“เฮียแซคสั่ง” พอชื่อของเจ้าของร้านถูกเอ่ยออกมาจากปากของราม ฉันก็ทำได้เพียงพยักหน้ารับอย่างเสียงไม่ได้
“ไปบอกเฮียให้ฉันเลิกงานเร็วหรือเปล่า?”
“ทำไมฉันต้องทำแบบนั้น” จะเถียงก็ทำได้เพียงเงียบ รามไม่จำเป็นต้องทำแบบนั้นด้วยซ้ำทำไมจะต้องไปถามอะไรแบบนี้ด้วยนะ
“ส่งที่บ้านนะ” รามไม่พูดอะไรต่อเขาก็ขับรถมาส่งฉันที่บ้านจริงๆ ซึ่งมองเข้าไปก็เห็นรถของพี่เอ็มจอดอยู่ “ขอบคุณที่มาส่งนะ”
“แอล”
“ว่า” ก่อนจะลงจากรถก็หันไปมองรามที่มองฉันอยู่ก่อนแล้วเหมือนกับว่ามีอะไรจะพูด “ราม”
“วันนี้เห็นแล้วใช่ไหม” ขมวดคิ้วและไม่คิดจะแทรกรามพูดเพราะรู้ว่าเขาพูดน้อย กว่าจะเอ่ยออกมาได้แต่ละคำต้องเว้นจังหวะ “ไอ้เชนมันกวนประสาทฉัน”
“ตรงไหน?”
“...”
“ฉันก็เห็นว่าเชนเขาก็นั่งดื่มอยู่นิ่งๆ ไม่ได้กวนประสาทนายสักหน่อย”
“เข้าข้างมัน” ถอนหายใจและยกมือประคองแก้มทั้งสองของรามไว้พลางโน้มใบหน้ากดจูบที่ริมฝีปากแดงคล้ำซึ่งลมหายใจของ
