หลังจากหลี่ถิงถิงออกจากร้านเครื่องประดับกลับไปถึงจวนอย่างปลอดภัย เหนิงฟงผู้ทำหน้าที่อารักขาก็รีบรุดไปรายงานข่าวสำคัญที่กรมกลาโหมก่อน ผู้น้อยสืบเท้าดุ่มๆก้าวเข้ามา คำนับนอบน้อมทีหนึ่งพลางกล่าวกับบุรุษทรงสง่าหากแต่สีหน้าเรียบเฉยบนเก้าอี้ว่า
“ท่านเสนาบดีขอรับ ฮูหยินกลับถึงจวนแล้วขอรับ”
จ้าวเฉียนยี่ชะงักมือมิได้เปิดอ่านคำร้องหน้าต่อไป เพียงตอบอืมในลำคอก่อนค่อยพูดต่อ “มีปัญหาหรือไม่ นางคงมิได้ซุ่มซ่ามจนตัวเองได้รับบาดเจ็บกระมัง”
“ฮูหยินไม่บาดเจ็บขอรับ แต่วันนี้ข้าเห็นบุรุษหน้าตาหมดจดสง่างามคนหนึ่งแวะมาทักทายฮูหยิน หลังจากนั้นทั้งสองคนก็ออกไปเดินในตลาดเข้าร้านเครื่องประดับด้วยกัน ฮูหยินยังเชิญคนผู้นั้นไปเป็นแขกที่จวนตอนนี้ด้วยขอรับ”
ม้วนคำร้องปิดพรึบ สันไม้ไผ่ตกกระแทกโต๊ะเสียงดังทำลายบรรยากาศ จ้าวเฉียนยี่เลิกคิ้ว ย้อนถามเหนิงฟงเสียงเย็นขรึม
“นางเชิญบุรุษไปเป็นแขกที่จวนหรือ”
“ขะ…ขอรับ” เหน
