รุ่งสางใบบัวขยับออกจากอ้อมแขนแข็งแกร่งอย่างเชื่องช้า ไฟตะเกียงถูกจุดขึ้นสลัว ๆ เผยให้เห็นใบหน้าคมคร้ามที่เวลานี้ดูไร้พิษภัยใด ๆ
“พี่ราชัน”
มือน้อยแตะแก้มสากเบา ๆ เธอหลุดยิ้มเมื่อจอมโจรขมวดคิ้วเพราะถูกก่อกวนเวลานอน ก่อนจะเอียงหน้าซบกับมือเธอแล้วคลายปมคิ้วออก
ราชันในเวลานี้น่ารักเหลือเกิน
ใบบัวค่อย ๆ ย่องออกจากห้องเพื่อไปทำธุระประจำวัน เธอเดินไปที่ตุ่มขนาดกลาง ตักน้ำขึ้นล้างหน้าแปรงฟันให้ร่างกายสดชื่น ก่อนจะเดินเข้าไปที่ครัว
ทว่า ครัวที่ไม่ควรมีใครในเวลานี้กลับมีแสงไฟสลัว รวมถึงกลิ่นอาหารลอยออกมาพร้อมกับควันบาง ๆ ใบบัวเห็นแบบนั้นจึงรีบพุ่งเข้าไปทันทีเพราะคิดว่าเป็นโจร แต่พอประตูเปิดออกเธอก็รู้ว่าไม่ใช่..
“อ้าว” หญิงสาวหน้าตาสะสวยหันมาเลิกคิ้วน้อย ๆ เธอยิ้มกว้างดูไร้พิษภัย “มาทำอะไรหรือ”
“คือ.. ฉัน”
“มาก็ดี ว่างหรือเปล่า ช่วยดูหน่อยสิว่ากับข้าวเป็นอย่างไร ฉันไม่ได้เข้าครัวนานเกรงว่าฝี
