รักสวาทแม่สาวน้อย

เริ่มสนใจ

บทที่2

เริ่มสนใจ

พักกลางวัน

น้องเคทำตามคำสัญญาด้วยการมารอรับรินที่หน้าแผนก ทั้งสองเดินมายังโรงอาหารด้านหลัง ตอนนี้พนักงานเริ่มทยอยออกมาทำให้พวกเราต้องรีบไปจองโต๊ะ ก่อนที่จะไม่มีโต๊ะนั่ง

เค: พี่รินครับเหนื่อยไหม

ริน: นิดหน่อยจ่ะ แล้วเราล่ะทำงานที่นี่โอเคไหม

เค: โอเคเลยครับพี่ พี่ๆ ใจดีแทบทุกคน

ริน: มีอะไรให้พี่ช่วยบอกได้นะ

"อุ้ย แกนั่นคุณปีเตอร์นิ"

ฉันหันไปมองตามเสียงสาวๆ ในออฟฟิศเห็นคุณปีเตอร์เดินมากับผู้ช่วยสามคน คุณปีเตอร์มองมาทางฉันกับเค ฉันจึงรีบหันไปมองทางอื่น คนอะไรหล่อจนไม่มีที่ติ หล่อจนไม่น่าให้อภัย

เค: คุณปีเตอร์นิ?

ริน: รู้จักเหรอเราอ่ะ

เค: ก็....ลูกชายสุดที่รักของท่านประธานไงพี่ เร็วๆ นี้ก็จะขึ้นบริหารแทนพ่อเค้าแล้ว....แถมกำลังจะแต่งงานเร็วๆ นี้ด้วยนะ

ริน: รู้ดี!!! /ฉันดุน้องมันเบาๆ ก่อนกเมหน้าก้มตาทานข้าวต่อ แต่งงานเหรอ อีรินอกหักตั้งแต่ยังไม่ได้เริ่มต้นเลย เฮ้อออ

หลังเลิกงานฉันต้องแบกร่างพร้อมกับหอบหิ้วแฟ้มงานกลับมาหอพนักงานที่อยู่ห่างจากออฟฟิศ1กิโล มันไม่ไกลหรอกแต่มันเหนื่อย เหนื่อยกับงานที่ฉันต้องหอบหิ้วไปมาทุกวัน ถึงห้องฉันต้องรีบเคลียร์งานให้เสร็จได้ข่าวว่าคุณปีเตอร์จะขึ้นมาบริหาร แล้วอาจจะมีการเปลี่ยนแปลงระบบในองกรค์ซึ่งอาจจะมีการเลิกจ้างพนักงาน ทำให้ทุกๆ ฝ่ายแข่งขันกันทำงานให้ออกมาถูกใจคุณปีเตอร์

พอใจ: รินนนนน

ริน: ว่าไงจ๊ะเพื่อนสาว

พอใจ: วันนี้แกเห็นคุณปีเตอร์ไหม หล่อมากกกก

ริน: เค้าจะแต่งงานแล้วย่ะ

พอใจ: จริงเหรอ? แล้วรินรู้ได้ไงอ่ะ ฮืออ อกหักเฉยเลย

ริน: น้องเคบอก

พอใจ: น้องเคนะเหรอแล้วน้องเครู้ได้ไงอ่ะ

ริน: ไม่รู้เหมือนกัน คงได้ยินพวกพี่นีคุยกันล่ะมั้ง

พอใจ: ทำไมผู้ชายหล่อ รวย แสนดี ถึงมีคู่กันหมดแล้วนะไม่ตกมาถึงท้องเราบ้างเลย

ริน: หิวเหรอพอใจฮ่าๆๆ

เราสองคนเรียนด้วยกันมาตั้งแต่ม.ปลาย ทำให้เราสนิทกันมาก พอใจเป็นพนักงานขาย ส่วนเราเป็นผู้ช่วยหัวหน้าแผนกวันๆ อยู่กับเอกสาร ไม่ได้เห็นเดือนเห็นตะวันนานๆ ทีจะมีไปดูสาขาที่ต่างจังหวัดบ้างนิดหน่อย ทำงานเหมือนเงินเดือนเป็นแสน เหอะๆ พูดแล้วก็ขำ

//ปีเตอร์//

ปีเตอร์: แกคิดจะทำอะไรไอ้เค//ผมเดินเข้ามาหาน้องชายที่กำลังเล่นเกมส์อยู่ในบ้าน

เค: ก็ทำงานไงพี่ ถามแปลกๆ

ปีเตอร์: ฉันให้แกไปฝึกงานไม่ได้ไปตามจีบหญิง

เค: ผมก็ทำงาน พี่รินเขาก็เป็นรุ่นพี่ผมวันนี้ผมทำเขาเจ็บผมก็เลยไปเลี้ยงข้าวเพื่อเป็นการไถ่โทษ

ปีเตอร์: ชื่อรินหรอ....

เค: พี่อย่าบอกนะว่าพี่ชอบพี่ริน

ปีเตอร์: ก็แค่ชอบไม่ได้จะเอาสักหน่อย

เค: แล้วพี่ริษาล่ะ?

ปีเตอร์: ริษาคงไม่กลับมาไทยหรอก อยู่ที่โน้นสุดแสนจะสบาย

เค: ใช่สิ จากผู้หญิงบ้านๆ มาตกถังข้าวสารเป็นใครก็ต้องยอม

ปีเตอร์: อะไรของแก//ผมมองหน้ามันเพราะมันชอบพูดจาดูถูกริษาทุกครั้งเวลาเจอหน้าผม

เค: เปล่า ตามสบายพี่เหอะเพราะพี่รินเค้าคงไม่เอาพี่หรอก ชิ!

เคกับปีเตอร์เป็นพี่น้องต่างแม่ ปีเตอร์ใช้ชีวิตอยู่เมืองนอกนานๆ จะกลับมาไทย ส่วนเคเป็นหนุ่มน้อยอายุ20 นิสัยทั้งคู่ต่างกันอย่างฟ้ากับเหว ปีเตอร์ค่อนข้างจู้จี้ ดุ รักแรง หึงแรง ส่วนเคเป็นเด็กง่ายๆ สุภาพ อ่อนโยน ทั้งคู่จึงอยู่ด้วยกันได้ไม่ถึง10นาที ต่างคนต่างความคิดจึงขัดกันอยู่ตลอด....

กลางดึกผมนั่งมองงานที่คุณรินทำตรวจยังไงก็ไม่เจอจุดบกพร่องเลยแม้แต่นิดเดียว เก่งจัง ผมนึกถึงรอยยิ้มของเธอ นึกถึงเสียงหัวเราะ ไม่สิผมจะแต่งงานแล้ว แต่ว่าตั้งแต่ผมกลับมาเมืองไทยผมก็ติดต่อริษาไม่ได้เลย ผมไม่อยู่ก็เที่ยวทุกวัน เคยทำอะไรที่มันเชิดหน้าชูตาบ้างไหม

วันต่อมา

ผมเข้ามาในบริษัทก็เจอคุณรินกำลังถ่ายเอกสารอยู่ เพียงแค่เธอเห็นผมก็รีบยกมือไหว้ผมจึงก้มหัวให้เธอนิดหน่อยเป็นการรับไว้เพราะมือของผมถือกระเป๋าและแก้วกาแฟอยู่ ผมมองเธอผ่านห้องกระจกแต่เธอกลับมองเข้ามาเหมือนกัน ฮ่าๆๆ เขินเหมือนกันใช่ไหม

ตายจริงคุณปีเตอร์มองฉันด้วย ยิ้มให้ฉัน งือออ ขอแอบฟินคนเดียวก่อนได้ไหม

“รินวันนี้ไปกินข้าวด้วยกันนะ”

ฉันหันไปมองก็เห็นรุ่นพี่ที่บริษัทเอ่ยชวนจึงพยักหน้าให้จากนั้นก็หันมาสนใจเอกสารของตัวเอง

พักกลางวันพอใจรีบเดินมาหาก่อนจะลากฉันไปเข้าห้องน้ำด้วยเพื่อหนีรุ่นพี่ที่วันๆเอาแต่นินทาคนอื่น ล่าสุดก็นินทาท่านประธานพอใจเลยไม่อยากให้ฉันเข้าไปยุ่ง ขืนเข้าไปยุ่งมากเงาหัวจะไม่มี

“ขอบใจที่มาช่วยนะแก”

“แกพยายามอย่าไปนางมากนะ พวกนี้มันรู้งานพอโดนจับได้ก็จะโบ้ยให้รุ่นน้อง ที่ออกๆกันไปก็เพราะแบบนี้แหละ”

“รู้แล้วล่ะ ไปหาข้าวกินกันเถอะ”

ทั้งสองคนเดินออกมาก็เจอคุณปีเตอร์กำลังยืนคุยโทรศัพท์อยู่ สายตาที่ชายหนุ่มมองมาที่น้ำรอนทำเอาพอใจขนลุกซู่จึงต้องรีบลากเพื่อนออกมาโดยด่วย

“สายตาเขาร้ายเกิน รินอย่าหลวมตัวเด็ดขาดรู้ไหม”