แก้วกัลยาโผเข้ากอดร่างสูงทันทีเพราะตกใจกับเสียงฟ้าผ่าที่ดังอย่างรุนแรง คเชนทร์ดึงประตูปิด กอดรัดร่างสั่นเทานั้นเอาไว้ด้วยความห่วงใย
“ไม่ต้องกลัวนะครับ พี่อยู่นี่แล้ว” สายตาชินกับความมืดเขาก็พาเธอไปที่เตียงนอนกว้าง
“แก้วกลัวค่ะ เสียงฟ้าน่ากลัวมาก”
“พี่จะอยู่เป็นเพื่อน ไม่ต้องกลัวนะครับ” เขาปลอบเธอ พาเธอไปนอนที่เตียง นั่งพิงพนักหัวเตียงลูบไล้ผมนุ่มของเธอไปมาเบาๆ เธอจับมือของเขาเอาไว้ ซุกหน้ากับอุ้งมือของเขา รู้สึกอบอุ่นปลอดภัยยามที่เขาอยู่ใกล้ๆ เธอแบบนี้
“ว้าย!” เสียงฟ้าร้องทำให้เธอสะดุ้ง แสงฟ้าผ่านเข้ามาในห้องแลดูน่ากลัว
“ไม่ต้องกลัวนะ” เขาโผไปกอดร่างของเธอเอาไว้ ดึงเธอมาซุกอก
“พี่หมอจะไปไหนคะ” เธอเห็นเขาขยับทำท่าจะลงจากเตียงจึงเอ่ยถามออกไปพลางกอดเอวหนาเอาไว้แน่น
“พี่จะไปหาไฟฉายครับ”
“อย่าไปนะคะ แก้วกลัวเสียงฟ้าจัง ไม่อยากอยู่คนเดียว” เธอรู้สึกว่ามันน่ากลัว เสียงมันดังเปรี้ยงๆ สายฟ
