Galaxy 17 : ลูกสะใภ้ [ 1/2 ]
“ฝากด้วยนะ”
“อืมแกไปเถอะ เดี๋ยวฉันดูแลเรนเอง”
ร่างสูงหันกลับมามองคนตัวเล็กที่นอนอยู่บนเตียงเล็กน้อยก่อนจะเดินออกจากห้องไป วันนี้ตัวเขาเองมีธุระต้องจัดการ แม้ใจจะไม่อยากไปเพราะอยากเฝ้าเจ้าแมวน้อยที่นอนอยู่มากกว่า แต่ทำยังไงได้ล่ะ ในเมื่อธุระนี้มันสำคัญจริง ๆ ถ้าตื่นมาแล้วคนตัวเล็กไม่เจอหน้าเขาคงจะไม่งอนใช่ไหมเนี่ยย พอนึกถึงแก้มป่อง ๆ ที่เรนโบว์ชอบเผลอทำตอนงอนก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมา ตั้งแต่มีเรนโบว์เข้ามาวนเวียนในชีวิต รู้สึกว่าโลกสีหม่นของตัวเองจะเริ่มสว่างขึ้นมาบ้างเหมือนกัน ‘ขอบคุณนะเรนที่เข้ามาในชีวิตพี่’ มุมปากยกยิ้มเล็กน้อยก่อนจะส่ายหน้าออกมาช้า ๆ กับความบ้าของตัวเองที่แค่ได้นึกถึงใบหน้าหวาน ๆ ก็ยิ้มออกมาแล้ว
“ผมไม่ต้องการคนไร้ความสามารถอย่างคุณ”
ใบหน้านิ่งๆ ของ กาแล็กซี ลูกชายคนเดียวของมาเฟียผู้ทรงอิทธิพลเอ่ยถ้อยคำเฉือดเฉือน ดวงตาคมจ้องมองไปที่ชายวั
