หญิงสาววัยสิบแปดปีนอนคว่ำหน้ากับฟูกนอน แนบแก้มเนียนกับหมอนใบนุ่ม ใบหน้างดงามสมวัยเต็มไปด้วยคราบน้ำตา ไหลเลอะไปถึงหมอน สวยเกร็งตัวทุกครั้งที่ยาถูกแต้มลงบนบาดแผลสด แต่ไม่มีเลยสักครั้งที่เธอจะยอมปริปากส่งเสียงร้องออกมา
“สวยเอ้ย..”
คนเป็นแม่ใส่ยาให้ลูกไปร้องไห้ไป เห็นลูกเจ็บแม่เจ็บยิ่งกว่า อยากจะเอาตัวเข้าไปรับหวายนั้นแทนเสียให้ได้ แต่ก็รู้ดีว่าถ้าหากทำแบบนั้นจริง ๆ โทษของสวยจะยิ่งเพิ่มมากขึ้นไม่รู้กี่เท่า
“ฉันเกลียดมัน”
“ใคร ราชันอย่างนั้นหรือ” ตาอิ่มถามเสียงเข้ม “เอ็งอย่าได้คิดแบบนั้นเชียว หากไม่มีราชันเอ็งคงไม่มีชีวิตอยู่รอดมาจนถึงทุกวันนี้”
เมื่อครั้งที่ราชันออกปล้นแรก ๆ ตอนนั้นสวยยังเด็กนัก อิ่มกับปลูกถูกข้าราชการรุกรานที่ดิน และโกงกินจนทรัพย์สินและบ้านถูกยึดไป สามพ่อแม่ลูกร่อนเร่พเนจรค่ำไหนนอนนั่น อดมื้อกินมื้อทั้ง ๆ ที่ลูกน้อยยังเล็กนัก แต่ทั้งคู่ไม่ยอมแพ้ชีวิต ลูกที่กว่าจะได้มาถูก
