“อะไร?” พอเห็นฉันมองด้วยสีหน้ายิ้มๆ ก็เลิ่กลั่กแถมแก้มยังแดงอีกต่างหาก
“ถามจริงนะ แกชะ...”
ปรี้นๆ
ก่อนจะได้ถามอะไรมัดหมี่ก็มีเสียงแตรรถดังขึ้นอยู่ที่หน้าบ้าน ฉันขมวดคิ้วและมองยัยมัดหมี่ที่ฉีกยิ้มกว้างก่อนจะวิ่งตรงเข้าไปในครัวให้เดาคงจะไปช่วยพี่เอ็ม ส่วนฉันก็เดินออกมามองคนที่มาก็ต้องเบิกตากว้างด้วยความตกใจ
“ชะ เชน”
“แอล”
คนที่ว่าคือราเชนที่เราสองคนไม่ได้เจอกันมาสักพัก ฉันเปิดประตูรั้วออกไปราเชนก็กวาดสายตามองฉัน “ผมได้ข่าว โทรหาแอลก็ไม่ติด”
“ขอบคุณนะที่เป็นห่วง”
“ไม่เป็นอะไรนะครับ” ฉันส่ายหน้าไปมาก่อนจะเชิญให้ราเชนเข้ามาในบ้านและชี้นิ้วไปยังโต๊ะหินอ่อนใต้ต้นไม้
“รอแปบนะ”
ราเชนพยักหน้าก่อนที่ฉันจะเดินเข้าบ้านไปในครัวมองพี่เอ็มที่กำลังผัดข้าวกับมัดหมี่ที่กำลังปลอกเปลือกลูกตาลอยู่ พี่เอ็มหันมามองฉันที่หยิบแก้วไปเทน้ำใส่ “ใครมาแอล?”
“ราเชนค่ะ”
“ราเชน? มาทำไม”
“เชนเขาได้ข่าวเรื่องแ
