2 จบภารกิจ

1424 คำ
"อื้อออ~..." เสียงหวานแสร้งครางออกมาไม่หยุดหลังจากที่ถูกพามายังบริเวณโต๊ะทำงานขนาดใหญ่ พีระยังคงนัวเนียใส่ติวเตอร์สาวด้วยความหลงใหล ขณะที่ทับทิมก็ปล่อยให้อีกคนนัวเนียตัวเองไปพร้อมกับสายตาที่เหลือบไปเห็นเอกสารบางอย่างเข้าพอดี รอยยิ้มมุมปากถูกฉายขึ้นบนใบหน้าสวยอีกครั้ง ยิ่งไปกว่านั้น สองเท้าหนักภายนอกที่กำลังเดินกระแทกเท้าดังเข้ามาก็ยิ่งทำให้ทับทิมรู้สึกพอใจกว่าเดิม แอดดด! ประตูห้องทำงานหรูถูกเปิดออกอย่างแรงด้วยฝีมือของรัชพร ภรรยาสาวของพีระ โดยทันทีที่เปิดเข้ามา รัชพรก็ยืนอึ้งไปชั่วขณะ ก่อนจะเดินเข้ามากระชากตัวสามีตัวเองออกโวยวายลั่นห้องด้วยความโกรธจัด "นี่มันอะไรกัน! กรี๊ดดด!..." "...อีครูเลว! นี่แกกล้ามายุ่งกับผัวฉันเหรอ ฮะ!! อีร่าน อีหน้าด้าน!!" รัชพรเอ่ยพลางทำท่าจะเดินไปทำร้ายติวเตอร์สาวที่ยืนแสร้งแสดงสีหน้าตื่นตกใจอยู่ พีระที่เห็นแบบนั้นก็พยายามห้ามปรามภรรยา ทว่ารัชพรก็ไม่คิดสนใจหรือไว้หน้าใครแล้วทั้งนั้น "อีหน้าด้าน!! ฉันจ้างแกมาให้สอนลูกชายฉัน ไม่ได้จ้างให้แกมาเอากับผัวฉัน...อีสารเลว!!" พูดจบ รัชพรก็สะบัดมือของพีระออกสุดแรงพร้อมกับรีบสาวเท้าเข้าไปง้างมือฟาดลงไปยังใบหน้าสวยของครูสอนพิเศษสุดแรง ทับทิมก็หันไปตามแรงตบด้วยสีหน้ายังคงแสดงออกมาถึงความตื่นกลัวแววตาสั่นเทา "รัช!! ทำบ้าอะไรของคุณ" "ทำไม!! คุณปกป้องมันงั้นเหรอ ฮะ!! ยังไม่ได้มันละสิ ถึงได้ออกหน้าแทนขนาดนี้!" "พูดบ้าอะไร! ออกไปคุยกันข้างนอก" "ไม่!! ฉันจะตบมัน ฉันจะตบอีคนหน้าด้านให้หน้ามันหายด้านไปเลย กรี๊ดดด!!...ปล่อยฉัน!!" แล้วรัชพรก็ถูกพีระลากพาตัวออกไป ทำให้ภายในห้องหลงเหลือไว้แต่เพียงทับทิมที่ยืนอยู่ และหัวหน้าสาวใช้ที่เห็นเหตุการณ์ทุกอย่างและเป็นคนคอยโทรรายงานให้เจ้านายตัวเองกลับมา "..." หัวหน้าสาวใช้วัยกลางคนยืนนิ่งจ้องมองใบหน้าสวยของทับทิมอยู่อย่างนั้นก่อนจะค่อย ๆ เดินตามเจ้านายทั้งสองออกไป โดยหลังจากที่ทุกคนเดินออกไป เจ้าของใบหน้าสวยหุ่นดีที่ยืนอยู่ก็เปลี่ยนสีหน้าจากตื่นกลัวในตอนแรกแปรเปลี่ยนเป็นเรียบนิ่งไม่ได้รู้สึกอะไร เพราะทุกสิ่งที่เกิดขึ้น...มันคือแผนการของเธอทั้งหมด เธอจงใจให้เกิดเรื่องวุ่นวายเพื่อที่จะได้เข้ามาล้วงข้อมูลภายในห้องทำงานนี้ เอี๊ยด! เสียงรถบีเอ็มคันสวยสีเทาควันบุหรี่ถูกขับเข้าไปจอดยังบริเวณลานจอดรถชั้นวีไอพีของคอนโดหรูใจกลางเมืองด้วยความรวดเร็ว พร้อมกับเสียงแจ้งเตือนข้อความบนหน้าจอโทรศัพท์ราคาแพงที่ดังขึ้น ได้รับเงินจำนวน 2xx,xxx จากบัญชี xxx ดวงตาเฉี่ยวเหลือบมองข้อความที่ถูกส่งเข้ามาเล็กน้อย ก่อนจะเดินลงจากรถไปอย่างไม่สนใจ โดยวันนี้หญิงสาวได้ทำการปิดงานจบภารกิจที่ได้รับลงแล้วพร้อมกับส่งข้อมูลลับทุกอย่างที่ได้จากห้องทำงานของพีระให้กับผู้ว่าจ้างไปเหมือนทุกครั้ง ตึก ตึก สองเท้าสวยบนส้นสูงราคาแพงเดินตรงไปยังห้องคอนโดของตัวเองด้วยสีหน้าเรียบนิ่งพลางสแกนคีย์การ์ดเปิดประตูเข้าไปภายในห้องที่มีแต่เพียงความเงียบงัน โดยเธอเองก็ไม่ได้อะไรและรู้สึกชินไปกับความเงียบพวกนั้น เพราะเธออยู่กับมันมานานได้ปีกว่าแล้ว ความเงียบเหงาเดียวดาย... ขณะที่ร่างสวยกำลังยืนนิ่งเผลอนึกคิดอะไรไปเรื่อย เสียงแจ้งเตือนจากโน้ตบุ๊กที่เปิดอยู่ก็ดังขึ้น ทำให้เจ้าของใบหน้าสวยผละความสนใจจากทุกอย่างเดินตรงไปยังโน้ตบุ๊กของตัวเอง ก้นงอนนั่งลงบนเก้าอี้ที่นั่งพร้อมกับกดเปิดดูแจ้งเตือนที่ถูกส่งเข้ามา ข้อความ xxx : TK009ใช่ไหม xxx : คิวว่างหรือยัง TK009 : อืม TK009 : ว่างแล้ว xxx : สนใจงานล้วงความลับมุมมืดนักธุรกิจใหญ่หรือเปล่า TK009 : งานประเภทไหน xxx : แค่เข้าไปล้วงความลับเพื่อทำลายภาพลักษณ์ภายนอกของมัน TK009 : ต้องการความลับแบบไหน xxx : แบบไหนก็ได้ ที่ทำให้คนเกลียดและทำลายชื่อเสียงให้ได้มากที่สุด TK009 : อืม รับ TK009 : ส่งข้อมูลคนคนนั้นมา หลังจากที่มือสวยพิมพ์ตอบกลับไป ไม่นานข้อมูลของงานใหม่ของหญิงสาวก็ถูกส่งเข้ามา "เพทาย..." เรียวปากบางขยับเอ่ยชื่อของบุคคลที่อยู่ในข้อมูลที่ได้รับ รวมถึงบทบาทของชายหนุ่มที่เป็นนักธุรกิจบริษัทยักษ์ใหญ่ ภายนอกดูสุขุมจิตใจดี ทว่าพอได้อ่านข้อมูลไปเรื่อย ๆ เกี่ยวกับสิ่งผิดกฎหมายที่ชายหนุ่มทำ รวมถึงเรื่องสีเทาจนไปถึงสีดำต่าง ๆ ใบหน้าสวยที่อ่านก็ยกยิ้มออกมาด้วยความหมั่นไส้บอกไม่ถูกกับความจอมปลอมที่ได้เห็น เธอเองรู้สึกสนใจในงานนี้อยู่ไม่น้อย เพราะหลักฐานการเปิดตัวตนที่แท้จริงของเพทายมีไม่มากพอ ไหนจะอำนาจ อิทธิพลที่อีกคนมี... "หึ พวกสารเลว" เจ้าของใบหน้าสวยเค้นเสียงเอ่ยออกมาด้วยความเกลียดชังคนประเภทนี้เป็นทุนเดิมอยู่แล้ว พวกนายทุนที่เอาแต่กดขี่แรงงานชั้นผู้น้อยและนำเข้าแต่สิ่งของผิดกฎหมายเข้ามาในประเทศ พรึบ มือเล็กจัดการหยิบปากกาเข้ามาขีดเขียนลงบนกระดาษเพื่อทำการนึกคิดหาวิธีที่จะสามารถเข้าไปให้ถึงตัวเพทายให้ได้ โดยครั้งนี้ หญิงสาวเลือกที่จะใช้วิธีที่แตกต่างจากเดิม เนื่องจากดูจากประวัติต่าง ๆ ของเพทายแล้ว เขาเป็นคนที่ค่อนข้างจะระวังตัวเกี่ยวกับเรื่องผู้หญิงพอสมควร หากใครที่จะได้ใกล้ชิดหรือหลับนอนกับเขา จะต้องผ่านเอเจนซีที่มีความปลอดภัยสูง ซึ่งทับทิมคิดว่า...มันน่าจะเสี่ยงและเสียเวลาเกินไปหากต้องเข้าหาด้วยวิธีนั้น "เป็นเจ้าของมูลนิธิเด็กไร้บ้านงั้นเหรอ..." หญิงสาวไม่รอช้าที่จะรีบหาข้อมูลต่อ ก่อนจะพบว่ามูลนิธินี้กำลังรับสมัครครูพี่เลี้ยงเด็กอยู่พอดี เจ้าของใบหน้าสวยไม่ปล่อยโอกาสให้หลุดลอยรีบทำการกรอกประวัติไม่จริงทั้งหมดของตัวเองลงไปทันทีรวมถึงรูปถ่ายจำนวนมากที่ถูกเปิดออกมาให้เลือก "ครูพี่เลี้ยง...งั้นเอารูปนี้แล้วกัน" ว่าแล้ว นิ้วสวยก็จัดการคลิกเลือกรูปภาพส่งรายละเอียดต่าง ๆ เข้าไปยังแบบฟอร์มที่อยู่ตรงหน้า โดยหลังจากที่ทำทุกอย่างเสร็จ คนตัวเล็กก็นั่งพิงเก้าอี้ทำงานนิ่งจ้องมองไปยังหน้าจอโน้ตบุ๊ก "ผ่านเลยก็ดี จะได้ไม่ต้องเสียเวลาหาวิธีอื่น" ริมฝีปากสวยพึมพำเอ่ยก่อนจะลุกขึ้นไปเปิดตู้เย็นที่อยู่ไม่ไกลเพื่อมองหาอะไรมากินรองท้อง ทว่าในตอนนั้นเอง... ดวงตาเฉี่ยวก็ต้องชะงักไปกับสิ่งของที่อยู่ตรงหน้า มันก็คือขนมหวานทับทิมกรอบ 'ซื้อมาอีกแล้วเหรอ' 'ก็ของโปรดคนแถวนี้นี่หน่า' 'ยายกินเยอะไม่ได้แล้ว หมอห้าม' 'แค่คำสองคำ หมอไม่ว่าอะไรหรอก...' '...มันคือความสุขของยายนี่' 'ฮ่า ๆ น่ารักจริง ๆ เลย...' '...ยัยทับทิมกรอบของยาย' ครืดดด ~ เสียงแจ้งเตือนโทรศัพท์ดังขึ้นทำให้ร่างสวยที่เผลอยืนเหม่ออยู่ได้สติ ข้อความ มูลนิธิB : สวัสดีค่ะ พอดีเราได้อ่านประวัติของคุณแล้ว มูลนิธิB : สะดวกนัดวันสัมภาษณ์เลยไหมคะ xxx : อ้อ ได้เลยค่ะ มูลนิธิB : พรุ่งนี้ช่วงบ่าย สะดวกไหมคะ xxx : ได้ค่ะ xxx : ให้ไปเจอที่ไหนดีคะ มูลนิธิB : ที่มูลนิธิได้เลยค่ะ มูลนิธิB : ว่าแต่ คุณนภัสสร พอจะแจ้งชื่อเล่นไว้ให้ด้วยได้ไหมคะ มูลนิธิB : พอดีทางเราจะได้แจ้งบอกพี่รปภ.ด้านหน้ามูลนิธิไว้ให้น่ะค่ะ จะต้องใช้ทั้งชื่อเล่น ชื่อจริง แล้วก็นามสกุล หลังจากที่อ่านข้อความเสร็จ ใบหน้าสวยก็ชะงักไปเล็กน้อยนึกคิดชื่อเล่นที่จะใช้ทำงานในครั้งนี้ ซึ่งในตอนนั้นเอง ดวงตาสวยก็เหลือบไปเห็นขนมหวานทับทิมกรอบที่อยู่ตรงหน้าเข้าอีกครั้ง xxx : ทับทิมค่ะ ชื่อเล่นชื่อว่า ทับทิม และชื่อทับทิม...ก็ไม่ใช่ชื่อจริง ๆ ของเธอ
อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่
สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    ผู้เขียน
  • chap_listสารบัญ
  • likeเพิ่ม