ตอนที่ 2
2115 คำ
ตอนที่ 2
“เฟรย่า ตกลงเย็นนี้เธอจะไปปาร์ตี้จับคู่กับพวกฉันหรือเปล่า”
เอวา เพื่อนสาวคนสนิทเอ่ยถาม ในขณะที่เราสองคนกำลังเดินไปโรงเรียนซึ่งอยู่ไม่ไกลจากบ้านของฉันนัก ยัยนี่เป็นแม่สาวนัดบอดตัวยงเชียวล่ะ และเธอก็พยายามคะยั้นคะยอฉันทุกครั้งที่มีการนัดบอดเกิดขึ้นด้วย เพราะเอวากลัวฉันจะแก่ตายก่อนจะได้รู้จักกับจุมพิตแรกที่แสนหวานของเด็กมัธยม =_=;;
“ฉันติดธุระ”
“ทั้งปี! เธอน่ะสิบแปดแล้วนะ! สมควรจะหาแฟนได้แล้ว นี่อะไร...แม้แต่จูบแรกก็ยังไม่มี ฉันขอบอกตามตรงเลยนะ เธอเป็นเด็กผู้หญิงที่ใช้ชีวิตวัยรุ่นไม่สมคุณค่าเลยสักนิด”
“แล้วยังไงล่ะ ฉันไม่ได้จะจบชีวิตของตัวเองลงที่อายุสิบแปดสักหน่อย ฉันน่ะยังต้องเติบโตไปไกลมากกว่านี้!”
“ยัยป้าหลังเขา”
ดูปากมันสิ -*-
“งั้นเธอก็ยัยป้าไฟแรงสูงสินะ”
“นี่เธอว่าฉันเหรอ >O//////<”
เอาเข้าไป หมอนี่ทำเพื่อนฉันหน้าแดงเป็นมะเขือเทศแล้ว
“แล้วนายชื่อ...”
“ทาเฟล” เขาตอบก่อนที่ฉันจะถามจบ ชื่อแปลกจังเลยแฮะ -*-
“ทะ...ทาเฟล!”
แต่คนข้างๆ ฉันกลับโพล่งขึ้นอย่างตกใจ ก่อนจะมาหลบอยู่ข้างหลังฉันเหมือนกลัวอะไรสักอย่าง ไม่จริงน่า ยัยนี่ไม่มีทางยืนหลบคนหล่อๆ แน่นอน มีแต่ต้องไสหน้าไปให้เห็น - -*
“เป็นอะไรไปเอวา”
“ปะ...เปล่า ฉัน...ฉันว่าพวกเรารีบไปโรงเรียนกันเถอะ”
ท่าทีของเอวาเปลี่ยนไปทันที เธอพยายามดันฉันให้เดินไปข้างหน้า โดยที่ตัวเองหลีกเลี่ยงจะไม่เข้าใกล้ทาเฟล
“เอวา...เธอคงจะไม่พูดอะไรให้ดอกไม้ของฉันต้องตกใจใช่มั้ย ^^” ทาเฟลพูดขึ้น เขาส่งยิ้มหวาน (แบบแปลกๆ) ให้เอวา ยัยนั่นพยักหน้าหงึกหงักทันทีก่อนจะวิ่งหนีไป อะไรของมันล่ะนั่น -*-
“นี่เธอ...เมื่อกี้ตอนฉันเดินร้านค้าแถวบ้านน่ะ เจอพวกชายชุดดำเต็มเลย สงสัยจะเป็นพวกเก็บค่าคุ้มครองนั่นแหละ”
ฉันค่อยๆ หันไปมองเด็กนักเรียนโรงเรียนเดียวกับฉันสองคนที่เดินสนทนากันผ่านมา หรือจะเป็นไอ้พวกนั้นนะ? ได้เวลาออกมาทำเรื่องชั่วๆ กันอีกแล้วหรือไง
“จริงเหรอ คนพวกนี้นี่ใจร้ายจังเลยเนอะ”
“ใช่ มีคุณป้าคนหนึ่งโดนพวกมันทำร้ายแล้วก็พังร้านด้วยนะ”
ตั้งสติไว้เฟรย่า คุณป้าที่เปิดร้านขายของในละแวกนั้นมีอยู่เต็มไปหมด ต้องไม่ใช่แม่ของฉันแน่นอน ไม่ใช่ร้านบะหมี่ของฉันหรอก...
“จริงเหรอ ร้านไหนกัน”
“ร้านบะหมี่อร่อยเหาะน่ะ น่าสงสารมากเลย คุณป้าร้องไห้ใหญ่ แต่ฉันก็ทำอะไรไม่ได้จริงๆ”
“แม่!!!” ฉันตะโกนขึ้นทันทีที่ฟังบทสนทนาของสองคนนั้นจนจบ ทั้งสองคนหันมามองหน้าฉันอย่างงงๆ ก่อนจะเดินต่อไป ให้ตายสิ! พวกมันเล็งเป้าไปที่ร้านของฉันเป็นร้านแรกจริงๆ ด้วย
“มีอะไรเหรอเฟรย่า”
“แม่...แม่!!!”
ฉันไม่สนใจที่จะตอบคำถามของทาเฟล รีบวิ่งกลับไปทางบ้านของตัวเองทันที ฉันไม่น่ามาโรงเรียนเลย อย่างน้อยฉันก็พอจะช่วยแม่ได้บ้างถ้าฉันหยุดเรียน ไม่สิ! ฉันควรจะเลิกเรียนไปเลยมากกว่า จะได้คอยปกป้องร้านและแม่ทุกวัน ไอ้พวกเลวนั่นมันน่าฆ่าล้างบางไปให้หมด พวกกากเดนมนุษย์!
“เดี๋ยวสิ! เธอจะวิ่งไปไหน” ทาเฟลที่ไม่รู้เรื่องอะไรวิ่งตามมาข้างๆ
“ฉันจะกลับบ้าน ไอ้พวกมาเฟียมันมาเรียกเก็บค่าคุ้มครองที่ร้านของฉันอีกแล้ว”
“ร้าน?”
“บ้านฉันเปิดร้านบะหมี่ มักจะมีพวกมาเฟียชั่วๆ มาเรียกเก็บค่าคุ้มครองประจำ แล้วถ้าไม่มีเงินให้ มันก็จะทำร้ายร่างกายไม่ก็พังร้าน”
“เธอก็มีร้านอยู่ที่นั่นด้วยเหรอ”
“พูดแบบนี้หมายความว่าไง” วิ่งไปคุยไปมันเหนื่อยนะ แฮกๆ!
“เปล่า ไม่มีอะไร”
ฉันมองหน้าเขาอย่างงงๆ ก่อนจะตั้งหน้าตั้งตาวิ่งต่อไป อย่าเพิ่งเป็นอะไรนะคะแม่ เฟรกำลังจะกลับไป เฟรกำลังจะไปช่วยแม่แล้วนะ...
โครม!!!
ทันทีที่ฉันวิ่งไปถึงหน้าร้าน เก้าอี้ตัวหนึ่งที่ฉันจำได้ว่าเป็นเก้าอี้ของร้านฉันก็ถูกขว้างออกมานอกร้าน ก่อนที่ชายชุดดำจำนวนมากจะวิ่งกรูกันออกมาแล้วหายไปอีกทาง ฉันยืนนิ่งมองซากเก้าอี้และข้าวของอีกมากมายที่กระเด็นออกมานอกร้าน ก่อนจะตั้งสิตได้รีบวิ่งเข้าไปข้างในทันที
“แม่!”
ฉันวิ่งเข้าไปประคองแม่ที่นั่งกองอยู่กับพื้นด้วยความตกใจ เลว...เลวที่สุด! ทำไมต้องทำกับแม่ฉันแบบนี้ด้วย ทำไม!
“เฟร! ลูกกลับมาได้ยังไง”
“หนูได้ยินว่าแม่ถูกทำร้ายก็เลยกลับมา แม่...แม่ให้หนูอยู่ด้วยเถอะนะ”
“ไม่...กลับไปเรียนเดี๋ยวนี้”
“แต่...”
ก่อนที่ฉันจะพูดจบประโยค สายตาของฉันก็หันไปเห็นผู้ชายชุดดำคนหนึ่งกำลังพยุงตัวเองลุกขึ้นอยู่ที่หน้าเคาน์เตอร์ของร้าน และเมื่อเขายืนขึ้นเต็มตัวก็ทำเอาฉันผงะไปเลยทีเดียว หมอนั่น...
ผู้ชายชุดดำคนเมื่อวาน!!!
“นาย!”
ฉันลุกขึ้นเดินเข้าไปหาเขาอย่างเอาเรื่อง หมอนี่ก็คงเป็น...พวกเดียวกับไอ้เลวพวกนั้นสินะ! เป็นแค่เด็กนักเรียนแต่กล้าทำเรื่องที่เลวร้ายและไม่น่าให้อภัยได้ขนาดนี้ ไอ้หมอนี่ไม่สมควรเกิดมาเป็นคนเลยจริงๆ!
“อ้าวเธอ กลับมาแล้ว...”
เพียะ!
“เธอตบฉันทำไมเนี่ย!!!” เขาตะคอกถามอย่างงุนงงพลางจับแก้มด้านที่โดนตบของตัวเองไว้ ยังมีหน้ามาทำหน้าซื่อไม่เข้าใจอีก หมอนี่มันน่าฆ่าให้ตายนักเชียว!
“ยังมีหน้ามาถามอีกเหรอ! คนเลวๆ อย่างนายโดนแค่นี้มันยังน้อยไป ไอ้คนชั่ว!!!”
“อะไรของเธอ! มาถึงก็มาตบหน้าฉันแถมยังด่าฉันปาวๆ เป็นบ้าอะไรฮะ!!!”
“แม่ฉันไปทำอะไรให้นาย ร้านฉันไปทำอะไรนาย! คนแถวนี้เขาไปทำอะไรให้นาย นายถึงต้องทำร้ายพวกเราฮะ! ไอ้คนจิตใจสกปรก เลวที่สุด...”
ฉันกดเสียงต่ำลงอย่างระงับอารมณ์ สภาพในร้านของฉันเละไม่มีชิ้นดี ไม่เหลือเค้าของร้านเดิมเลยสักนิด ร้านนี้คือทุกสิ่งทุกอย่างของฉันกับแม่ แต่คนเลวๆ พวกนี้กลับทำลายมันลงได้เพียงแค่พริบตาเพื่อสนองความพึงพอใจของตัวเอง บ้าเอ๊ย!
“หา?”
“ไม่ต้องมาทำหน้างง! ออกไปจากร้านฉันซะ! แล้วอย่ามาให้ฉันเห็นหน้าอีก!”
“เฟรลูก ไม่...”
“แม่ไม่ต้องพูดหรอกค่ะ! หนูเข้าใจ ส่วนนาย...เสียแรงที่เมื่อวานฉันชมว่านายก็เป็นคนดี แต่ที่แท้นายมันก็เลวเหมือนไอ้มาเฟียพวกนั้น ทำร้ายคนไม่มีทางสู้ ชาตินี้ขออย่าให้ฉันได้เจอนายอีกเลย!!!”
“พูดพอหรือยัง” เขาถามเสียงเย็นเมื่อฉันพูดจบ นัยน์ตาเฉยชาไม่แสดงความรู้สึกอะไรสักนิด เลือดเย็น...หมอนี่เลือดเย็นที่สุดเลย!
“พูดจบแล้วใช่มั้ย ถ้าจบแล้วก็...เอาไป เธอทำตกไว้เมื่อวาน”
อะไรบางอย่างถูกยัดใส่มือฉัน ก่อนที่เขาจะผลุนผลันเดินออกจากร้านไป ทาเฟลที่ยืนอยู่ตรงประตูร้านเลยได้ปะทะกับเขาเต็มๆ ทั้งสองมองหน้ากันอย่างไม่ชอบหน้า ก่อนที่ผู้ชายชุดดำจะเดินออกไปในที่สุด
“นี่มัน...”
ฉันมองสิ่งของที่หมอนั่นยัดใส่มือให้อย่างตะลึง มันคือจี้รูปหยดน้ำ เป็นของขวัญที่พ่อให้ฉันไว้ก่อนตาย และมันก็ได้กลายเป็นของดูต่างหน้าคุณพ่อของฉัน
“เฟร...ฟังแม่นะลูก เด็กคนเมื่อกี้ไม่ใช่พวกของชายชุดดำพวกนั้น”
“อะไรนะคะ?!”
ฉันหันกลับไปมองแม่อย่างไม่เข้าใจ แม่พยุงตัวเองลุกขึ้นยืนก่อนจะเดินเข้ามาใกล้
“เด็กคนนั้นเขาตั้งใจจะเอาจี้มาคืนเฟรเฉยๆ แล้วบังเอิญกับชายชุดดำพวกนั้นมาเรียกเก็บค่าคุ้มครองพอดี แต่แม่เล่นลิ้นจะไม่ให้เงินพวกมัน ก็เลยโดนพวกมันซ้อมเอา แล้วเด็กคนนั้นก็ช่วยแม่ไว้...”
“มะ...แม่ล้อหนูเล่นใช่มั้ยคะ”
“แม่พูดจริงๆ เขาช่วยแม่จนตัวเองต้องเจ็บตัว แต่ว่าพวกนั้นก็สู้เขาไม่ได้ แล้วเฟรก็มาพอดี”
“ได้โปรด แม่บอกหนูทีว่าแม่ล้อเล่น!”
“.....”
“บ้าเอ๊ย!”
ฉันกำจี้ในมือไว้แน่นก่อนจะวิ่งออกจากร้านเพื่อไปตามหาเขา แต่ว่า...เขาก็หายไปแล้ว
“หมอนั่นชื่อฟอลคอน อยู่โรงเรียน Tanggen ถ้าอยากขอโทษก็ไปหามันที่โรงเรียนละกัน ฉันเชื่อว่ามันต้องกลับไปที่โรงเรียน” ทาเฟลที่ยืนกอดอกอยู่เงียบๆ พูดขึ้น สายตาเขาไม่ได้เต็มใจจะบอกเรื่องนี้ให้ฉันรู้สักนิด
“เขาชื่อฟอลคอนเหรอ”
“อืม”
“แล้วนายรู้ได้ยังไง”
“เพราะโรงเรียนมันอยู่ตรงข้ามโรงเรียนของฉัน แล้วมันกับฉันก็เป็นศัตรูกันน่ะสิ”
“จริงเหรอ! แสดงว่านายจะพาฉันไปหาเขาได้ใช่มั้ย”
“ทำไมฉันต้องช่วยศัตรูของฉันด้วยล่ะ”
หน้าสิ่วหน้าขวานแบบนี้ยังมาบ้าเรื่องศัตรูอีกเรอะ!
“ช่วยฉันต่างหาก ไม่ใช่ช่วยศัตรูของนาย”
“ไม่แตกต่าง เพราะถ้าฉันช่วยเธอ หมอนั่นก็จะต้องรู้สึกดีขึ้นที่เธอเลิกเข้าใจผิดมันแล้ว เพราะงั้น...ให้มันเจ็บใจที่โดนเธอด่าต่อไปดีกว่า”
ใจแคบที่สุดเลยหมอนี่ =_=!!! ดูภายนอกออกจะอ่อนโยนน่าคบหา เฮอะ!
“ตกลงนายจะไม่ช่วยฉันใช่มั้ย”
“ไม่แน่นอน วันนี้ฉันแค่เอาดอกไม้มาให้เธอเฉยๆ กลับล่ะ”
แล้วหมอนั่นก็เดินกลับไปทางเก่าโดยไม่หันมาสนใจฉันที่ยืนอ้าปากค้างอย่างงงๆ อีกเลย สะ...สองคนนี้มันกันอะไรกัน! นึกจะโผล่ก็โผล่มา นึกจะไปก็ไป บ้าที่สุด!
“เฟร...”
“หนูว่าหนูช่วยแม่เก็บร้านดีกว่า”
“แล้วเด็กคนนั้น....”
“ไว้หนูจะหาเวลาไปขอโทษเขาเองค่ะ แม่เจ็บมั้ย”
ฉันยัดจี้ลงกระเป๋ากระโปรงก่อนจะเดินเข้าไปลูบที่มุมปากของแม่ซึ่งมีเลือดไหลอยู่
“แม่ไม่เป็นไรหรอก”
“หนูขอโทษนะคะที่ปกป้องแม่ไม่ได้ แม่เลยต้องเจ็บตัวแบบนี้”
“ไม่เอาน่า เราโตแล้วนะ อย่าทำเป็นขี้แยเหมือนเด็กๆ สิ”
“ก็หนูสงสารแม่นี่”
“สงสารตัวเองดีกว่า ยังไงๆ พรุ่งนี้เฟรก็ต้องไปขอโทษเด็กคนนั้นนะ อุตส่าห์ช่วยแม่เอาไว้ทั้งๆ ที่ไม่เคยรู้จักกันมาก่อน เป็นคนดีจริงๆ เลยนะเด็กคนนั้น...”
หมอนั่นเนี่ยนะเป็นคนดี! เอ่อ...ก็ได้ เป็นคนดีนิดหนึ่ง อย่างน้อยก็ที่เขาช่วยฉันไว้ล่ะ แต่...ไอ้ที่เขากับอีตาทาเฟลตีกันเมื่อวาน มันไม่ใช่นิสัยของคนดีๆ เขาทำกันสักนิด!
โรงเรียน Tanggen...
พรุ่งนี้ฉันต้องบุกโรงเรียนนี้สินะ!
- ผู้เขียน
