“ขอบคุณนะคะที่คิดถึงแอล ช่วงนี้แอลต้องเตรียมตัวสอบน่ะค่ะ”
“ตายจริง แบบนี้แม่รบกวนหนูหรือเปล่า?” ฉีกยิ้มให้แม้ว่าในใจจะบอกว่ารบกวนก็ได้ตามที แต่จะให้พูดออกไปแบบนั้นก็ยังไงอยู่นะ
แม่ของรามคุยกับฉันสักพักท่านก็บอกให้รามพาฉันกลับไปส่ง ซึ่งฉันก็ดักคำพูดของเขาไว้ก่อน
“ไปส่งฉันที่บ้าน”
รามไม่พูดอะไร ฉันก็เลือกที่จะเงียบเช่นกันกอดอกมองไปยังวิวด้านนอกที่ตอนนี้มืดลงตามกาลเวลา ทำให้ฉันยกขาทั้งสองขึ้นกอดเข่าเอนศีรษะพิงกับกระจกรถด้านข้าง
Rrr
เสียงมือถือของฉันและรามดังพร้อมกัน เราสองคนสบตากันก่อนจะต่างคนต่างรับสายโดยไม่สนใจว่าปลายสายจะเป็นใคร “พี่เอ็ม”
(“ตกลงแกกลับมากินข้าวกับพี่หรือเปล่า?”)
“แอลกำลังกลับค่ะ”
(“โอเค พอดีราเชนแวะมาหาแกน่ะ”)
“เชนเหรอคะ?”
(“อือ เห็นว่าแม่ของเขาฝากของมาให้แก พี่ก็เลยชวนเขากินข้าวด้วยกันเปลี่ยนจากต้มยำกับไข่เจียวเป็นสุกี้แทน”)
“แอลอยากกินต้มยำนี่น่า”
(“ของไม่พอห
