เช้ามาถึงในวันที่มามหาลัยวันแรกนับจากเกิดเรื่องวันนั้น ดูเหมือนว่าอาจารย์หลายท่านจะไม่ค่อยสบตากับฉันสักเท่าไหร่อาจเป็นเพราะว่ารามทำเรื่องไว้วันนั้น “แอล หายไปไหนมาอะ?”
“ไม่สบาย” ฉันตอบเพื่อนในคลาสที่ถามเมื่อได้คำตอบจึงกลับไปนั่งเพื่อพร้อมเรียน หันไปหามัดหมี่แล้วถามเพื่อนว่าถึงตอนไหนแล้วเพราะฉันไม่ได้มาเรียนเลยจึงเอ่ยปากถาม
“ไปไม่ไกลมาก แกตามทันอยู่แล้ว”
พยักหน้ารับก่อนจะตั้งใจเรียนวิชาตรงหน้าให้เข้าหัว เพราะอะไรรู้ไหม? เพราะที่ตรงนี้คือที่ที่ฉันประสบเจอเรื่องเลวร้ายที่ผ่านมาไง มัดหมี่ถึงได้เป็นห่วงกลัวว่าฉันจะคิดมากและมันก็จริง
“แอล แกโอเคไหม?”
“อืม ไม่ต้องห่วงนะ”
การเรียนเป็นไปอย่างราบรื่นอาจจะเพราะว่าฉันอยากจะตั้งใจเรียนมากกว่าคิดถึงเรื่องที่มันบั่นทอนหัวใจ จนกระทั่งเวลาเรียนหมดลงฉันก็เดินออกมาจากคณะซึ่งราเชนส่งข้อความไลน์มาบอกว่ารออยู่ที่หน้าคณะ
“แกจะไปหรือเปล่า?”
“ฉันมีนัดกับเ
