บทที่ ๓ ‘หมู่บ้านโจร’

2062 คำ
ใบบัวตัวสั่นงั่นงก สวรรค์ที่ราชันพูดถึงคือที่ใดกัน ใช่ที่เดียวกับที่พ่อขึ้นไปอยู่หรือเปล่า เช่นนั้นก็หมายความว่าเธอจะต้องตายอย่างนั้นหรือ “พี่...” “หุบปาก” สาวน้อยรีบปิดปากฉับ กลัวว่ามือใหญ่ ๆ นั่นจะบีบคอหัก ช่างน่ากลัวเหลือเกิน ราชันกดท่อนเอ็นทาบกับเนื้อนุ่ม จัดท่าทางให้แท่งเนื้อได้สัมผัสกับความเนียนนิ่มแนบแน่น แล้วเริ่มขยับเอวซอยช้า ๆ “พี่” ท่อนเนื้ออุ่นจัดครูดไปกับเนินสาว ลำท่อนมันพองโตทั้งใหญ่ทั้งยาวจนดูน่ากลัว สีเข้มและขรุขระเพราะเต็มไปด้วยเส้นเลือดและเส้นเอ็น พอมันเสียดสีเข้ากับติ่งเนื้อน้อย ๆ ใบบัวก็ผวาเฮือก มือเล็กยกขึ้นคว้าและบีบกล้ามใหญ่ของราชันแน่น “อ๊ะ.. พี่” “เสียวหรือมึง” “สะ เสียวคืออะไรจ๊ะ อื้ออ” “อาา ให้ตาย” ราชันสบถ นี่กูนอนกับเด็กหรืออย่างไร ที่จริงอายุสิบแปดมันไม่เรียกว่าเด็กแล้ว ผู้หญิงส่วนมากออกเรือนตั้งแต่สิบห้าด้วยซ้ำ เด็กคนนี้มันจะใสไปไหน ใสจนราชันนึกละอายใจที่รังแกเด็กมัน แต่จะให้หยุดก็คงไม่ได้ ยาที่กินเข้าไปก็ออกฤทธิ์ดีเสียจริง “เดี๋ยวก็รู้” ราชันตัดบท ก่อนจะโน้มตัวลงไปทาบทับร่างเล็กแต่อวบอิ่มเต็มไม้เต็มมือ ตาจ้องมองเนินอกขาว ๆ ที่ล่อน้ำลาย ขาวแบบนี้หัวนมคงสีชมพูน่าดูด แต่เพราะความเป็นคนยังเหลืออยู่ ราชันจึงไม่แตะต้องใบบัวไปมากกว่านี้ แขนแกร่งยันไว้กับเตียงไม้ไผ่ ราชันมองใบหน้าที่มีแผลเป็น เขาต้องพยายามจินตนาการเป็นหน้าสวย ๆ ของอีจันทร์ จะได้เสร็จไว ๆ เอวสอบขยับซอยต่อเนื่อง ท่อนลำใหญ่ไถลไถเถือกไปกับเนื้อนุ่ม น้ำเสียวที่ใบบัวปล่อยออกมาทำให้ราชันสามารถทำอะไรได้สะดวกขึ้น “พะ พี่จ๋า อา” “อื้มม” ราชันขานรับแต่ไม่หยุดขยับเอว เขาส่งเสียงครางในลำคอตลอดเวลา เสียวไปทั้งลำทั้ง ๆ ที่ไม่ได้สอดใส่ แล้วถ้าได้สอดเข้าไปจริง ๆ จะเสียวขนาดไหน... ราชันสะบัดหัวไล่ความคิดนั้นทิ้งไป ครานี้มันคับขันถึงต้องรังแกคนที่ไม่รู้เรื่องรู้ราว เขาไม่อยากทำให้เด็กที่ไม่เกี่ยวข้องกับความแค้นต้องมีมลทินไปมากกว่านี้ เสร็จกิจคืนนี้ก็จะเอากลับไปส่งที่เดิม โจรหนุ่มซอยเอวเร็วขึ้น เสียงเตียงไม้ไผ่ขยับดังเอี๊ยด ๆ ร่างที่เล็กกว่าสั่นไหวไปทั้งตัว ผ้าผ่อนหลุดลุ่ยจนเห็นนมครึ่งเต้า กรอด! กูไม่อยากทำก็ยั่วกูจัง ราชันโทษใบบัว แต่ดวงตาดุกลับไม่หยุดจ้องมองนมใหญ่ ๆ ที่กระเด้งกระดอนไปมา เขาขยับกระแทกกระทั้นแรงขึ้น สุดท้ายผ้าถุงที่หมิ่นเหม่จะหลุดแหล่ไม่หลุดแหล่ก็หลุดออกจากกันจนได้ โอ้โห... นี่นมเด็กสิบแปดหรือวะ ราชันน้ำลายสอ จ้องมองเต้านมอวบใหญ่ขาวเนียน กับหัวนมสีชมพูน่าดูดตาเป็นมัน อยากเลีย อยากดูด แต่ต้องห้ามใจไว้ “พี่.. อ๊าาา!” โจรหนุ่มขยี้เอวหนักขึ้นจนสาวน้อยร้องครางเสียงหลง เอวคอดยกขึ้นเข้าหาราชันโดยไม่รู้ตัว มือทั้งสองข้างจิกกล้ามแน่นตึง ปากร้องครวญครางส่งเสียงหวานเป็นระยะ “เสียวโคตร” ราชันคำรามเสียงต่ำ เหงื่อเม็ดใหญ่หยดลงบนผิวขาว ภาพที่เห็นเร้าอารมณ์จนโจรหนุ่มต้องขยับบดกระแทกหนัก ๆ ให้สาแก่ใจ “พี่ อ๊าา ยะ หยุดก่อน” “อะไรของมึงอีก” ราชันเอ่ยถามเสียงดุ ทั้ง ๆ ที่เอวยังซอยยิก ๆ ไม่หยุด ให้หยุดตอนนี้ เอามีดมาแทงกันดีกว่า “บะ ใบบัวปวดฉี่ อื้อ” คำพูดซื่อ ๆ ของสาวน้อยทำให้ราชันเสียววาบไปทั้งตัว เขาขยับเอวสอบถี่ยิบ บดขยี้ติ่งเนื้อบวมฉ่ำด้วยท่อนลำแข็งขืนขรุขระ เธอกำลังจะเสร็จ และราชันมั่นใจว่าคงเป็นครั้งแรกของเด็กคนนี้ “ปล่อยออกมาสิ” “ไม่เอา พี่ อ๊าา เมตตาใบบัวด้วย” “กูสั่งให้ปล่อยออกมา” ราชันสั่งพร้อมบดเบียดแท่งเนื้อแนบแน่น เขากระแทกแรงและถี่รัวจนเตียงไม้โย้ไปโย้มาแทบหัก ใบบัวหลับตาปี๋ อับอายเหลือเกินที่ต้องปลดทุกข์ให้คนอื่นดู แต่เธอกลั้นมันไม่ไหวแล้ว “พี่ ฮือ ใบบัวไม่ไหว” “ปล่อยออกมา” “ฮึก อ๊าา ไม่ไหว ใบบัวไม่ไหว พี่.. อ๊าา!!” ขาเรียวตวัดขึ้นเกี่ยวเอวสอบแน่น ร่างกายเกร็งกระตุกรุนแรงหลายครั้งก่อนจะสงบลง เธอขนลุกไปทั้งตัวเพราะรู้สึกแปลก ๆ เหมือนถูกโยนขึ้นไปบนฟ้าก่อนจะตกลงมาบนที่นอนนุ่ม ๆ ในหัวว่างเปล่าขาวโพลน “ฮึก” ใบบัวร้องไห้ออกมาเมื่อนึกขึ้นได้ว่าทำอะไรลงไป อับอายจนไม่รู้ว่าจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน เธอปล่อยของเสียใส่ราชันไปแล้ว เธออาจต้องถูกฆ่าตายอยู่ที่นี่อย่างทรมาน ใบบัวไม่ได้กลัวความตาย แต่เธอไม่ปรารถนาจะตายอย่างทรมาน หากต้องตาย ก็ขอตายแบบไม่ต้องเจ็บปวดมากนัก แต่ทว่า.. ราชันกลับไม่ได้โมโหหรือบีบคอเธออย่างที่กลัว เขาเริ่มขยับสะโพกต่อ เสียงแจ๊ะ ๆ ดังคลอให้สาวน้อยแก้มร้อนจัด “พี่.. อ๊ะ หยุด อื้อ หยุดก่อน” “มึงแตกไปแล้ว ขอกูแตกบ้าง” “ตะ.. แตก แตกอะไรจ๊ะ อ๊ะ” “เมื่อกี้เขาเรียกน้ำแตก ไม่ใช่เยี่ยว!” “อะ อ๊ะ เดี๋ยว.. พี่ อ๊าา” “ซี้ดด” ราชันไม่สนใจเสียงร้องห้ามของใบบัวอีกต่อไป เขาตั้งหน้าตั้งตาหาความสุขใส่ตัว ท่อนเนื้อสีเข้มผลุบ ๆ โผล่ ๆ บนหน้าท้องของหญิงสาว เต้านมกลมใหญ่กระเด้งกระดอนไปมา ราชันซอยถี่ในช่วงเวลาสุดท้าย ก่อนจะเกร็งค้างแล้วส่งเสียงคำรามออกมาดังลั่น “อาา!! อื้มม!” “อ๊ะ!” น้ำอุ่นจัดจนเกือบร้อนพวยพุ่งมาหยดแหมะบนหน้าท้อง บางส่วนกระเด็นมาถึงอกและปลายคาง ใบบัวที่ไม่รู้อะไรใช้ปลายนิ้วแตะมันขึ้นมาดู ก่อนจะเอียงคอถามโจรหนุ่มด้วยเสียงใส ๆ ว่า “น้ำอะไรหรือจ๊ะพี่” !!! “อ๊ะ มะ มันแข็งอีกแล้ว” “มึงนี่มัน.. อย่าหาว่ากูรังแกเด็กก็แล้วกัน” . . เช้าวันต่อมาท้องฟ้าสดใส ฝนที่ตกเมื่อคืนทำให้หมู่บ้านเล็ก ๆ เต็มไปด้วยชีวิตชีวา ชาวบ้านชายหญิงตื่นมาดูแลสวนผักและไร่นาตั้งแต่เช้ามืด ที่นี่ไม่มีงานอะไรให้ทำนอกจากปลูกผักผลไม้ เลี้ยงสัตว์ และปลูกข้าวไว้กินกันเอง อยู่ที่นี่ไม่ต้องใช้เงินสักบาท แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าชาวบ้านจะไม่มีสมบัติติดตัวไว้เลย ทุกครั้งที่ราชันออกปล้น นอกจากจะนำเงินไปให้คนจนคนยากลำบากที่อื่นแล้ว เขายังแลกเงินเป็นทองแล้วแจกจ่ายให้ทุกคนในหมู่บ้านอย่างเท่าเทียม ชาวบ้านทุกคนรักที่นี่ แม้จะมีกันไม่มากแต่ก็ไม่วุ่นวาย ราชันเองก็ใจดี ข้าวปลาอาหารไม่เคยขาด ทำให้ไม่มีใครอยากไปไหน แม้หลัง ๆ มาราชันจะไม่ค่อยได้ออกปล้นแล้วก็ตาม “พี่ราชันยังไม่ตื่นอีกหรือ” สวย หญิงสาวคนหนึ่งในหมู่บ้านเอ่ยถามสอง คนสนิทของราชันที่กำลังผ่าฝืนอยู่ที่หน้าเรือนของจอมโจร สวยเป็นสาวสะพรั่งที่หน้าตาสะสวยสมวัยตามชื่อ อายุสิบแปดปี เป็นลูกสาวคนเดียวของยายปลูกกับตาอิ่ม สวยนั้นมีใจให้ราชัน เพียงแต่ราชันไม่เคยมองมากกว่าน้อง ตอนที่มะลิเข้ามาเป็นเมียของราชัน สวยร้องไห้ไปสามวันเจ็ดวัน ข้าวปลาไม่กินจนยายปลูกกลุ้มใจ แต่สุดท้ายเด็กมันก็คิดได้ กลับมากินนอนเหมือนเดิม ทั้งยังพยายามทำอะไรอร่อย ๆ ไปให้ชายผู้เป็นที่รักเหมือนเดิม จนมีปากเสียงกับมะลิเป็นประจำ ส่วนมะลินั้นเป็นหญิงสาวหน้าตาสวยจัดจากในเมือง ราชันในเวลาปกติก็เป็นแค่ราชัน ไม่ใช่จอมโจรจากที่ไหน พอเข้าเมืองไปซื้อของก็เจอเข้ากับมะลิ ไม่รู้ว่าตกหลุมรักกันได้อย่างไรถึงพากลับมาที่หมู่บ้าน อยู่กินกันเป็นปี ๆ ก่อนมะลิจะถูกไอ้มิ่งจับตัวไปเมื่อสองอาทิตย์ก่อน “วันนี้พี่ราชันคงไม่ตื่นง่าย ๆ หรอกสวย” สองตอบพลางยิ้มกรุ่มกริ่ม เมื่อคืนแค่เดินผ่านกระท่อมนั้นก็รู้แล้วว่ายาคงแรงพอสมควร เสียงตับ ๆ เอี๊ยด ๆ ดังไม่หยุดจนเกือบเช้า “ทำไมล่ะ” “ก็..” “ไอ้สอง!” เสียงดุดันดังขึ้นจากรั้วบ้าน สองรีบวางขวานลง ก่อนจะวิ่งจู๊ดเข้าไปหาลูกพี่ทันที “พี่ราชัน ตื่นแล้วหรือพี่ เอาไข่ลวกไหมจ๊ะ เมื่อคืนคงเสียแรงไปเยอะสิท่า” มันยังคงไม่รู้ชะตากรรม เอ่ยเย้าราชันทั้ง ๆ ที่ใบหน้าคมเข้มไม่ได้อารมณ์ดีเลยแม้แต่น้อย “มึงจับใครมา!” ผลั่ก! ราชันดันร่างอวบอิ่มออกมาตรงหน้า ใบบัวที่ถูกลากมาทั้ง ๆ ที่ยังง่วงงุนล้มลงกับพื้น “ก็ลูกจันทร์..” “มึงดูดี ๆ ก่อนตอบกู!” สองกล้า ๆ กลัว มันค่อย ๆ ก้าวเข้าไปใกล้ร่างบนพื้น ก่อนจะดันใบหน้าที่ก้มงุดให้เงยขึ้น “เฮ้ย! ใครวะเนี่ย!!” “กูก็ไม่รู้ แต่คืนนี้มึงเอามันไปส่งที่เดิมเลยนะ!” “ได้จ้ะพี่” “มะ ไม่นะจ๊ะ!” จู่ ๆ คนที่ไม่ได้พูดอะไรสักก็คำร้องลั่น แขนเล็กรีบกอดขาของราชันไว้แน่น “อะไรของมึง ปล่อย!” “พี่จ๋า ไม่เอาใบบัวไปส่งที่เดิมนะ ให้ใบบัวอยู่ที่นี่ด้วย” “มึงจะบ้าหรืออย่างไร แทนที่จะกลับบ้านมึงไป” “ที่นั่นไม่ใช่บ้านของใบบัว” “แต่ที่นี่ก็ไม่ใช่บ้านของมึง!” ได้ยินแบบนั้นใบหน้าที่มีรอยแดงน่าเกลียดก็สลดลง ที่นี่ไม่ใช่บ้าน และบ้านจริง ๆ ก็ไม่ต้อนรับเธอ แม่ขายเธอให้กำนันมิ่งแล้ว ชีวิตลูกสาวแท้ ๆ แลกกับเงินเพียงแค่ไม่กี่ร้อยบาท ใบบัวกลายเป็นสมบัติของกำนันมิ่งโดยที่เธอไม่ได้เต็มใจ หากใบบัวกลับไปที่บ้านกำนันมิ่ง อย่างไรก็คงไม่แคล้วต้องตกเป็นเมียของชายแก่คราวพ่อ ทำหน้าที่เป็นแม่พันธุ์ผลิตลูกชายให้กำนันมากเมีย ใบบัวไม่อยากกลับไปที่นั่น อยู่ที่นี่อย่างน้อยราชันก็ไม่คิดข่มเหงกัน เหตุการณ์เมื่อคืนทำให้ใบบัวมั่นใจว่าราชันคงไม่นึกพิศวาสเธออีก แม้เขาจะเรียกร้องจากเธอทั้งคืนจนไม่ได้หลับไม่ได้นอน แต่เสียงทุ้มก็คอยกระซิบบอกไม่ขาดปากว่าเป็นเพราะยาปลุกกำหนัดเท่านั้น และที่สำคัญ ชายหนุ่มที่มีใบหน้าหล่อเหลาแบบเขาคงมีผู้หญิงเข้ามาไม่ขาด คนอัปลักษณ์แบบเธอคงไม่อยู่ในสายตา แต่จะทำอย่างไรได้ ในเมื่อราชันไม่ยินยอมให้เธออยู่ที่นี่... ทำไมเกิดเป็นใบบัวมันถึงได้ยากขนาดนี้ “ถ้าอย่างนั้น.. พี่ก็ฆ่าใบบัวเถอะจ้ะ” “อะไรนะ!” “ใบบัวไม่มีที่ไปแล้ว พี่ฆ่าใบบัวให้ตายเถอะนะ ให้ใบบัวตายดีกว่าต้องกลับไปที่นั่น” ราชันพูดไม่ออก แม้แต่สองเองก็ไม่กล้าสอดขึ้นมา ใครจะไปคิดว่าผู้หญิงตัวเล็ก ๆ คนหนึ่งจะร้องขอความตายจากโจรอย่างไม่กลัวเกรง “ฆ่าใบบัวเถิดนะจ๊ะ ใบบัวไหว้ก็ได้” ราชันหลุบตามองร่างที่นั่งพับเพียบบนพื้นดิน สองมือยกขึ้นไหว้ปลก ๆ อย่างน่าเวทนา “มึงแน่ใจนะ” โจรหนุ่มถามพร้อมดึงมีดออกมาจากฝักข้างเอว ปลายแหลมคมชี้ไปยังใบหน้าที่มีรอยแผลเป็นสีแดงระเรื่อ ใบบัวจ้องตาราชัน ดวงตากลมโตเต็มไปด้วยความแน่วแน่เกินวัย “ฆ่าใบบัวเถิดจ้ะ”
อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่
สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    ผู้เขียน
  • chap_listสารบัญ
  • likeเพิ่ม