“ไม่มั้ง อย่างน้อยก็ไม่ใช่เราอ่ะ” ฉันไม่เห็นด้วย เพื่อนฉันทั้งห้องไม่มีคนที่วางแผนอนาคตตั้งแต่ปอสองและคิดเรื่องแต่งงานตอนปอสามแน่นอน
“เพื่อนผมชื่อ สมศักดิ์วางแผนจะพัฒนาหุ่นยนต์ตั้งแต่ตอนปอสองเลยนะครับ”
“นี่จุนเรียนที่ไหนเนี่ย” ฉันยกมือกุมขมับ ยิ่งคุยก็ยิ่งรู้สึกเหมือนคนละโลก นอกจากเขาแล้วยังมีคนประหลาดๆ จริงจังตั้งแต่ปอสองอีกมากเลยเหรอ เฮลโหล ฉันอยู่ในสังคมที่ไร้สาระเกินไปหรือไง...
“ผมก็เขียนลงในประวัติแล้วไงครับ เจนไม่ได้อ่านเหรอ?” คนตัวสูงเบ้หน้าไม่พอใจตอนที่ฉันถาม
“อ่านแล้วสิ เราก็แค่แกล้งถามไปงั้นแหละ” ฉันเนียนแล้วหัวเราะ เพราะเขาทำเหมือนโกรธ เลยไม่กล้าบอกว่าอ่านไม่ครบ แหม เขียนประวัติมายังกับนิยาย ใครจะไปอ่านหมดวะ
“ผมเรียนที่ไหนครับ?” เขากอดอกก่อนจะมองฉันอย่างจับผิด
“ถ้าไม่รีบไป เดี๋ยวตกเครื่องนะ” ฉันรีบเปลี่ยนเรื่อง
“เฮ้อ เจนไม่ใส่ใจผมเลยนะครับ แค่สถานที่เรียนเจนยังไม่จำเลย แล
