CHAPTER 20
“รอต้องตา ตูนและพี่ตามอยู่ใช่มั้ยคะ?” ฉันเงยหน้าขึ้นมองแม่และก็ยิ้มออกมาเมื่อเห็นท่านพยักหน้า “พอดีเลยค่ะต้องตาบ่นอยากให้ยายป้อนข้าว”
“จริงเหรอตูน”
แม่ทำหน้าแปลกใจนิดหน่อยก่อนยิ้มร่า ฉันไม่ได้โกหกนะเมื่อคืนตอนเดินไปห้องแม่ต้องตาพูดแบบนั้นจริงๆ ส่วนแม่คงติดใจลูกอ้อนของต้องตาเสียแล้วถึงได้ยิ้มไม่หุบขนาดนี้ ฉันอยากให้ลูกอยู่กับแม่นานๆ เหมือนกันแต่ด้วยภาระหน้าที่หลายอย่างมันเป็นไปไม่ได้อยู่แล้วกะว่าถ้าว่างหรือหยุดหลายวันจะพาต้องตามากระบี่อีก
“จริงสิคะ บอกตูนเมื่อคืนเลยนะ”
“คงเป็นตอนที่แม่คุยงานกับตาตามใช่มั้ยลูก”
“ใช่ค่ะแม่”
“ตาตามคงเหนื่อยแย่เลยใช่มั้ยยัยตูน บริหารบริษัทใหญ่โตทั้งสองร่วมกันขนาดนี้ให้คุณสันช่วยบ้างก็ได้นะคะคุณพี่”
“นั่นสิคะ คุณนุก็ช่วยได้เขาเก่งเรื่องบริหาร”
“ไม่ต้องใจดีหรอกค่ะจะทำให้เสียเวลาเปล่าๆ” ทางเดียวที่ฉันต้องทำก็คือไม่ให้คนพวกนี้เข้ามายุ่งอีกเพราะจ
