“เสร็จแล้วไปกันเถอะ”
ฉันที่นั่งเล่นมือถืออยู่ที่โซฟาก็เงยหน้าขึ้นมองตามเสียงคนที่พึ่งเปิดประตูห้องออกมาแต่ฉันต้องมองค้างเลยค่ะฉันไม่เคยเห็นเขาใส่ชุดสบายๆแบบนี้เสื้อกล้ามสีขาวตัวโตๆใส่โชว์รอยสักที่แขนกับกางเกงยีนต์ขาดๆเขาดูเป็นคนละคนกับเวลาเขาใส่ชุดทำงานกับตอนที่ฉันเจอเขาครั้งแรกมันดูชิลมากเลย
“มองๆหล่ออะดิ!”
“เปล่า! แค่แปลกตาไม่เคยเห็นพี่ลุคนี้”
“หล่อก็บอกไม่ต้องกลัวเสียฟอร์มหรอกพี่รู้ตัวดีว่าใส่ชุดไหนก็หล่อไม่ใส่ยิ่งโคตรหล่อเลย”
“เอาที่พี่สบายใจเลยค่าาาา"
ฉันกรอกตาแล้วพูดกับเขาออกมาอย่างเอือมๆกับการอวยตัวเองของเขา ตามสบายจ๊ะพ่อเพลย์บอยที่หลงตัวเองที่สุดในโลกฉันไม่เถียงนะคะว่าเขาหล่อแต่เขาก็ใม่ควรจะหลงตัวเองอวยตัวเองขนาดนี้ไหมโตมายังไงถึงได้มั่นหน้ามั่นโหนกขนาดนี้คะพ่อคุณ
“เรา จะใส่ชุดนี้ออกไปเหรอ”
“ค่ะ..ทำไมเหรอหรือว่าพี่อายที่เจ้าขาแต่งตัวแบบนี้”
ฉันถามเขาออกไปหลังจากที่เขาถามแล
