค่ะ คุณสงครามเพิ่งผ่าตัดเสร็จคงต้องการพักผ่อน” เธอเห็นสภาพที่ดูเหนื่อยล้าของเขาก็อดจะสงสารไม่ได้ แม้จะรู้สึกดีใจในความเป็นห่วงของเขา
“แล้วจะมาสร้างภาระให้ฉันทำไม ถ้ารู้ว่าฉันเหนื่อย” เขาพูดตอบกลับอย่างรวดเร็วโดยไม่คิดถึงจิตใจคนฟัง
“ขอโทษค่ะ ที่มาเป็นภาระให้คุณ และฉันก็กลับเองได้ค่ะ ไม่ต้องห่วง คุณไม่ต้องไปส่งฉันหรอกค่ะ”
“แม่กิ่งกับพ่อฉันได้เอาเรื่องฉันตายพอดี เอางี้แล้วกัน ไปนอนที่แฟลตของฉันก็แล้วกัน”
“แต่ฉันไม่อยากรบกวนพื้นที่ส่วนตัวของคุณค่ะ” เธอบอกเขา
“เธอมารบกวนฉันตั้งแต่อยู่รอฉันแล้วแหละแสนรัก คืนนี้ค้างที่แฟลตกับฉัน แล้วพรุ่งนี้ฉันจะไปส่งที่บ้าน อ้อ...หรือเธอลืมว่าตัวเองเป็นเมียฉัน” เขาก้มลงเน้นย้ำท้ายประโยคให้เธอได้สำนึกถึงสถานะของตัวเอง แม้จะเป็นแค่ภรรยาในนามก็เถอะ แต่เธอก็คือภรรยาที่เขาตบแต่งมาถูกต้องตามกฎหมาย และนั่นก็ทำให้พยาบาลที่พากันแอบฟังไม่ไกลพากันอยากจะกรี๊ด เพราะนี่คือข่าวใหม่ที่เพิ่งรู้เกี่ยวกับอาจารย์หมอหนุ่มสุดฮอตประจำโรงพยาบาล
“งั้นรบกวนด้วยนะคะ” แล้วเธอก็ยอมเดินตามเขาไปเงียบๆ ส่วนสงครามก็ได้แต่ตีหน้าขรึมเดินนำทางไปเงียบๆ เช่นกันโดยไม่สนใจสายตาของกลุ่มพยาบาลที่มาแอบฟังตนเองและหญิงสาวพูดคุยกัน
- ผู้เขียน
