“นี่คุณ!...”
คราวนี้อารญาถึงกับเก็บอาการไม่อยู่ เธอถลึงตาใส่เจ้าของใบหน้าไร้อารมณ์ ทว่ายังไม่ทันจะได้เอ่ยอะไรไปมากกว่านั้น เขาก็เลิกคิ้วทำหน้าตาย
“ทำไม? ร้านนี้เขาห้ามคนรู้จักแต่ทำเป็นไม่รู้จักนั่งด้วยกันเหรอ”
“…”
คนถูกรวนอย่างซึ่งๆ หน้าทำเพียงมองสบตากับเขาด้วยประกายเย็นเยียบ ก่อนจะค่อยๆ เบนหน้าหันไปฝืนยิ้ม พร้อมกับเอื้อมมือไปรับชามก๋วยเตี๋ยวที่เมียเจ้าของร้านนำมาเสิร์ฟ ส่วนเขาก็ทำเพียงนั่งนิ่งๆ เมื่อชามก๋วยเตี๋ยวถูกวางลงตรงหน้า จากนั้นก็เอื้อมมือไปหยิบตะเกียบและช้อน แล้วจัดการกับของกินตรงหน้าเงียบๆ เช่นเดียวกับคนที่นั่งในฝั่งตรงข้าม ท่าทางหิวจัดของเธอทำให้เขาอดนึกสงสารไม่ได้
อารญาจัดการกับก๋วยเตี๋ยวในชามของเธอไปเงียบๆ แต่แล้วก็ต้องชะงัก มือที่ถือช้อนและตะเกียบค้างอยู่ในท่านั้น เมื่ออยู่ๆ ลูกชิ้นก็ถูกหย่อนลงมาในชามของเธอ อารญาใช้ตะเกียบคีบลูกชิ้นเจ้ากรรมขึ้นมา แล้วเอาคืนเขาไป
