“อือ”
“ถ้าพี่เอ็มรู้มันจะยิ่งแย่ลงกว่านี้” เพราะฉันคิดว่าสักวันฉันจะรู้ใจตัวเองว่าต้องการอะไร “อีกไม่นานหรอก”
“อะไรอะ”
“เปล่า ทำรายงานกันดีกว่าสลัดเรื่องที่เจอทิ้งไป”
ต่อให้บอกตัวเองว่าเข้มแข็งแค่ไหน แต่ทว่าฉันก็อ่อนไหวทุกครั้งล่ะ ยิ่งเจอรามทำเฉยเมยกับเรื่องของเรามันก็ทำให้ฉันรู้ว่าที่ทำไปทั้งหมดมันสูญเปล่า
“ฉันว่าจะห่างกับรามสักพักอะ”
“แล้วบอกรามเกียรติ์ยัง?” เมื่อทำรายงานไปได้สักพักมัดหมี่ก็หันมามองฉัน
“บอกไปก็เท่านั้น ฉันถอยห่างมาเองดีกว่า” เม้มปากตัวเองก่อนจะเอนหลังพิงกับโซฟา “ถึงตอนนี้ก็ยังไม่กล้าบอกคำนั้นกับเขา ฉันอยากยื้อรามไว้กับตัวเองจนหลงลืมไปว่ามันทำให้เขารู้สึกไม่ดี”
“แอล”
“ฉันเข้มแข็งเมื่อไหร่ เมื่อนั้นฉันจะเดินไปหาเขาเอง”
“ก็ดี แกตามเขามาตลอด ถึงเวลาที่เขาต้องตามแกบ้างละ!”
“เขาไม่ตามหรอก” แต่ไหนแต่ไรรามเคยตามฉันที่ไหน นอกจากว่าฉันไม่รับโทรศัพท์หรือหายไปนั่นแหละเขา
