จุนพาฉันมาจนถึงหน้าร้านอาหารโครตทะเลเผาที่ฉันว้อนท์ แค่ก้าวลงจากรถออดี้สีขาวโดยมีสารถีเดินมาเปิดประตูอัญเชิญให้ฉันเสด็จ ฉันก็รู้สึกยังกับเป็นลูกคุณหนูตั้งแต่เกิด เพราะความโดดเด่นเป็นสง่าที่แสนจะเว่อร์วังอลังการของลุงคนขับรถที่ใส่สูทธตั้งแต่หัวจรดเท้า หน้าตาสุขุม กับจังหวะเปิดตัวของจุนที่ค่อยๆ เดินลงมาพร้อมใบหน้าที่แสนจะหล่อเหลาสะท้อนกับแสงแดดจนฉันแสบตา เหมือนโอปป้าเกาหลีที่พักงานละครซีรีส์แล้วแวะมาเที่ยว ทำเอาฉันที่ยืนอยู่ข้างๆ เหมือนเป็นแม่บ้านมากกว่าจะเป็นเมียเขาเลย
“เดี๋ยวคุณจุนรับประทานเสร็จโทรแจ้งผมนะครับ ผมจะตีรถกลับไปทำธุระที่โรงแรมแป๊ปนึง” คุณลุงคนขับรถเฉพาะกิจว่าแล้วทำหน้ายิ้มแย้ม
“ขอบคุณครับลุงแทน ฝากขอบคุณคุณป้าด้วยนะครับ” จุนตอบอย่างมีมารยาท บทสนทนาที่แสนจะทางการทำให้ฉันกะพริบตาปริบๆ ฉันเดาเอาเองว่าลุงคนนี้น่าจะเป็นคนขับรถของป้าเขาที่เป็นเจ้าของโรงแรม เพราะตอนที่พวกเรานั่งเคร
