“พี่ราชัน! ใบบัวเจ็บจ้ะ โอ้ย!”
ราชันยอมปล่อยร่างน้อยเมื่อมาถึงรถ เขาพยายามระงับความโกรธอย่างสุดความสามารถ แต่เมื่อนึกถึงหน้าไอ้มานพราชันก็ทำไม่ได้
ปึง!
“อ๊ะ!!”
ใบบัวหลับตาปี๋ด้วยความตกใจ ราชันกระแทกฝ่ามือเข้ากับประตูรถเต็มแรง เสียงดังจนใครหลายคนมองมาด้วยความสนใจ
แต่เมื่อราชันตวัดสายตาดุ ๆ ไปมอง เหล่าไทยมุงก็สลายตัวอย่างรวดเร็ว ไม่มีใครอยากยุ่งกับชายเจ้าของดวงตาดุผู้นี้
“บอกกูมาใบบัว มึงไปทำอะไรแถวนั้น”
“ใบบัว.. ไปซื้อของจ้ะ”
“อย่าโกหกกู ตรงนั้นมีแค่โรงพยาบาลกับสถานีตำรวจ มึงไปซื้อของอะไรแถวนั้น”
“บะ ใบบัวซื้อของแล้วเดินหลงไปจ้ะ”
ปัง!!
“มึงจะโกหกตอแหลกูอีกนานแค่ไหน!!”
ใบบัวสะดุ้งโหยงด้วยความตกใจ ครานี้ราชันไม่ได้กระแทกฝ่ามือเข้ากับประตู แต่เขากระแทกเข้ากับกระจกรถเฉียดใบหน้าเธอไปไม่ถึงคืบ
สาวน้อยหัวใจตกลงไปที่ตาตุ่ม มือทั้งสองข้างรีบยกขึ้นกุมท้องตัวเองเอาไว้ กลัวเหลือเกินว่าราชั
