4
1692 คำ
4
บ่วงรักคุณหมอสุดสวาท
ตอนที่ 4 โดนรังแก
พิมพ์แก้วนั่งอยู่ใกล้ๆ กับพิกุลผู้เป็นมารดา และกล้าผู้เป็นบิดา คอยร้องไห้ออดอ้อนเล่าให้ผู้ใหญ่ฟังว่าดอกแก้วเป็นคนทำให้ตัวเองเลือดออก
“จะถามทำไมคะคุณพ่อ นังเด็กสารเลวนี่ทำให้ลูกของกุลต้องเลือดตกยางออก จัดการมันเลยค่ะ กุลไม่ยอมหรอกนะคะ” พิกุลดึงบุตรสาวมากอด มองแผลที่ศีรษะของบุตรสาวแล้วหงุดหงิดใจไม่น้อย
“ดอกแก้วทำไมทำกับพิมพ์แก้วแบบนั้นล่ะจ๊ะ”
หมอจรินทร์เอ่ยถาม เพราะพิกุลพาลูกสาวมาทำแผลที่อนามัย โวยวายยกใหญ่ว่าดอกแก้วทำร้ายลูกตัวเองจนเลือดตกยางออก จริงๆ แล้วพิมพ์แก้วมีแผลแค่นิดเดียวเท่านั้น
“พิมพ์แก้วเอาหินปาใส่แม่ค่ะ แถมยังบอกว่าแม่เป็นนังบ้า เป็นโสเภณีแล้วก็สำส่อน สำส่อนคืออะไรเหรอคะอาหมอ”
ดอกแก้วสนิทกับหมอจรินทร์และพยาบาลนิตยาที่เป็นภรรยามาก จึงเอ่ยเรียกอีกฝ่ายว่าอาอย่างสนิทสนม ด้วยว่าสองคนผัวเมียใจดี ให้ขนม ให้เงิน แถมยังไปเยี่ยมเยียนเธอที่บ้านอยู่เสมอ
ยายบอกว่าสองผัวเมียอยากขอเธอไปเป็นลูก แต่ยายนั้นไม่ให้ แม้จะลำบากยากจน ก็อยากเลี้ยงด้วยตัวเอง เข้าใจว่าสองผัวเมียใจดี แต่การให้ลูกหลานไปอยู่กับคนอื่น ยายของเธอก็บอกว่าไม่สบายใจ ไม่รู้ว่าเขาจะใจดีไปตลอดไหม หากเขามีลูกเป็นของตัวเอง หรือเกิดวันหนึ่งไม่รักขึ้นมาเหมือนก่อน อาจจะทอดทิ้งหรือทำร้ายเอาได้
จันทราเป็นกังวล บอกว่าจะยากดีมีจน อยู่กับคนในครอบครัวยังไงก็ต้องให้ความรักและความใส่ใจมากกว่าคนนอก
ประโยคคำถามว่า “สำส่อน” หมายความว่าอย่างไร ทำให้ผู้ใหญ่มองหน้ากันอย่างกระอักกระอ่วนใจ
“เด็กๆ ก็แค่เล่นกัน แต่ดอกแก้วทำให้เพื่อนเลือดออกนะคะหมอ ยังไงก็ต้องทำโทษ” พิกุลไม่ยอม กล้าเองก็เห็นด้วย
“แต่พิมพ์แก้วก็ไปทำร้ายรังแกแม่ของดอกแก้วก่อนนะครับ แถมยังพูดจาไม่ดีอีกด้วย ประโยคพวกนั้นถ้าผู้ใหญ่ไม่พูดไม่บอกเด็ก เด็กตัวเท่านี้ก็คงเอาไปด่าพ่อล้อแม่ไม่ได้หรอกครับ”
“นี่หมอเข้าข้างนังเด็กเหลือขอนี่เหรอคะ” พิกุลโวยวายยกใหญ่
“พวกเราไม่ได้ข้างข้างนะคะ แต่เราในฐานะที่เป็นพ่อแม่ก็ควรที่จะอบรมสั่งสอนลูกว่าอะไรควรพูดอะไรไม่ควรพูดไม่ใช่เหรอค่ะ” นิตยาเอ่ยขึ้นบ้าง
“หมอกับเมียไม่มีลูกเลยไม่เข้าใจ ฉันจะแจ้งความจับแกนังเด็กสารเลวนี่ ข้อหาทำร้ายร่างกาย คิดจะเป็นฆาตกรแต่เด็กเลยนะแก”
พิกุลตรงเข้าไปจะตบตีทำร้ายดอกแก้ว แต่นิตยากับหมอจรินทร์เข้าขวางเอาไว้
“พอเถอะครับ ผมว่าเลิกแล้วต่อกันจะดีกว่า เด็กๆ ทะเลาะกันแบบนี้ ไปแจ้งความตำรวจก็ไม่รับหรอกครับ แถมหนูพิมพ์แก้วก็ไม่ได้เป็นอะไรมากด้วย”
“ไม่ได้เป็นอะไรมาก คณหมอพูดออกมาได้ยังไงคะ เลือดออกขนาดนี้”
“ผมว่าคุณหมอเข้าข้างดอกแก้วเกินไปหรือเปล่า”
กล้าเอ่ยขึ้น หากไม่มีสองคนผัวเมียนี่ เขาจัดการสั่งสอนดอกแก้วไปแล้ว
“ผมก็คิดว่ากำนันและครอบครัวเข้าข้างพิมพ์แก้วเกินไปเหมือนกันนะครับ เราเป็นผู้ใหญ่ต้องอบรมสั่งสอนเด็กตั้งแต่ยังเล็กๆ นะครับ ไม่ใช่ให้ท้าย ผิดก็ต้องบอกว่าไปตามผิด ถูกก็ต้องว่าไปตามถูก ถ้าให้ท้ายแบบนี้โตขึ้นจะไม่รู้ว่าตัวเองทำผิดนะครับ จะอยู่ในสังคมได้ยังไง เพราะไม่เคยยอมรับว่าตัวเองผิด”
“โอ๊ย! หมอเป็นอะไรมากหรือเปล่าคะนี่ พูดเรื่องอนาคตอันไกลโพ้นที่ยังมาไม่ถึง ลูกของฉันไม่ผิดค่ะ พิมพ์แก้วแกเป็นเด็กดี เด็กน่ารัก ไม่เคยดื้อกับพ่อกับแม่กับปู่เลย” พิกุลกอดรัดร่างบุตรสาวเอาไว้แน่น ตะโกนบอกทุกคนว่าลูกของฉันเป็นเด็กดี เป็นคนน่ารัก
“ใจเย็นๆ ก่อนนะครับคุณกุล” นิตยากับหมอจรินทร์พยายามบอกให้พิกุลสงบสติอารมณ์
“นังดอกรักมันสำส่อนมีผัวไม่รู้กี่คนต่อกี่คน แถมยังบ้าจริงๆ เด็กมันก็พูดถูก หรือคุณหมอกับคุณนิตว่าไม่จริง”
พิกุลแผดเสียงออกมา ไม่ได้ดั่งใจที่โดนว่า ทำท่าเหมือนแม่เสือ ไม่ชอบใจที่ใครมาด่าว่าลูกสาวตัวน้อยๆ ของเธอ
หมอจรินทร์กับนิตยาถึงกับมองสบตากัน ส่ายหน้าไปมาด้วยความระอากับความคิดของพิกุล
“พอเถอะ ฟังไปฟังมาพิมพ์แก้วไปหาเรื่องเขาก่อนนะ” กำนันเหิมห้ามปรามบุตรชายและสะใภ้ด้วยความอายหมอจรินทร์กับนิตยาเป็นอันมาก
“คุณพ่อจะเข้าข้างคนอื่นเหรอคะ” พิกุลกระชากเสียง ไม่พอใจพ่อสามีเป็นอันมาก
“ใช่ครับ คุณพ่อจะต้องเข้าข้างหลานในไส้สิครับ นังเด็กนั่นไม่ได้เป็นอะไรกับเราเสียหน่อย เป็นแค่ลูกนังบ้าสติไม่ดีเท่านั้น”
“ถึงลูกฉันจะสติไม่ดี ก็ไม่เคยสร้างความเดือดร้อนให้ใคร ไม่เหมือนกับคนบางคน ที่สติดีทุกอย่าง แต่ชอบฉวยโอกาสรังแกคนที่อ่อนแอกว่า”
จันทราที่นั่งฟังมานานทนไม่ไหวอีกแล้ว เลยพูดสวนขึ้นมาบ้าง นางมองกล้าเขม็ง สายตาเต็มไปด้วยความเกลียดชัง
กล้าไม่ใช่เหรอที่พาพวกมาข่มเหงดอกรักเมื่อหลายปีก่อนจนท้อง แถมยังไม่รับผิดชอบใดๆ พอแจ้งความไปก็เงียบหาย กำนันเพิ่มเอาเงินมาให้ นางเลยไล่ตะเพิดกลับไป คนอย่างนางไม่ใช่ใครจะเอาเงินมาฟาดหัวได้ง่ายๆ ถึงจะอดอยากยากจนแต่ก็มีศักดิ์ศรี
นางนั้นยากจน ไม่มีใครช่วยเรื่องคดี เลยต้องยอมรับชะตากรรม ถ้ายังขืนไปเดินเรื่องต่อก็มีแต่จะต้องหาเงินไปขึ้นโรงขึ้นศาล คนลำบากยากจนไม่มีแม้แต่เงิน เสียงไม่ดังพอ ไม่มีใครสนใจจะเรียกร้องความเป็นธรรมให้
“มองฉันแบบนั้นทำไมอีแก่” กล้าเอ่ยถามเสียงกร้าว แต่จันทราไม่คิดหวาดกลัว คนเราเกิดครั้งเดียวตายครั้งเดียว จะตายเพราะโดนรังแก สู้ไม่ได้ก็ให้มันตายไปซะ แต่ยังไงก็จะไม่ยอมให้โดนทำร้ายอยู่ฝ่ายเดียวแน่ ๆ
“ใครฉวยโอกาส พูดดีๆ นะ” พิกุลตวาดแว้ด รู้อยู่เต็มอกว่าหลายปีก่อนผัวโดนคดี แต่ก็หลุดรอดมาได้เพราะอำนาจเงินของกำนันเพิ่ม แต่ใครจะไปยอมรับล่ะว่าผัวกับพวกไปรุมขืนใจนังดอกรักจนตั้งท้อง นังผู้หญิงสติไม่ดีแต่สวยจับจิตจับใจ มันน่าอายจะตายไป
“ผมว่าให้เลิกแล้วต่อกันดีกว่าครับ จริงๆ พิมพ์แก้วต้องขอโทษแม่ของดอกแก้วเสียด้วยซ้ำนะครับ”
“ขอโทษทำไม มันทำลูกฉันเจ็บ ไม่รู้จะเป็นรอยแผลเป็นหรือเปล่า ลูกฉันมีสกุลรุนชาติ ไม่ใช่นังชั้นต่ำ เก็บผักเก็บหญ้า ขุดเผือกขุดมันกินแบบนังดอกแก้วนะ”
“เก็บผักเก็บหญ้า ขุดเผือกขุดมันกินก็ไม่ได้หนักหัวใครนี่คะ หนูทำมาหากินสุจริต ไม่เคยสร้างความเดือดร้อนให้ใคร แล้วยายของหนูก็ไม่เคยสอนให้พูดจาว่าร้ายคนอื่นด้วย” ดอกแก้วสวนกลับ เมื่อโดนพิกุลดูถูกเช่นนั้น
“นังเด็กเปรต นี่แกกล้าเถียงฉันอย่างนั้นเหรอ นังเด็กเวรเอ๊ย” พิกุลจะเข้าไปทำร้ายดอกแก้วโดยการตบให้คว่ำ
“ถ้าคุณกล้าทำอะไรดอกแก้ว ผมจะไม่เกรงใจแล้วนะครับ ผู้ใหญ่ทำร้ายเด็กผิดกฎหมาย คุณเองก็น่าจะรู้ข้อนี้” หมอจรินทร์กับนิตยาเข้าขวางเอาไว้ ทำให้พิกุลง้างมือค้าง ไม่กล้าทำเพราะเห็นหมอกับเมียเอาจริง
กำนันเพิ่มได้แต่ละอายใจที่ห้ามปรามลูกชายกับลูกสะใภ้ไม่ได้ เขาเป็นถึงกำนันตั้งหลายสมัย แต่ปกครองคนในบ้านไม่ได้ มันน่าละอายใจยิ่งนัก
“เอาเถอะ วันนี้หมอปกป้องเด็กนี่ พวกเราก็คงทำอะไรไม่ได้ แต่ถ้าวันหลังเด็กนี่มารังแกลูกผมอีก ผมไม่พอแค่นี้แน่” ประโยคของกล้า ก็ทำให้สองสามีภรรยามองหน้ากันอย่างระอา มาถึงขนาดนี้ยังไม่รู้ความผิดของลูกตัวเองเลย
กำนันก็ดูเหมือนจะเข้าข้างลูกหลาน หรือพูดให้ถูกคือไม่กล้าพูดหรืออบรมสั่งสอนตักเตือนห้ามปรามอะไรมากนัก ลูกเต้าตัวเองยิ่งต้องสั่งสอนให้เป็นคนดี แต่กลับทำไม่ได้ มันน่าท้อใจยิ่งนัก
ประชาธิปไตยบ้านเราคือพวกมากลากไป ใครสมัครกำนันผู้ใหญ่บ้าน หรือเล่นการเมืองท้องถิ่น จะดีจะชั่วไม่สำคัญ สำคัญว่าใครมีพรรคพวก มีญาติพี่น้องมากกว่าก็ได้เป็นใหญ่เป็นโต แล้วจะเข้าไปโกงกิน เอื้อพวกพ้องยังไงก็ช่าง แต่นี่กลับเรียกว่าประชาธิปไตย เหมือนกันไปหมด ไม่ว่าจะเป็นนักการเมืองระดับไหน ระดับท้องถิ่นไปจนถึงระดับประเทศ
คนไหนไม่มีพวก หัวเดียวกระเทียมลีบหรือไร้ญาติขาดมิตร จะเป็นคนดีแค่ไหน ก็สู้อำนาจเงินกับคนที่พวกมากไม่ได้
“ฉันขอบคุณคุณหมอกับคุณนิตมากนะคะ ถ้าไม่ได้คุณหมอกับคุณนิต พวกเรายายหลานต้องแย่แน่ ๆ”
จันทราขอบอกขอบใจ ยกมือไหว้สองผัวเมียปลกๆ ดอกแก้วก็ยกมือไหว้ตามยายอย่างว่าง่าย เพราะผู้ใหญ่ทั้งสองรักและเอ็นดูเธอมาก ในขณะที่ดอกรักไม่รับรู้เรื่องราวอะไรเลย ได้แต่นั่งเหม่อ พอเห็นผีเสื้อบินอยู่ ก็รีบวิ่งไปจับผีเสื้อตรงแปลงดอกไม้อย่างสนุกสนาน
- ผู้เขียน
