ซีรีส์ 5 หนุ่ม

11

ร่างน้อยค่อยๆ ก้าวไปหาเขา ไม่ทิ้งน้ำหนักที่ข้อเท้าด้านที่เจ็บ เดินเขยกๆ ไปที่โซฟา

“อุ๊ย!” พราวมุกร้องอุทานเมื่อเขาจับมือของเธอเอาไว้ ก่อนจะดึงเข้าไปหา จนร่างบางทาบทับบนร่างสูง

“พี่ตรัย!” เธอร้องเสียงหลง ในระหว่างที่ตรัยรวบร่างเธอไปกอดเอาไว้ แนบอก

 “เป็นห่วงพี่เหรอครับ” ตรัยกระซิบอยู่ริมหู พราวมุกรู้สึกว่าเธอแทบหายใจไม่ออก เมื่อได้สัมผัสใกล้ชิดกับเขาแบบนี้ มันใกล้เสียจนสัมผัสได้ถึงหัวใจที่   เต้นแรงของกันและกัน หญิงสาวมองเขาเหมือนต้องมนตร์สะกด

“คือว่าพราวกลัวพี่ตรัยจะหนาวน่ะค่ะ” พราวมุกบอกเขาเสียงสั่น ขณะอยู่ในอ้อมแขนของตรัย

“เป็นห่วงพี่ใช่ไหม” ตรัยขึ้นทาบทับร่างบอบบางเอาไว้

“คือว่าพราว...” เธอก้มหน้างุด รู้สึกเขินอายเหลือเกิน เนื่องจากไม่เคยใกล้ชิดกับผู้ชายคนไหนเท่านี้มาก่อน

“คิดยังไงกับพี่ บอกกันสักคำได้ไหม อย่าให้พี่ต้องคิดไปเองฝ่ายเดียว”

“พี่ตรัย...” พราวมุกครางชื่อเขา ไม่คิดว่าตรัยจะพูดออกมาตรงๆ แบบนี้

เขาจะรุกหนักเกินไปแล้วนะ...

“นึกชอบพี่บ้างไหม”

“พราว...” เธอรู้สึกว่าหัวใจเต้นแรง แก้มสาวร้อนผ่าว แถมยังตัวสั่น

“พี่ไม่ได้แค่ชอบพราว แต่พี่รักพราวจนทนไม่ไหวแล้ว ถ้าพี่ไม่ได้บอกพราว พี่คงอกแตกตาย”

“พี่ตรัยไม่ได้ตัดใจจากพราวหรอกเหรอคะ” พราวมุกอดถามด้วยความสงสัยเสียไม่ได้ ตอนนั้นเขาเฉยมากเมื่อเธอตอบปฏิเสธเขาผ่านทางพี่ชายไป    ให้ไปบอกเขาแบบนั้น คิดๆ แล้วตอนนั้นก็ใจหาย ยังนึกเสียดายลึกๆ แต่เมื่อเห็นเขาเฉย เธอจึงทำตัวเป็นน้องสาวที่ดีของเขาต่อไป

“พี่ไม่เคยตัดใจจากพราวได้เลยคนดี พี่รักพราวมาตั้งนานแล้ว ไม่สงสัยหรือไงว่าทำไมพี่ถึงไม่เคยมีแฟน” เขาสารภาพหมดเปลือก

“แต่พี่ตรัยก็มีผู้หญิงอื่นนี่คะ”

“เปล่า พี่ไม่เคยมี ส่วนใหญ่เป็นเพื่อนกันทั้งนั้น” เขาส่ายหน้าไปมา     มองเธออย่างจริงจัง

“พราว... คือว่าพราว” เธออ้ำอึ้ง แก้มยิ่งแดงซ่าน จะบอกเขาได้ยังไงว่าเธอก็แอบรู้สึกดีๆ กับเขามานานแล้ว

“ขอโทษครับ ถ้าพี่ทำให้พราวอึดอัด” เขาขยับออกห่างเมื่อเห็นเธออ้ำอึ้ง ก่อนจะก้าวเดินไปที่ประตู ตรัยก้าวเรื่อยๆ อย่างเชื่องช้า เขานับก้าวในใจ       หนึ่ง สอง สาม สี่ ห้า หก เจ็ด… ถ้าครบสิบเธอยังไม่เรียก แสดงว่าเขาหมดหวัง...

“เดี๋ยวก่อนค่ะพี่ตรัย” พราวมุกเรียกเขาเอาไว้ เธอก้มหน้าเม้มปากอย่างเขินอาย

“น้องพราวไม่ต้องไล่พี่ไปไกลๆ หรอกครับ พี่จะไปเดี๋ยวนี้แหละ” ตรัยไม่ได้หันมามองด้วยซ้ำขณะพูด แต่เขาหยุดยืนอยู่หน้าประตู เพียงไม่กี่ก้าวเขาจะออกไปจากห้องนี้ แต่ไม่มีวันเสียหรอก เขาจะออกไปพรุ่งนี้เช้า และคืนนี้พราวมุกก็ต้องเป็นของเขาอย่างสมบูรณ์ ขอเพียงอย่างเดียว ให้เธอบอกว่ารักเขาสักคำ

“พราวไม่ได้จะไล่พี่ตรัยนะคะ พราวเองก็รู้สึกดีๆ กับพี่ตรัยค่ะ” พราวมุกสารภาพออกมาในที่สุด ขณะที่ก้มหน้างุดด้วยความขัดเขิน

ตรัยหันกลับมา เขาเดินมาหยุดตรงหน้าหญิงสาวที่เอาแต่ก้มมองพื้นพรม เหมือนสิ่งนั้นน่าสนใจยิ่งกว่าอะไร หัวใจของเขาพองโตคับอก แค่ได้ยินว่าเธอเองก็มีใจตรงกันกับเขา

“พี่รักพราว” ตรัยสวมกอดร่างแน่งน้อยเอาไว้ เขาประกบริมฝีปากจุมพิตเธออย่างดูดดื่ม พราวมุกดิ้นในคราแรกเพราะตกใจในการจู่โจมอย่างถึงเนื้อ     ถึงตัวของชายหนุ่ม ก่อนจะระทวยอยู่ในอ้อมแขนของเขาในที่สุด รู้ตัวอีกทีเขาก็กดเธอลงบนที่นอนเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

แผ่นหลังของเธอแตะกับเตียงนอนกว้าง ทำให้เธอได้สติ หลังจากตกเข้าไปสู่ในห้วงจุมพิตอันแสนดูดดื่มของเขา แต่ดูเหมือนว่าทุกอย่างจะไม่ทันการ  เมื่อตรัยประทับริมฝีปากลงมาอีกครั้ง ปิดเสียงประท้วงทุกอย่างให้จบสิ้นลง

“พี่ตรัย พราวกลัว อย่าทำแบบนี้นะคะ” พราวมุกพูดเสียงหอบสะท้านอยู่ใต้ร่างหนา ในขณะที่เสื้อผ้าอาภรณ์ของเธอหลุดลุ่ย

“เป็นของพี่เถอะนะครับ พี่จะดูแลพราวไปตลอดชีวิต นับจากนี้เป็นต้นไป พี่ตรัยจะดูพราวให้ดีที่สุด ให้ดีกว่าที่แล้วๆ มา” ตรัยพูดออกมาจากใจจริง

“ตลอดเวลาพี่ตรัยก็ดูแลพราวดีแล้วค่ะ” เธอบอกเขาด้วยรอยยิ้ม      ความซ่านสยิวที่เกิดขึ้นทำให้เธอหัวหมุน ระหว่างจะยินยอมพร้อมใจไปกับเขา หรือห้ามปรามเขาให้ถึงที่สุด และสุดท้ายเธอก็ค่อยๆ คล้อยตามเขาไปอย่าง    วาบหวาม

น้ำเสียงของตรัยอ่อนโยน เขาเอื้อเอ็นดู ปรานีเธอ มอบความสุขให้เธอ  ในทุกอณูเนื้อ กลิ่นกายของเขาทำให้เธอหัวหมุนเหมือนลูกข่าง เธอแอบสูดดมอย่างไม่เคยทำมาก่อน ร่างกายของเธอกำลังทรยศกับน้ำเสียงหวานๆ เจือความแหบพร่าของเขา

“ไม่ต้องกลัวนะพราว พี่จะรับผิดชอบพราว ดูแลพราวให้ดี พี่อาจจะดู   เห็นแก่ตัวที่ทำแบบนี้กับพราว แต่พี่ไม่อยากเสียพราวไปให้ใครอีก พี่หวงพราว ไม่อยากให้ผู้ชายคนไหนเข้าใกล้ ถ้าพราวเป็นของพี่ ผู้ชายทุกคนก็จะหมดสิทธิ์”

“อื้อ...” พราวมุกได้ยินที่เขาพูดชัดเจน แต่เธอไม่มีโอกาสได้เอ่ยออกมา  สักคำ นอกจากเสียงครางเป็นการตอบรับของริมฝีปากร้อนที่ก้มลงดูดรวบอกสวยของเธอ

“พี่เคยคิดว่ามันต้องสวย และมันสวยมากจริงๆ เหมือนดอกบัว และ    ตรงนี้” เขาพูดขณะก้มลงดูดดุนยอดอกของเธออย่างหิวกระหาย เรียวลิ้นที่ตวัดลามเลียและดุนดันก่อเกิดความเสียวซ่านจับจิตจับใจ พราวมุกแอ่นอกให้เขาอย่างยอมจำนน

“หวานและหอม...” เขาตวัดปลายลิ้นสากร้อนจากฐานบัวอิ่มสวยวนขึ้นมาถึงยอดอกครั้งแล้วครั้งเล่าเพื่อเชยชิมความหอมหวานซาบซ่าน พราวมุก   ร้องครางไม่เป็นภาษา ยิ่งเมื่อเขาเลื่อนมือไปฟอนเฟ้นอีกข้างให้เท่าเทียม เธอยิ่งไม่เป็นตัวของตัวเอง มือบางที่จิกกับที่นอนนุ่ม แปรเปลี่ยนมาเสยเข้าในกลุ่มผมดกหนาของเขาแทน

พราวมุกรับรู้ถึงร่างกายของเขาที่แนบชิดลงมาหา เขาผละห่างเล็กน้อย จนเธอต้องปรือตามอง ก่อนจะรีบหลับตาอีกครั้งเมื่อเขาถอดเสื้อผ้าออกจากกาย

หัวใจของเธอเต้นแรงเหมือนกลองเพล ยิ่งตอนที่เขาแนบชิดลงมาหา   เธอแทบกลั้นใจด้วยความตื่นเต้น เขาแทรกกายอยู่ตรงหว่างขา ยิ่งทำให้เธอหายใจหอบสะท้าน

“ไม่ต้องกลัวนะ พี่รักพราวที่สุด คนดี” คำพูดของเขาช่างหวานหู มันทำให้หัวใจของเธออ่อนไหวอย่างประหลาด พราวมุกหลับตาลง เธอยอมรับทุกสิ่ง    ทุกอย่างที่กำลังจะเกิดขึ้น อารมณ์พาไปน่ะใช่ แต่หัวใจของเธอเอนเอียงไปหาเขานั้นมีน้ำหนักมากกว่า

“พี่ตรัยไม่กลัวพี่พายเหรอคะ” ถ้าพายัพรู้เรื่องนี้ เธอยังคิดไม่ออกว่า    ตรัยจะโดนอะไร แม้แต่เธอเองก็เถอะ คนอารมณ์ร้อนอย่างพายัพทำอะไรก็ได้อย่างคาดไม่ถึง เธอเคยนึกเปรียบเทียบหลายครั้งระหว่างตรัยกับพี่ชายของเธอ คนหนึ่งร้อน... คนหนึ่งเย็น คนหนึ่งเป็นสีขาว... คนหนึ่งเป็นสีดำ เรียกว่าเป็น      คู่ต่างที่ลงตัวนัก

“พี่ไม่กลัวหรอกคนดี เพราะพี่จริงใจกับพราว” ตรัยใช้หลังมือไล้แก้มนวลของคนใต้ร่างอย่างแสนรัก เขาประทับจุมพิต ซุกไซ้ระเรื่อยลงมายังซอกคอ   หอมกรุ่น ลาดไหล่กลมกลึงและวกกลับมายังอกอวบอิ่มทั้งสองข้าง พราวมุก  ร้องครางเสียงสะท้านแทบไม่เป็นภาษาเมื่อยอดอกสีสวยถูกดูดกลืนจนก่อเกิดความเสียวซี้ด จากจุดๆ เดียวแผ่ไปทั่วสรรพางค์กาย

“พี่ตรัยคะ...” พราวมุกอ้าปากหอบ กายสั่นระริกเมื่อตรัยเลื่อนริมฝีปาก ลงไปยังหน้าท้องแบนราบ เขาฝังใบหน้าลงตรงจุดนั้น ลามเลียหน้าท้องเธอด้วยลิ้นสากร้อน ขนในกายสาวลุกชันไปทุกอณูเนื้อด้วยความวาบหวามซาบซ่านใจ มือบางข้างหนึ่งจิกที่นอนเอาไว้ อีกข้างสอดเสยเข้าไปในกลุ่มผมดกหนาของเขาอย่างรัญจวนใจ ร่างกายของเธอสะบัดร้อนสะบัดหนาวและตื่นตัวด้วยการ   ปลุกเร้าที่ชำนาญการ