เช้าวันใหม่
“อื้ออ..จะเจ็บ”
ฉันพูดพึมพำออกมาขณะที่ยังไม่รู้สึกตัวตื่นดี ..ความปวดเมื่อยตามเนื้อตัวตามตัวและความเจ็บหน่วงตรงกลางกายทำให้ฉันนิ่วหน้าด้วยความเจ็บ ฉันกะพริบตาถี่ๆ ไล่อาการงัวเงียและพยายามเพ่งมองไปรอบห้องที่มืดสลัวๆ มันแทบไม่มีแสงสว่างใดๆ ลอดเข้ามาเลย พอดวงตาเริ่มปรับคุ้นชินกับความมืดในห้องก็พบว่ามันคือห้องนอนห้องเดิมที่แม็กเครย์พาฉันมาวันแรก ฉันถอนหายใจออกมาแรงๆ เมื่อสมองเริ่มคิดถึงเรื่องเมื่อคืน ทั้งโกรธทั้งโมโหแต่ก็เจ็บใจที่ทำอะไรเขาไม่ได้
“ไอ้ผู้ชายบ้ากาม ไอ้คนเผด็จการ บ้าอำนาจ ไอ้โรคจิตเอ๊ย! ไอ้..ไอ้ ฟู่ววว..ค่อยหายโมโหไปได้หน่อย” ฉันหันซ้ายหันขวากลัวว่าเขาจะโผล่เข้ามาเหมือนวันนั้นอีกแต่ทุกอย่างก็เงียบสนิท
‘..ตายล่ะ! กี่โมงแล้ว วันนี้ฉันมีเรียนวิชาสำคัญด้วยสิ..’
ฉันกัดฟันแน่นเพื่อข่มความเจ็บ รีบหยัดกายลุกขึ้นจากเตียงและค่อยๆ เดินตรงไปที่ห้องน้ำทันที ฉันอาบน้ำอย่างลวกๆ
