“เข้าห้องสมุดทีไรจะหลับทุกที”
“หลับไม่ได้นะ ต้องทำรายงานส่งอาจารย์เย็นนี้”
“แล้วแกไปทำงานปะ?” คำถามของมัดหมี่ทำให้ฉันพยักหน้ารับ “สองสามวันนี้แกดูสวยขึ้นนะ”
“อะไรของแก จู่ๆ มาชม” เขินนะที่ยัยเพื่อนตัวแสบทักแบบนี้
“ที่บอกให้ยั่วๆ บดๆ รามเกียรติ์สงสัยทำจริงสินะ”
ตีมือมัดหมี่ที่หัวเราะได้เจ้าเล่ห์มาก แต่เอาจริงมันก็ถูกอย่างที่เพื่อนพูดทุกอย่าง ช่วงสองสามวันมานี้ฉันกับรามดูเหมือนจะดีขึ้นมานิดหน่อย ไม่นับกับที่เขาไปไหนมาไหนกับใครบางคนที่ฉันไม่รู้นะ
“แล้วรามเกียรติ์รู้แล้วเหรอว่าแกไปทำงานที่บาร์อะ”
“อือ บอกไปแล้ว ถึงไม่ยอมยังไงก็ต้องยอมล่ะ”
“แหงสิ แกไม่ต้องทำงานแค่ขอเงินรามเกียรติ์เขาก็พร้อมเปย์”
ทุกคนมักจะคิดว่าสิ่งที่รามทำมันน่าปลื้มปริ่มแต่สำหรับฉันมันไม่ใช่ไง ฉันไม่อยากถูกมองว่าที่คบกับเขาเพราะต้องการแบมือขอเงิน อยากได้ของดีๆ แบรนด์เนม ฉันไม่ได้อยากจะได้เลยสักนิด แต่เพราะรามเห็นฉันม
