EP4.1 ll นอนด้วยได้ไหมครับ [1]
1026 คำ
กริ๊ง
เสียงกดออดหน้าบ้านทำให้ฉันสะดุ้งอย่างหลอนๆ ตอนนี้เป็นเวลาสี่ทุ่มเกือบห้าทุ่ม จุนไม่ได้ตอบแชทฉันเลยตั้งแต่บอกว่าจะมาหาฉันที่บ้านและเสียงกดออดในยามวิกาลก็ทำให้ฉันกลืนน้ำลายอึก
...อย่าบอกนะ
ว่า
มา
จริง!
ฉันยังคงอยู่ในชุดเดรสชุดเดิมแต่เปลี่ยนเป็นใส่รองเท้าแตะคู่ใจออกไปยืนด้อมๆ มองๆ ตรงหน้าบ้าน เพราะรั้วของฉันมันสูงเลยหัวไปอีกก็เลยไม่เห็นว่าใครมา พอเดินไปใกล้ๆ และส่องช่องว่างระหว่างรั้วก็เห็นใบหน้าหล่อของจุนยืนอยู่ด้านนอกด้วยหน้านิ่งๆ ตามสไตล์เขา
ตาบ้านี่... บ้าของแท้เลยวุ้ย
บอกจะมาก็มาจริงอีก!
มาดึกๆ ดื่นๆ นี่คิดอะไรปะเนี่ย ไม่น่าไว้ใจเลย!
ฉันถอนหายใจอย่างหนัก แต่อย่างน้อยเขาก็เป็นคนรู้จักของพ่อกับแม่และเป็นอนาคตของสามีฉัน ถ้าสถานการณ์ไม่เปลี่ยน ฉันก็เลยเปิดประตูรั้วนิดหน่อยแค่พอให้เรายืนคุยกันหน้าบ้านได้
จุนใส่เสื้อยืดแขนยาวตัวโคร่งกับกางเกงวอร์ม ทั้งที่ใส่เสื้อผ้าธรรมดาแต่ก็กลบความหล่อของเขาไม่ได้
“โห มาจริงด้วย” ฉันหัวเราะนิดๆ ไม่รู้จะทำหน้ายังไง
“เป็นคนจริงจังครับ”
จริงจังเกิ๊นนนนนน
“เจนเปิดประตูรั้วให้หน่อยได้มั้ยครับ ผมจะเอารถเข้าไปจอด”
“จอดหน้าบ้านก็ได้ ทำยังกับจะอยู่นานงั้นแน่ะ”
“ใช่ครับ” เขาตอบรับเสียงเรียบแต่ทำฉันชะงัก
“ฮะ? จะอยู่ทำอะไร มันดึกแล้วนะ” ฉันย่นคิ้ว เอียงคอมองคนตัวสูงเพื่อจับผิดว่าอีตานี่คิดจะแกล้งฉันเล่นอีกแน่ๆ แต่จุนไหวไหล่เล็กน้อย
“ก็เพราะมันดึกแล้วไงครับ ผมเลยไม่อยากกลับบ้าน”
“เดี๋ยวก่อน พูดอย่างนี้หมายความว่าไง”
“ผมจะนอนที่นี่ครับ คุณแม่อยู่ไหน จะได้แจ้งท่านไว้ก่อน” ตานี่เป็นคนทำอะไรไวมาก อยากจะมาง้อฉันก็มา จะขอนอนก็ไม่ยอมบอกก่อน ไม่มีการให้ฉันเตรียมพร้อมเลย!
อีกอย่าง ฉันเป็นเจ้าของบ้านนะ เขาทำตัวยังกับเขาเป็นเจ้าของที่นี่งั้นแน่ะ!
“แม่ไม่ได้อยู่ที่นี่ แม่อยู่บ้านอีกหลัง เรากับพ่อแม่อยู่บ้านคนละหลังแต่หมู่บ้านเดียวกัน แม่อยู่บ้านที่ถัดจากซอยนี้ไปสองซอย” ฉันตอบจุนเพื่อให้เขารู้ว่าเขานอนที่นี่ไม่ได้ ที่นี่ไม่มีผู้ใหญ่ และมีแค่ฉันกับเขา ฉันรู้ว่าเราอาจจะแต่งงานกัน แต่การจะปุปปัปมานอนด้วยกันตั้งแต่วันแรกที่เจอมันก็ออกจะเกินไปนะ
ฉันย้ายมาอยู่บ้านคนเดียวก่อนเรียนจบได้ไม่นาน เพราะว่าฉันอยากเป็นเอกเทศจากคำบ่นของพ่อแม่ แต่ก็ไม่อยากอยู่ไกลท่านมากนักก็เลยหาซื้อบ้านในหมู่บ้านเดียวกัน และเพราะซอยที่แม่อยู่ไม่มีหลังไหนประกาศขาย พวกเราเลยอยู่คนละซอย บ้านฉันเป็นบ้านเดี่ยวพื้นที่ไม่กว้างมากนัก เพราะซื้อไว้สำหรับอยู่คนเดียว มีที่จอดสำหรับรถหนึ่งคัน และอีกคันจอดหน้าบ้านได้ แต่ตอนนี้รถฉันเอาไปซ่อม ข้างในก็เลยว่าง
“ท่านนอนรึยังครับ โทรบอกก่อนมั้ย กลัวตกใจน่ะครับ”
“ถามเจ้าของบ้านรึยังหึ... ว่าอนุญาตให้นอนมั้ย” ฉันจิ๊จ๊ะแล้วย่นจมูกด้วยความหมั่นเขี้ยวเขา คนตัวสูงหัวเราะเล็กน้อยก่อนจะช้อนสายตามองมาให้ใจเต้นเล่นๆ
“ทรัพย์สินของภรรยาก็เหมือนทรัพย์สินของสามีนะครับ”
อีตาจุน!
ฉันยังไม่ได้แต่งงานด้วยสักหน่อย!
“แต่ตอนนี้เรายังไม่ได้เป็นสามีภรรยากัน เพราะฉะนั้นอันนี้บ้านเรา เราไม่ให้จุนนอนหรอก ผู้ชายกับผู้หญิงจะอยู่ด้วยกันได้ไง”
“ทำไมจะอยู่ไม่ได้ล่ะครับ”
“มันไม่เหมาะสม”
“ไม่เหมาะสมยังไงครับ”
“ก็จุนกับเรา...” ฉันกำลังจะเถียงเขาแต่จู่ๆ คนตัวสูงก็แทรกขึ้นมาด้วยหน้าตาย
“กำลังจะเป็นสามีภรรยากันครับ”
โอ๊ย!
พอเห็นฉันเถียงไม่ออกเขาก็ยิ้มให้
“ไม่ต้องห่วงหรอกครับ ผมไม่ทำอะไรหรอก ผมยังให้เกียรติเจนและคุณพ่อคุณแม่เจนอยู่ครับ ยังไงบ้านเราก็มีประวัติร่วมกันมา” เขาว่าเสียงเรียบ “ผมแค่เห็นว่ามันดึกแล้วน่ะครับ ไม่อยากขับกลับ ผมง่วง”
“ก็แล้วใครใช้ให้จุนขับมาเล่า” ฉันโวยเล็กๆ เขาดื้อจะมาเองแล้วยังจะลำบากคนอื่นอีก!
“ก็เจนโกรธนี่ครับ”
“เราแค่แกล้งเฉยๆ” ฉันกุมขมับนิดนึง ในขณะที่คนตัวสูงเอียงคอมองฉันตาใส
“ผมเป็นคนจริงจังครับ”
เกลียดดดด! ฉันไม่เชื่อ ฉันขอพูด ณ ตรงนี้ อีตานี่ต้องมีแผนร้ายในใจแหงๆ
“ไม่ต้องมาอ้างเลย เราหายโกรธแล้ว เชิญกลับ” ฉันเล่นตัวแล้วยืนกอดอกหรี่สายตามองคนตรงหน้าที่ยังคงยืนนิ่งไม่สะทกสะท้านกับการไล่
“หลับใน เป็นหนึ่งในสาเหตุสำคัญของการเกิดอุบัติเหตุทางถนนถึงร้อยละ 4.66 จากสถิติปี 2557 นะครับ” จุนว่าก่อนจะทำท่าหาวหวอดๆ “ตอนนี้ผมง่วงแล้วด้วย ขับรถไม่ไหวหรอก”
“ก็เรียกคนที่บ้านมาขับสิ”
“คนขับรถคงนอนไปแล้วล่ะครับ”
“จอดรถไว้ที่นี่แล้วเรียกแท็กซี่กลับไป”
“ผมกลัวโดนปล้นน่ะครับ ยิ่งมีเงินเยอะอยู่ด้วย”
“นี่คิดอะไรปะเนี่ย มาขอนอนบ้านเราเนี่ย” ฉันพ่นลมหายใจแล้วยื่นหน้าเข้าไปใกล้เพื่อจับผิดคนตัวสูง เถียงไปก็ไม่ชนะ เหนื่อยก็เหนื่อย
“ก็เจนบอกเองนี่ครับว่าเจนจะไม่เขียนแบบฟอร์มให้ผม ไม่อยากพิมพ์ด้วย ผมเลยมาฟังที่บ้านเจนไง”
“โทรมาก็ได้มั้ง”
“ผมไม่ชอบคุยโทรศัพท์ครับ คุยโทรศัพท์นานๆ เสี่ยงเป็นมะเร็งสมอง”
- ผู้เขียน
