เพียะ
“แค่กๆ” ตบหน้ามันจะเลือดพุ่งผมก็ลุกขึ้นยืนมองอาจารย์ที่ไม่แม้แต่จะเอ่ยปากอะไรเลยกับการกระทำของผม
“พามันไปสน.”
“ครับคุณรามเกียรติ์ ลุกขึ้น!”
ผมพาแอลออกจากห้องที่บรรดาอาจารย์ทั้งหลายไม่แม้แต่จะห้ามหรือพูดอะไรออกมาก่อนจะพาเธอขึ้นรถ แอลก็ยังคงร้องไห้อยู่ผมจึงดึงเธอเข้ามากอดลูบแผ่นหลังแอลเบาๆ เพื่อปลอบโยนเธอ เห็นแบบนี้แล้วผมรู้สึกไม่ดีเลย ไม่อยากเห็นแอลร้องไห้เลยด้วยซ้ำ
“แอล”
“ฮึก ราม” กอดรัดผมแน่นขึ้นพลางพูดอะไรเพ้อไปเรื่อย “ฉันกลัว เขาลวนลามฉันแล้วก็... ฮือ”
“ใจเย็น” ดันไหล่เธอออกจากการกอด แอลก็ยังคงสะอื้นอยู่จนผมเอื้อมนิ้วโป้งไปปาดน้ำตาเธอออกจากแก้ม “ตั้งสติ แล้วไปให้การกับตำรวจ”
“แต่ว่าฉันกลัว”
“อย่ากลัว” ลูบศีรษะเธอเบาๆ “ฉันอยู่ตรงนี้”
“ราม”
“ไปเอาคนชั่วเข้าคุกกัน” เมื่อแอลตั้งสติได้แล้วผมก็ขับรถเพื่อตรงไปสน.ที่ติดต่อไว้แล้วเรียบร้อย ผมเล่าให้พ่อฟังและพ่อก็ตกใจรีบจัดการเรื
