Ep : 3 - ทาแผลให้นะเด็กน้อย 2
1224 คำ
ซี้ด!
ปากน้อยร้องซี้ดรู้สึกแสบหลังทั้งๆ ที่ยังหลับอยู่ แต่ก็ร้องเจ็บแสบหลังตัวเองจนต้องตื่น
“คุณทำอะไรคุณหิน อ่ะ...รุ้งแสบค่ะ” เธอที่ถูกพลิกนอนคว่ำหน้าเอี้ยวหน้าหันมาถามคนที่นั่งข้างๆ ตัวเองทันทีด้วยความสงสัย
“ก็บอกแล้วไงจะทาแผลที่ถลอกที่หลังให้ไง แสบหน่อยนะ เพราะมันฆ่าเชื้อโรค” เขาบอกเธอพร้อมก้มลงเป่าหลังให้เธอและนั่นทำให้ใกล้รุ้งอดใจเต้นแรงกับความเอาใจใส่และอ่อนโยนที่ผิดจากหน้าตาและหุ่นของเขา
“ขอบคุณค่ะ แต่รุ้งทำเองดีกว่าค่ะ” เธอบอกเขาพร้อมกับขยับตัวจะลุกขึ้น แต่เขาก็กดลำคอเธอไว้ไม่ให้ขยับตัวลุกขึ้น
“อยู่เฉยๆ น่า ฉันไม่เคยทำแบบนี้ให้ใครหรอกนะ แต่ฉันอยากทำให้เธอ ทาตรงนี้ก็จะเสร็จแล้ว แล้วเนี่ยแม่กับพ่อเธอรู้ไหมว่าเธอจะมา” เขาลืมไปเลยว่าการที่พาเธอมาแบบนี้จะทำให้พ่อกับแม่เธอเป็นห่วง
“ยังค่ะ เพราะรุ้งตั้งใจมาเซอร์ไพรส์พ่อตันกับแม่ปองค่ะ”
“อือ...เดี๋ยวทาแผลให้เสร็จ เธอก็นอนพักสักตื่นนะแล้วค่อยไปหาพ่อกับแม่ แต่ต้องดูด้วยล่ะ อย่าให้ใครเห็นว่าเธอมาอยู่ที่นี่” เขาบอกพร้อมกับดึงผ้าห่มปิดแผ่นหลังเนียนทันทีเมื่อทาแผลให้เสร็จ และลืมไปเลยว่าชื่อจริงของเธอชื่ออะไร
“ว่าแต่ชื่อจริงเธอชื่ออะไร เห็นแต่เธอแทนตัวเองว่ารุ้ง คงชื่อเล่นสินะ”
“ใกล้รุ้งค่ะคุณหิน ส่วนชื่อเล่นก็รุ้งค่ะ”
“อายุล่ะ?”
“ยี่สิบสองปีค่ะ”
“เรียนจบแล้วเหรอ?”
“ค่ะ รุ้งเรียนจบแล้ว”
“อืม...นอนเถอะถ้าเหนื่อย ฉันไม่กวนเธอแล้ว”
พูดจบเขาก็ลุกขึ้นลงจากเตียงพร้อมเก็บกล่องปฐมพยาบาลแล้วนำไปเก็บไว้ที่โต๊ะทำงานของตัวเองที่มุมห้อง ส่วนตัวเขาก็เดินหายเข้าไปในห้องน้ำเพื่อล้างมือ ส่วนใกล้รุ้งก็ได้แต่งงไม่เข้าใจคนตัวโตที่เดินจากไป แต่พอพลิกตัวนอนคว่ำหน้าเหมือนเดิม เสียงสั่นเตือนของโทรศัพท์ก็ดังขึ้น เธอจำได้ว่าเป็นของตัวเองจึงรีบลุกขึ้นมองหากระเป๋าตัวเอง พอเห็นว่ากระเป๋าสะพายใบเล็กตัวเองวางกองที่พื้นก็หมายจะลุกขึ้นไปรับสายที่โทรเข้ามา แต่ก็ต้องสูดปากเจ็บกลางร่างตัวเองเมื่อขยับตัวเร็ว
“อ่า...เจ็บ!” เธอพึมพำกับตัวเองแล้วกัดฟันแน่นหอบผ้าห่มห่มร่างตัวเองลุกก้าวลงจากเตียงไปหยิบกระเป๋าขึ้นมาเปิด แต่แล้วสายก็ตัดไป แต่เธอก็เปิดดูหน้าจอโทรศัพท์เพื่อดูสายที่ไม่ได้รับ พอเห็นว่าเป็นใครก็ยิ้มมุมปากแล้วกดต่อสายกลับทันที
“ค่ะพี่โอม” เธอทักทายปลายสายด้วยน้ำเสียงสดใสเหมือนปกติที่คุยกับรุ่นพี่หนุ่ม
“ถึงบ้านยังครับน้องรุ้ง”
“ถึงแล้วค่ะพี่โอม พี่โอมไม่ต้องห่วงรุ้งนะคะ”
“ครับ”
“รุ้งมาพักผ่อนหลังเรียนจบสักอาทิตย์ก็กลับกรุงเทพเริ่มงานใหม่ที่สมัครไว้ก่อนจะกลับค่ะ และที่ทำงานเขาก็ตอบรับรุ้งทำงานแล้ว ขอบคุณพี่โอมที่แนะนำให้รุ้งไปสมัครงานที่บริษัทญาติพี่โอมนะคะ”
“ยินดีครับ ก็เราไม่ยอมมาทำงานเป็นผู้ช่วยพี่นี่”
“ไม่อยากเป็นเด็กเส้นค่ะ อีกอย่างไปที่นี่ก็เส้นเหมือนกัน...คิกๆ”
เสียงหัวเราะและคำเรียกปลายสายอย่างสนิทสนมของเธอทำให้คนที่เดินออกมาจากห้องน้ำได้ยินและยืนกอดอกพิงประตูตั้งใจฟังว่าเธอโต้ตอบกลับคนในสายยังไง และก็เผลอกัดกรามแน่นไม่พอใจเมื่อได้ฟังรวมๆ แล้วใกล้รุ้งคุยกับผู้ชายและเหมือนว่าเธอจะสนิทกับคนในสายมากเสียด้วยสิ
กองพลกัดกรามเดินย่างสามขุมตรงไปหาคนที่ยืนหันหลังหอบผ้าห่มคุยโทรศัพท์ พอเดินมาหยุดข้างหลังคนตัวเล็กก็เสียมารยาทกระชากแย่งโทรศัพท์ที่แนบหูเธอมาคุยทันที
ว้าย!
“สวัสดีครับ คุณเป็นใคร?”
“คุณหินคืนมือถือรุ้งนะคะ” เธอมองเขาด้วยสายตาตำหนิไม่พอใจ เมื่อเขาไร้มารยาทมาแย่งโทรศัพท์ในมือตัวเองไป
“แล้วคุณเป็นใคร น้องรุ้งไปไหนครับ” โอมถามกลับพร้อมขมวดคิ้วย่นสงสัยคนที่อยู่ๆ ก็โผล่มาคุยสายกับตนเอง
“ผัว!” กองพลตอบกลับแล้วก็กดตัดสายทิ้งทันที
“คุณหิน! คุณพูดแบบนั้นกับพี่โอมทำไมคะ และเนี่ยมาแย่งมือถือรุ้งทำไม” เธอถามเขาพร้อมแย่งโทรศัพท์ในมือหนาของเขามากำแน่นอย่างไม่พอใจ
“ก็มันถามฉันว่าฉันเป็นใคร ฉันบอกว่าเป็นผัวเธอแล้วผิดตรงไหน และบอกให้นอนพักทำไมไม่นอน หรือว่าอยากต่ออีกไหม ฉันได้นะ สำหรับฉันแล้วเซ็กซ์คือกิจกรรมหลักที่สำคัญกว่างานที่เหมืองเลยแหละ”
“รุ้งจะกลับค่ะ”
“รอค่ำก่อนค่อยแอบออกจากบ้าน ไปตอนนี้คนก็เห็นกันพอดีว่าเธอมานอนที่ห้องกับฉัน ฉันจะซวย! เพราะฉันไม่เคยพาผู้หญิงคนไหนกลับมานอนที่ห้องด้วย แต่เธอ...ฉันจำเป็นถึงได้อุ้มคนที่อ่อนเพลียจนหลับกลับมาด้วย จะทิ้งข้างทางก็กลัวคนอื่นจะมาข่มขืนต่อ”
เผียะ!
พอได้ฟังจบใกล้รุ้งก็อดทนไม่ไหวกับคำพูดเห็นแก่ตัวของกองพล ไม่เคยคิดมาก่อนว่าเขาจะเป็นคนแบบนี้ เสียใจ เสียแรงที่แอบรักแอบมองมาตั้งแต่เด็ก มือเล็กตวัดใส่แก้มสากอย่างเคืองโกรธ หาได้มีความหวาดกลัวในสายตาที่หันกลับมาจ้องมองเอาเรื่องตัวเองตอนนี้ไม่
กรอด!
สองมือใหญ่กำแน่นเข้าหากันด้วยความขุ่นเคืองเดือดดาลเมื่ออยู่ๆ หญิงสาวตรงหน้าก็ตวัดตบหน้าของเขา เกิดมาไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนกล้าทำแบบนี้กับนายกองพลมาก่อน แต่เด็กนี่เป็นใคร กล้าดียังไงมาทำร้ายเขาเช่นนี้
“เธอเป็นแค่ลูกคนงาน กล้าดียังไงมาตบหน้าฉันรุ้ง! กรอด!” เขาเอ่ยลอดไรฟันออกมาด้วยความเดือดดาลแล้วจับหัวไหล่เปลือยของหล่อนเขย่าถามแรงๆ พร้อมกับผลักร่างน้อยให้ล้มลงไปกับพื้น
ตุ้บ!
โอ๊ย!
“รุ้งเจ็บคุณหิน” เธอแหงนเงยหน้าบอกเขาน้ำตาคลอ
“แล้วที่ตบฉัน ฉันไม่เจ็บรึไงเด็กน้อย” แล้วเขาก็เดินผ่านเธอออกไปทางประตูด้วยความเดือดดาลทันที หากอยู่ในห้องนี้ต่อมีหวังได้ตบหล่อนกลับแน่นอน
ปัง!
เสียงกระแทกประตูห้องนอนปิดเสียงดังทำให้เธอสะดุ้งพร้อมกับเสียงสะอื้นไห้ดังลอดออกมาเป็นระลอก
ฮือๆๆ
“คนสารเลว!”
ฮือๆๆ
ใกล้รุ้งปล่อยให้น้ำตาปลอบโยนตัวเองด้วยความเจ็บปวด หมดแล้วความรักตลอดวัยเด็กที่มีให้ชายหนุ่มใจร้ายที่เพิ่งจากห้องไป ทำไมชีวิตต้องมาเจอกับผู้ชายเห็นแก่ตัวแบบนี้ สำหรับกองพลแล้วผู้หญิงก็เป็นเพียงที่ระบายความใคร่เท่านั้น
- ผู้เขียน
