เป็นภรรยาทรราชมิใช่เรื่องง่าย

6.ความประหม่านี้มันคืออะไรกัน

วันนี้สาวใช้บรรจงแต่งตัวให้เธอเป็นพิเศษจนลีอานั้นรู้สึกเกร็งมากทีเดียว ชุดเดรสที่แสนหรูหราและเครื่องประดับราคาแพงที่เธอไม่เคยเห็นมันมาก่อน พอได้มาสวมใส่เช่นนี้ก็อดจะรู้สึกแปลกๆมิได้

"มัน..เกินไปรึเปล่ามาธ่า...ชุดพวกนี้น่ะ"

"ไม่หรอกค่ะดัชเชส จะไปเจอพระชายาทั้งที จะน้อยกว่านี้ได้อย่างไรกัน!"

น้ำเสียงที่กล่าวออกมานั้นเจือปนไปด้วยความเคียดแค้นอยู่หลายส่วน ลีอาทำได้แค่ส่งยิ้มแห้งๆให้สาวใช้เท่านั้น ไม่ยักรู้ว่ามีคนที่ไม่ชอบนางเอกของเรื่องด้วย จะว่าไปคนที่นี่ก็คือคนของเลียมนี่นา ทุกคนรู้ดีว่าเลียมทนทุกข์ทรมานกับพระชายาเฮเลน่ามากแค่ไหน ในช่วงเวลาที่ผ่านมา เป็นธรรมดาที่ในใจจะเกิดความไม่พอใจขึ้น

กระจกเงาสะท้อนใบหน้าอันงดงามของลีอาขึ้นมา ที่แก้มนวลของเธอถูกแต้มชาดสีชมพูระเรื่อเอาไว้ดูงดงามและอ่อนหวานในเวลาเดียวกัน ริมฝีปากบางหยักยิ้มขึ้น เพราะเธอค่อนข้างพอใจกับการเสียเวลานั่งนิ่งๆให้มาธ่าบรรจงแต่งแต้มความงดงามบนใบหน้าของเธอ ชุดเดรสสีม่วงเข้มปักด้วยดิ้นสีทองที่แสดงความหรูหราขึ้นมาได้เป็นอย่างดี

ชุดสีม่วงที่ราคาแพงระยับเพราะสีม่วงนี้คือสีที่ได้จากเมือกของหอยทาก เป็นความงดงามที่ปะปนไปด้วยความสยองอยู่เหมือนแฮะ

"ท่านดยุคทำอะไรอยู่อย่างนั้นหรือ?"

เธออยากจะแวะไปหาเขาก่อน เผื่อเขาจะฝากความไปถามไถ่เกี่ยวกับพระชายาเฮเลน่า อันที่จริงตั้งแต่วันนั้นที่เราดื่มเหล้ากันในสวน เลียมก็พยายามเลี่ยงเธอตลอดจนเธอเองก็ไม่แน่ใจว่าตัวเองนั้นไปเผลอทำอะไรให้เขาไม่พอใจอะไรรึเปล่า เขาถึงได้แสดงอาการเช่นนี้ออกมา

ทั้งที่คิดว่าในวันนั้นเราจะสามารถสนิทกันได้แท้ๆ กลับมาห่างกันมากกว่าเดิมเฉย..

"ท่านดยุคอยู่ที่ห้องทำงานค่ะ ดัชเชสอยากจะแวะไปหาท่านดยุคก่อนไหมคะ ข้าจะไปแจ้งแก่ท่านดยุค.."

"ไม่เป็นไร ไม่ต้องแจ้งล่วงหน้าหรอก ข้าไปหาเขาเลย"

เธอกล่าวพร้อมกับเดินไปยังห้องทำงานของเลียม เพราะหากให้คนมาแจ้งก่อน เขาจะต้องหลบหนีไปอีกอย่างแน่นอน

ลีอายกมือขึ้นมาห้ามทหารที่เฝ้าอยู่หน้าประตูห้องทำงานเพราะว่าพวกเขากำลังจะกล่าวทำความเคารพเธอ เธอเดินเข้าไปด้านในพร้อมกับจ้องมองใบหน้าของเลียม

"ข้ากำลังจะไปหาพระชายาเฮเลน่า.."

"อะ..อื้อ เจ้าก็รีบไปสิ"

ลีอาขมวดคิ้วมองหน้าสามีในนามของเธอ เหตุใดเขาถึงไม่มองหน้าเธอล่ะ ก้มหน้าอยู่เช่นนั้นจะพูดคุยกันรู้เรื่องได้อย่างไรกัน เธอเดินเข้าไปหาเขาก่อนจะก้มหน้าลงไปจนใบหน้าของเราเกือบจะชนกัน

เลียมรีบยกมือขึ้นมาผลักหน้าเธอออกอย่างแรงจนลีอาหงายหลังลงไป เมื่อเขาเห็นว่าเธอกำลังจะล้ม เลียมก็รีบลุกขึ้นเพื่อคว้าตัวของเธอเอาไว้ แต่ทว่าด้วยความตกใจของลีอาเธอรีบหาสิ่งยึดเหนี่ยวที่พอจะรั้งตัวเธอเอาไว้ไม่ให้ล้มลงไป มือที่คว้ามั่วๆดันไปคว้าโดนคอเสื้อของเลียมเอาไว้อย่างรวดเร็ว ทำให้เขาล้มลงไปพร้อมกันกับเธอ

กระดาษมากมายปลิวขึ้นมา กระจัดกระจายเต็มห้อง ส่วนสายตาของเลียมในตอนนี้เขากำลังจ้องมองดวงหน้าของลีอา เรามองสบตากันอยู่พักหนึ่งก่อนที่เขาจะเป็นฝ่ายละสายตาจากใบหน้าของเธอก่อน

ลีอารู้สึกว่าใบหน้าของเธอมันกำลังเห่อร้อน เพราะความใกล้ชิดที่เกินพอดีนี้ เขากำลังคล่อมทับร่างของเธอเอาไว้ ร่างกายของเรานั้นแนบชิดไปเสียทุกส่วนจนเธอสัมผัสได้ถึงลมหายใจที่อุ่นร้อนของเขาที่กำลังเป่ารดอยู่ตรงซอกคอของเธอ

"...ไม่ได้ตั้งใจจะขัดจังหวะนะครับ แต่ว่าถึงเวลาที่นัดพระชายาเอาไว้แล้วครับดัชเชส นายหญิงควรจะรีบออกเดินทาง..."

โจนาธานก้มหน้าลงแต่ทว่าใบหน้าของเขาที่ก้มลงนั้นมันเต็มไปด้วยรอยยิ้มที่แสนจะยินดี

เลียมรีบลุกขึ้นมาอย่างรวดเร็ว เขาไม่ลืมประคองลีอาให้เธอลุกขึ้นมาพร้อมกันด้วย เพราะว่าชุดเดรสที่เธอสวมนั้นมันค่อนข้างหนักมากทีเดียว เขารีบ..หันหน้าหนีเพื่อหลีกเลี่ยงการสบตากับเธอ

"เจ้ารีบไปเถอะ.."

"อะ..อื้ม..ไปกันเถอะโจนาธาน"

ลีอาเองก็รีบเดินออกไปอย่างรวดเร็ว เธอมิได้หันมองใบหน้าของเลียมเลย อาการประหม่าระหว่างเรานั้นมันเกิดขึ้นมาอย่างชัดเจนมากทีเดียว

สถานการณ์ที่น่าอึดอัดนี้ คงจะมีเพียงแค่โจนาธานเพียงผู้เดียวเท่านั้นที่เขาดูจะมีความสุขมากที่สุด

"คงจะดีหากว่าท่านจะเลิกทำหน้าเช่นนั้น.."

"กระผมมิอาจเก็บซ่อนความดีใจเอาไว้ได้หรอกครับ ท่านดยุคเจ็บปวดมามากจริงๆ ความทรมานและความเจ็บปวดที่คนในคฤหาสน์ โนอาห์มองเห็นมาหลายปี วันนี้มันกำลังจะสิ้นสุดลงแล้ว ทุกคนต่างก็ปรารถนาที่จะเห็นท่านดยุคมีความสุขทั้งนั่นแหละครับนายหญิง"

ลีอาไม่อยากที่จะเถียงกับพ่อบ้านอีกแล้วเธอจึงเลือกที่จะเงียบแล้วหันไปมองด้านนอกหน้าต่างรถม้าแทน เราเดินทางมาอีกพักใหญ่ๆก็เข้ามาในเขตพระราชวัง

"พระชายานั้นเป็นสตรีที่นับได้ว่าเป็นสตรีที่ดีเลยทีเดียว ดัชเชสอาจจะหลงรักพระนางได้ไม่อยาก และการที่องค์จักรพรรดิให้พระชายาเป็นผู้สอนมารยาทกับดัชเชส เรื่องนั้นคือความเมตตาอย่างใหญ่หลวงเลยนะครับ ขอให้ดัชเชสรับรู้เอาไว้ว่าองค์จักรพรรดินั้นทรงมีเมตตากับท่านมาก.."

ทั้งที่ความจริงแล้วเธอมิได้มองเช่นนั้นเลย เพราะลีอามองว่าการที่ให้เฮเลน่ามาสอนมารยากับเธอเพราะว่าองค์จักรพรรดินั้นต้องการทำให้เธอเจียมตัว พระองค์ต้องการให้เธอรู้จุดยืนของตัวเองให้ชัดเจน อย่าโลภในสิ่งที่มันไม่ใช่ของเธอจนเกินไป เพราะว่าเมื่อเธอยืนเทียบเคียงกับเฮเลน่าแล้ว แน่นอนว่ามันต่างชั้นกันมาในทุกๆด้าน

"เข้าใจแล้วล่ะ"

เพราะว่าโจนาธานคือคนขององค์จักรพรรดิ ไม่แปลกใจหรอกที่เขาจะจงรักภักดีและมองว่า ทุกการกระทำของพระองค์มันถูกต้องที่สุดแล้ว

โจนาธานคือคนดี เขาภักดีต่อองค์จักรพรรดิแต่ทว่าเขาก็รักเลียมมาก..เรื่องนันเธอรู้ดี แต่ถ้าหากวันใดที่เกิดความขัดแย้งขึ้นมา วันที่องค์จักรพรรดิและเลียมขัดแย้งกัน พ่อบ้านผู้นี้จะเลือกเข้าข้างใครกันนะ เรื่องนั้นท่าทางจะหาคำตอบได้ยากยิ่ง

"ข้ารอคอยการพบเจอดัชเชสมานานมากเลยค่ะ"

เฮเลน่าถึงกับออกมายืนรอเธอที่หน้าพระราชวังของตัวเองเลยทีเดียว ผมสีเงินที่ดูสูงส่งและผิวกายที่ขาวเนียนราวกับหิมะ ใบหน้างดงามดั่งรูปปั้นที่หล่อขึ้นมาด้วยฝีมือของเทพเจ้า สมแล้ว...สมควรแล้วล่ะที่เป็นนางเอก เพราะออร่านี้มันคือออร่าที่ไม่มีอยู่ในตัวประกอบอย่างเธอ

ไม่แปลกใจแล้วว่าทำไมเลียมถึงได้ยึดมั่นในความรักอันไร้หนทางสมหวังของเขากับเฮเลน่ามากขนาดนั้น

ลีอาก้มหน้าลงเล็กน้อย เธอยกกระโปรงขึ้นมาและทำความเคารพเฮเลน่าที่มีศักดิ์เป็นพระชายาองค์รัชทายาท

"ขอถวายความเคารพแก่ดวงจันทร์ของจักรวรรดิ..."

เฮเลน่ารีบเดินเข้ามาจับมือของลีอาเอาไว้

"ไม่ต้องทำถึงขนาดนั้นหรอกค่ะดัชเชส ข้าไม่เคยมีเพื่อนมาก่อนและแอบคาดหวังในใจว่าเรานั้นจะสามารถเป็นเพื่อนกันได้"

แสนดีเกินไปแล้วนางเอกตัวน้อยๆของเธอ

"เข้ามาด้านในก่อนสิคะ เสด็จพ่อให้ข้าสอนมารยาทการเข้าสังคมกับดัชเชส แต่ทว่าเท่าที่ข้าดู ไม่มีตรงไหนเลยที่ดัชเชสจะบกพร่อง.."

"ไม่จริงหรอกค่ะ ตัวข้านั้นเดิมทีคือบุตรีของบารอน การจะออกงานได้นั้นข้าต้องเรียนรู้จากพระชายาอีกมาก..คงจะดีหากว่าท่านเรียกชื่อของข้า..เรียกลีอาเฉยๆก็พอค่ะ"