1 ต้องการปิดภารกิจ
1179 คำ
หนึ่งอาทิตย์ต่อมา...
"เดี๋ยววันนี้เราจะมาทวนการนับเลขเป็นภาษาอังกฤษกันก่อนเรียนนะคะ...น้องพายุยังจำได้อยู่ใช่ไหม"
"ได้ครับ" เด็กชายพยักหน้าตอบกลับครูสอนพิเศษคนสวยก่อนจะเริ่มนั่งนับเลขไปตามที่ถูกสอนมา โดยติวเตอร์สาวก็นั่งมองเด็กน้อยที่อยู่ตรงหน้าทว่าปลายตาเฉี่ยวกลับเหลือบไปเห็นเงาของใครบางคนที่กำลังยืนจ้องมองเธอ มุมปากสวยยกยิ้มขึ้นเล็กน้อยพลางทำเป็นตั้งใจสอนเด็กชาย กระทั่งเสียงสองเท้าหนักของคนที่ยืนมองอยู่เดินเข้ามา
"คุณพ่อ" เด็กชายวัยห้าขวบเงยหน้าขึ้นมองยังคนที่เข้ามาใหม่ตาแป๋ว โดยพีระก็ยกมือส่งสัญญาณให้คนเป็นลูกนั่งท่องเลขเป็นภาษาอังกฤษต่อ พายุที่เห็นแบบนั้นก็ทำตามที่พ่อบอกอย่างว่าง่าย ขณะที่ร่างสวยที่นั่งอยู่ก็เลื่อนใบหน้าดูดีหันไปจ้องมองยังนักธุรกิจหนุ่มที่ค่อย ๆ เคลื่อนตัวเข้ามานั่งลงบนโซฟาไม่ไกลจากเธอ
"ทำไมเมื่อวานถึงไม่มาล่ะ" พีระถามติวเตอร์สาวขึ้น หลังจากที่เมื่อวานเธอไม่ได้มาสอนลูกชายของเขาเหมือนทุกครั้งที่จะต้องมาสอนพายุหลังเด็กน้อยเลิกเรียน
"พอดีน้ำฟ้าไม่สบายน่ะค่ะ..."
"...ทำไมล่ะคะ คุณไม่พอใจเหรอคะที่น้ำฟ้าหยุด ถ้าคุณไม่พอใจ สามารถหักเงินได้เลยนะคะ"
"ไม่ใช่แบบนั้น"
"คะ?"
"ผมก็แค่...คิดถึงหน้าสวย ๆ ของคุณ" ครูสอนพิเศษสาวที่ได้ยินก็แสร้งชะงักไปกับสิ่งที่ได้ยินราวกับรู้สึกตกใจ...ทั้งที่รู้ธาตุแท้ของคนที่อยู่ตรงหน้าแล้วทั้งหมด
พรึบ
มือหนาของคนที่นั่งอยู่ค่อย ๆ เลื่อนเข้าไปลูบยังมือบางของคนที่นั่งอยู่ด้วยท่าทีสื่อความหมาย โดยตั้งแต่วันแรกที่เขาได้เจอกับครูสอนพิเศษคนใหม่ของลูกชาย พีระก็รู้สึกพลุ่งพล่านต้องการครอบครองเธอในทันที เขาพยายามเข้าหาหญิงสาวอยู่หลายครั้ง โดยร่างบางเองก็มีท่าทีเล่นด้วยกับเขาอยู่ไม่น้อย ทว่า...
"ทำแบบนี้จะดีเหรอคะ"
"ทำไมล่ะ"
"เดี๋ยวภรรยาคุณ..."
"ถ้าฉันไม่พูด เธอไม่พูด...ก็จะมีแค่เราเท่านั้นที่รู้" นักธุรกิจหนุ่มยังคงเอ่ยพลางใช้นิ้วลูบไล้มือเล็กอยู่อย่างนั้น ซึ่งร่างสวยที่ถูกกุมมืออยู่ก็นั่งนิ่ง ดวงตาเฉี่ยวเหลือบมองไปเห็นเงาของหัวหน้าแม่บ้านที่ยืนอยู่ รอยยิ้มที่ไม่มีใครเห็นปรากฏขึ้นบนใบหน้าสวยอีกครั้ง ก่อนที่เธอจะทำท่าลุกขึ้นหนี
"ฉะ...ฉันขอตัวไปเข้าห้องน้ำก่อนนะคะ" เรียวปากสวยขยับบอกพร้อมกับรีบสาวเท้าเดินตรงออกไปทันทีอย่างรู้ดีว่า ควรจะวางตัวยังไงให้พีระยิ่งรู้สึกอยากได้เธอมากขึ้นกว่าเดิม
หลังจากที่เดินเข้าไปภายในห้องน้ำ เจ้าของใบหน้าสวยดูดีก็แสดงสีหน้าเรียบนิ่งค่อย ๆ ก้มลงไปมองยังข้อมือขาวเนียนของตัวเองด้วยแววตามีความรู้สึกแหยะต่อท่าทีของพีระที่มีให้ตัวเองก่อนหน้า ทว่าก็เพียงชั่วครู่เท่านั้น สุดท้ายทับทิมก็แสดงสีหน้าสวมบทเป็นติวเตอร์สาวหัวอ่อนแต่มีความอ่อยเล่นด้วยกับนักธุรกิจหนุ่มอีกครั้งเพื่อทำหน้าที่ของตัวเองต่อ
และเพื่อที่จะต้องการ...ปิดจบทุกอย่างในวันนี้
ตึก
ตึก
สองเท้าเล็กค่อย ๆ ก้าวเดินออกจากห้องน้ำไปด้วยท่าทีปกติ ซึ่งก็ไม่วายเหลือบสายตามองไปยังหัวหน้าแม่บ้านที่ยังคงคอยแอบมองเธออยู่ตลอดเวลา และมันก็เป็นหนึ่งในความต้องการของติวเตอร์สาวเอง
หมับ!
"อ อ๊ะ!...คะ...คุณพีระ..." เรียวปากสวยแสร้งขยับเอ่ยด้วยท่าทีตกใจกับการกระทำของนักธุรกิจหนุ่มที่อยู่ ๆ ก็เดินเข้ามากระชากพาเธอหลบมุมเข้าไปนัวเนีย
"ตัวเธอหอมดีจัง"
"คะ...คุณพีระ อย่าค่ะ" แม้ปากจะบอกแบบนั้น ทว่าทับทิมกลับพยายามตั้งใจให้หัวหน้าแม่บ้านที่ยืนอยู่ไม่ไกลเห็น และเมื่อเห็นว่าหญิงวัยกลางคนกำลังกดถ่ายรูปโทรรายงานใครบางคนอยู่ หญิงสาวก็ยิ่งรู้สึกพอใจเป็นอย่างมาก
"คุณพีระคะ อย่าทำแบบนี้เลยค่ะ"
"ทำไมกันล่ะ เธอเองก็อยากเป็นของฉันอยู่เหมือนกันไม่ใช่เหรอ"
"..." ครูสอนพิเศษสาวแสร้งเงียบไม่ตอบ
"มาเป็นผู้หญิงของฉัน แล้วฉันจะให้เธอทุกอย่างที่เธอต้องการ"
"ละ...แล้วภรรยาคุณ..."
"แค่เธออยู่ในที่ของเธอก็พอ...ฉันจะดูแลเธอเป็นอย่างดี" สิ้นเสียงชายเห็นแก่ตัว พีระก็ซุกไซ้นัวเนียไปตามซอกคอขาวเนียนต่อด้วยความรู้สึกชื่นชอบในกลิ่นกายหอมของครูสอนพิเศษลูกเป็นอย่างมาก
"พะ...พอก่อนค่ะ คุณพีระ อ...อื้อ..."
"...อย่าทำตรงนี้เลยค่ะ เดี๋ยวมีคนมาเห็นเข้าได้นะคะ"
"ไม่มีใครกล้ายุ่งกับเรื่องของฉันหรอก..."
"ฉันขอร้องละค่ะ คุณพีระ...ไปทำกันที่อื่นนะคะ ฉันไม่อยากให้ใครเห็น" ดวงตาสวยจ้องมองยังคนที่อยู่ตรงหน้าแววตามีความอ้อนอยู่ไม่น้อย ทำเอาพีระที่ตอนนี้รู้สึกหลงใหลในตัวติวเตอร์สาวตรงหน้าเป็นอย่างมาก พยักหน้ารับรู้
"อืม งั้นไปที่ห้องทำงานฉัน" พูดจบ ทั้งสองก็พากันเดินไปยังห้องทำงานของนักธุรกิจหนุ่มที่อยู่ไม่ไกล โดยทันทีที่เข้าไปภายใน พีระก็ไม่รอช้าที่จะนัวเนียใส่ครูสอนพิเศษสาวต่อในทันทีด้วยความหื่นกระหาย ขณะที่ทับทิมเองก็แสร้งร้องครางออกมาราวกับมีอารมณ์ร่วมด้วยเต็มที่ ทั้งที่ความจริงแล้วนั้น สายตาเฉี่ยวของหญิงสาวกำลังจ้องมองไปยังอะไรต่าง ๆ ภายในห้องเพื่อล้วงข้อมูลลับจากห้องทำงานที่นักธุรกิจหนุ่มหวงแหน
"ฉันจะไม่ไหวแล้ว" เสียงพีระเอ่ยพลางใช้มือเริ่มถอดเสื้อผ้าของตัวเองออก ด้านทับทิมเองก็จ้องมองทุกการกระทำของคนที่อยู่ตรงหน้านิ่ง ไม่ได้รู้สึกตื่นกลัวหรืออะไร เธอทำเรื่องราวแบบนี้มาหลายต่อหลายครั้งในการทำงานบทบาทหน้าที่ของตัวเอง
"ยืนอยู่ทำไม ถอดเสื้อผ้าของเธอออกสิ"
"..."
"น้ำฟ้า!"
"น้ำฟ้าไม่อยากทำตรงนี้ค่ะ"
"หมายความว่ายังไง?"
"ถ้าเปลี่ยนจากโซฟากลางห้อง เป็นบนโต๊ะทำงาน...มันจะเร้าใจกว่าไหมคะ" เจ้าของใบหน้าสวยยิ้มถามพลางใช้สายตายั่วยวนเชิญชวนนักธุรกิจหนุ่ม พีระที่เห็นแบบนั้นรวมถึงตกอยู่ในห้วงอารมณ์ความต้องการขั้นสุด ก็ไม่รอช้าที่จะพาร่างสวยเดินตรงไปยังโต๊ะทำงานของตัวเองเพื่อที่จะจัดให้ตามที่อีกคนเสนอ
"แบบนี้แหละค่ะ ที่น้ำฟ้าอยากลอง"
- ผู้เขียน
