โอ๊ย ปากหวานจริงนะพ่อคุณ!
เนี่ยๆ เป็นซะแบบนี้ ฉันก็หลงน่ะสิ ฉันเงียบแล้วอมยิ้มเขินๆ ก่อนที่จุนจะเรียกให้คนขับรถของตัวเองมาขนกระเป๋าไปยังเคาน์เตอร์เพื่อโหลดของไปที่เครื่องบินให้
“กระเป๋าที่เจนสะพายอยู่นี่จะเอาขึ้นเครื่องเหรอครับ?”
“อืม ใช่ มันเป็นโน้ตบุ๊คไง โหลดใต้เครื่องเดี๋ยวพัง” ฉันตอบเสียงเรียบ คนตัวสูงเอียงคอก่อนจะเอื้อมมือมาเหมือนจะดึงมันออก พอฉันทำหน้าเหรอหราเขาก็ยิ้ม
“เดี๋ยวผมสะพายให้ครับ ดูน่าจะหนักอยู่พอสมควร” เขาว่าอย่างนั้น ฉันก็เลยปล่อยให้จุนถอดกระเป๋าสะพายแล้วมองคนตัวสูงเล็กน้อยก่อนจะแซว
“แน่ะ มาทำดีกับเราแบบนี้นี่ช่วงโปรโมชั่นรึเปล่าเนี่ย”
“ไม่ใช่ช่วงโปรโมชั่นหรอกครับ ผมเป็นพวกทำดีหวังผลน่ะ”
“หวังอะไรล่ะ เราไม่มีอะไรให้หรอก” ฉันทำหน้างงนิดหน่อย สงสัยว่าตานี่จะมามุกไหนอีก ฉันไม่มีอะไรให้หวังหรอกนะ ตังค์ก็ไม่มี มีแต่ตัวเนี่ย... ถ้าอย่างหลังก็ขอทำใจแป๊ปนึง ตอนนี้ฉันยังไม่
