ไหนบอกฉันว่าเป็นคนสบายๆ สบายใจที่จะทำอะไรตามที่คิดมากกว่ามั้ง ตาบ๊องเอ๊ย!!
ฉันกุมขมับตอนที่คนตัวสูงพาฉันเดินออกมาพบกับทีมงานประมาณห้าหกคนบริเวณสนามหญ้าหน้าโรงแรม และเจ๊ช่างแต่งหน้า ตัวสูงราวร้อยหกสิบ ตัวเล็ก ออกสาว ผิวขาว ปากแดงยืนอยู่พร้อมกับกระเป๋าเครื่องสำอางที่ถือไว้ในมือขวา
พวกเราทานข้าวกันเสร็จแล้ว และตามแพลนของเขาคือการเดินชิลถ่ายรูปริมหาด ซึ่งไม่รู้เลยว่าชิลตรงไหน ใครเดินผ่านคงนึกว่าพวกเรามาถ่ายเรียลลิตี้หรือเป็นดาราแน่ๆ
“จุนจะถ่ายหนังหรือไง ขนมาทั้งกองเลยปะเนี่ย” ฉันอยู่ในชุดเดรสยาวสีขาวเปิดไหล่ มือทั้งสองข้างกอดอก ส่องสายตาไปรอบๆ ก่อนจะหยุดที่ใบหน้าของคนข้างๆ
“ก็จะถ่ายรูปด้วยกันทั้งที ผมก็ต้องการภาพที่ดีที่สุดนี่ครับ ผมมีคติประจำใจ... คนเราจะทำอะไรต้องทำให้สุด”
โธ่ พ่อคุณ นี่ก็สุดเกิ๊นนนนนน
“เราไม่เคยมีรูปคู่กันเลยนะครับ วันนี้ผมอยากถ่ายรูปสวยๆ จะได้เอารูปใส่กรอบไว้ในบ้านขอ
