“หลังจากออกจากโรงพยาบาล ไอ้ผู้กองมานพมันก็ประกาศจับพี่ไปทั่วเมือง เห็นว่าให้ค่าหัวตั้งห้าร้อย”
“แค่ห้าร้อยเองหรือ” ราชันกระดกยาดองเข้าคอ พลางหัวเราะเยาะตำรวจกระจอก “มึงว่าค่าตัวกูถูกเกินไปหรือเปล่าวะ”
“เงินห้าร้อยมันเยอะมากเลยนะพี่ ซื้อทองได้ตั้งบาทกว่า ๆ เชียวนะ ฉันล่ะกลัวว่าพี่จะเป็นอันตราย เพราะมีคนหิวเงินที่ไอ้ผู้กองนั่นเอามาล่อ” สองมีท่าทีเป็นกังวลยิ่งกว่าคนที่ถูกหมายหัวเสียเอง
“ก็ช่างสิ” ราชันยักไหล่อย่างไม่หยี่หระ “ก็แค่ตาย”
“พี่ราชัน! ทำไมถึงได้พูดเรื่องอัปมงคลออกมาแบบนั้นเล่า!” เป็นกล้าที่ร้องถามเสียงหลง ไม่ใช่ครั้งแรกที่ราชันพูดเรื่องทำนองนี้ออกมาได้อย่างหน้าตาเฉย แต่ไม่ว่าจะกี่ครั้งพวกเขาก็ไม่ชิน
ทุกคนที่นี่รักราชัน อาจจะมากกว่ารักตัวเองด้วยซ้ำ แต่ทว่าเจ้าของชีวิตอย่างราชันกลับไม่เคยรักตัวเองเลย
“คนเราเกิดมาอย่างไรก็ต้องตายไอ้กล้า กูเองก็ไม่ได้อยากอยู่ยงคงกระพันนักหรอก พ่อ
