CHAPTER 15
การเดินออกมานิ่งๆ แต่แฝงไปด้วยรอยยิ้มแฉ่งสุดปราบปลื้มยิ่งกว่าการถูกหวยหลายครั้งติดกันทั้งที่ในจิตใจมีแต่ความสมเพชแกมสะใจเล็กน้อยกับการได้เห็นคนโง่แกล้งฉลาด
ใบหน้าเชิดดั่งนางพญาหงส์ของตัวเองแน่นอนมันต้องทำให้อดีตเพื่อนอย่างอีทรายเกลียดแต่ฉันก็ไม่จำเป็นต้องแคร์เก็บความเกลียดพวกนั้นเข้ามาใส่ใจ พอเดินห่างออกมาได้นิดหน่อยก็ไม่ลืมเบี่ยงเสี้ยวใบหน้าไปมองมันอีกครั้งแต่เป็นการมองแค่เพียงหางตาพอเห็นมันกระทืบเท้ากับเม็ดทรายท่าเด็กน้อยขัดใจก็รู้แล้วว่าครั้งนี้ฉันชนะหล่อนอีกครั้ง
ชนะ...
และไอ้คำว่าชนะมันต้องอยู่ตลอดไป
หลายคนอาจมองว่าฉันต้องสู้รบปรบมือกับใครหลายๆ คนที่ไม่ซ้ำหน้าไม่ว่าจะเป็นผู้มาเก่าเช่นคนในครอบครัวหรือแม้กระทั่งผู้มาใหม่อาจทำให้เหนื่อยใจทุกข์กายมันมีบ้างอยู่แล้วแหละแต่ถ้ามองในอีกด้านหนึ่งที่ฉันจะใช้มองเป็นประจำนั่นก็คือได้คิดบัญชีกับศัตรูเก่าๆ ไม่ต้องเสาะหาให้เปลืองเวลา
