อีกด้าน
ปึง! เสียงปิดประตูรถดังขึ้น
“เมื่อตอนเย็น ทำไมไม่รับสายหนู?” ตามด้วยเสียงใสของฝนซาที่เดินขึ้นรถด้วยอารมณ์ที่ไม่พึ่งพอใจอย่างมาก เพราะเธอรอชายหนุ่มตั้งแต่หัวค่ำแล้ว
“ไม่ว่าง” โชนตอบออกไปด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง
“พี่รับปากแล้วไง ว่าจะทำตามใจหนู” หญิงสาวเอ่ยขึ้นอีกครั้งด้วยน้ำเสียงกดต่ำ เธอจ้องมองเขาอย่างไม่วางตา ริมฝีปากเม้มเข้าหากันแน่น
“อย่างี่เง่า” โชนเอ่ยออกไปอย่างไม่แยแสอะไร ก่อนเสมองไปทางอื่นอย่างกำลังจะหมดความอดทน..
“พี่โชน!” ฝนซาตวาดเรียกชื่อชายหนุ่มดังลั่น
“จะให้ไปส่งที่ไหน?” โชนไม่ได้สนใจความเดือดดาลของหญิงสาว ก่อนเอ่ยถามเธอขึ้น
“อย่าให้หนูต้องบีบบังคับพี่นะ รู้ใช่ไหมว่าหนูทำได้” ฝนซาที่ยังคงเดือดดาลอยู่เอ่ยขึ้นออกมาเหมือนกับว่าเธอสามารถจะทำอะไรกับชายหนุ่มก็ได้
แต่ใครจะรู้..ว่าคำพูดของเธอกำลังทำให้โชนนั้นสติขาดผึง ก่อนเขาคว้าแขนร่างบางอย่างแรงแล้วบีบจนมันแทบแหลกคามือ
