เมียสารวัตร 5 - คืนเข้าหอ

2364 คำ

“หนักนิดเบาหน่อยก็ให้อภัยกันนะลูก” ไม่ให้อภัยหรอก จะเรื่องขี้ปะติ๋วหรือเรื่องใหญ่ก็ไม่ให้อภัยทั้งนั้น “มีชีวิตคู่ที่ยืนยาว ถือไม้เท้ายอดทอง กระบองยอดเพชร” ใครเขาจะอยากมีชีวิตคู่ยืนยาวกับตำรวจกัน “มีหลานให้แม่อุ้มเร็ว ๆ มีลูกเต็มบ้าน มีหลานเต็มเมืองนะ” ถ้าแม่อยากมีหลานไปสู่ขอพี่เอื้อให้พี่ช้างยังจะง่ายกว่า “เจ้าสาว เอาแต่ขมุบขมิบปาก นินทาแม่หรือ” “โธ่แม่จ๋า ลูกที่ไหนจะนินทาแม่” หนูนารีบประจบ ออดอ้อนจนใบบัวใจอ่อนยวบ “หนูนาแค่ขอบคุณแม่ที่อวยพรต่างหาก” “ขอบคุณแล้วก็ฟังด้วยนะ จากนี้ไปลูกไม่ใช่เด็กสาวตัวเปล่าที่จะซุกซนเอาแต่ใจได้แล้ว ทำอะไรนึกถึงหน้าสารวัตรเขาบ้าง อย่างไรผัวเราก็เป็นถึงตำรวจยศสูง อย่าทำให้ผัวขายขี้หน้า” อีกแล้ว ทั้งย่าอ่อนและแม่ใบบัวเอาแต่เน้นย้ำให้เธอระวังกิริยาเพราะมีผัวเป็นถึงตำรวจยศใหญ่ ไม่รู้จะอะไรนักหนากับยศถาบรรดาศักดิ์จอมปลอมพวกนั้น ไม่ใช่ตำรวจพวกนี้หรือที่เคยเกือบทำลายหมู่บ้านกอบัวจนไม่เหลือซาก เคยเกือบฆ่าพ่อของเธอ เคยเกือบฆ่าลุงสองและเคยเกือบฆ่าชาวบ้านอีกมากมาย ไม่ใช่ตำรวจพวกนี้หรือที่ใช้อำนาจรีดไถเงินทองจากชาวบ้าน สร้างความเดือดร้อนจนพ่อเธอต้องกลายเป็นโจร ออกปล้นเพื่อช่วยเหลือคนยากไร้ ไม่ใช่ตำรวจพวกนี้หรือที่ทำให้ช่วงชีวิตหนึ่งของพี่ช้างไม่ได้อยู่กับพ่อ ถึงจะเกิดไม่ทัน แต่พ่อกับแม่ไม่เคยปิดบังเรื่องนี้กับลูก ๆ ช้างที่ตอนนั้นพอจะรู้ความบ้างก็เคยเล่าให้หนูนาฟังว่าตัวเองคิดถึงพ่อที่ต้องติดคุกเพียงใด หากไม่มีพวกตำรวจเลว ๆ ครอบครัวของเธอคงไม่ต้องแยกจากกันแบบนี้ หนูนาเกลียดตำรวจ ตั้งแต่เริ่มรู้ความเธอก็รังเกียจอาชีพนี้เสมอมา โดยเฉพาะพวกตำรวจยศใหญ่ ๆ ที่ใช้เส้นสายเข้ามานอนกินเงินเดือนไปวัน ๆ ไม่เคยทำอะไรเพื่อชาวบ้านผู้จ่ายภาษีเลย “หนูนา” ใบบัวสะกิดลูกสาว “พ่อกับแม่ไปแล้วนะลูก” “ห๊า ดะ เดี๋ยวสิจ๊ะ อวยพรเสร็จแล้วหรือ” “ลูกไม่ได้ฟังพ่อกับแม่เลยหรือ” ใบบัวเลิกคิ้วสูง เธอกับราชันอวยพรรวมถึงพร่ำสอนลูกสาวและลูกเขยไปตั้งเยอะ แต่ลูกสาวกลับทำหน้าทำตาเหมือนไม่รู้เรื่องอะไรเลย “หนูนาเหม่อนิดหน่อยจ้ะ” “จริง ๆ เลยลูกคนนี้” “แม่กับพ่อพูดอีกรอบได้ไหมจ๊ะ เอาแบบยาว ๆ ยิ่งยาวเท่าไหร่ก็ยิ่งดี หนูนาอยากได้คำแนะนำเยอะ ๆ” หนูนาร้องขอตาปริบ ๆ มัวแต่คิดเรื่องไม่เป็นเรื่องจนรู้ตัวอีกทีก็ต้องอยู่กับผัวตำรวจตามลำพังแล้ว แม้จะเคยผ่านคืนที่ร้อนแรงมาด้วยกันแต่ตอนนั้นสติเธอไม่ค่อยคงที่ ภาพตัดไปตัดมาขาด ๆ หาย ๆ ไม่ค่อยชัดเจน ดังนั้นถ้านับจริง ๆ นี่จะเป็นคืนแรกที่ได้นอนร่วมห้องกับสารวัตรศิลา “คุณน้าทั้งสองไม่ต้องพูดซ้ำหรอกครับ ผมจำได้ทุกอย่าง ไว้ผมจะบอกหนูนาเอง” “เอาแบบนั้นหรือจ๊ะ” “ครับ” “แม่จ๋า แต่ว่า...” “วันนี้คุณน้าทั้งสองเหนื่อยมากมายแล้ว เราไม่ควรรบกวนเวลาพักผ่อนของท่าน” สารวัตรหนุ่มจ้องตากวางที่แสนดื้อดึงอย่างไม่ยอมอ่อนให้ “ให้พวกท่านไปพักผ่อนได้แล้วหนูนา” ใบบัวสบตาราชัน คิ้วเข้มของคู่ชีวิตขมวดแน่น ในขณะที่คนเป็นเมียเอาแต่แย้มยิ้ม “อย่างนั้นน้าฝากน้องด้วยนะพ่อศิลา” “ครับ” “พ่อจ๋า” ลูกสาวเมื่อรู้ว่าแม่คงช่วยอะไรไม่ได้แล้วจึงหันมาออดอ้อนพ่อแทน ราชันมีสีหน้าตึงเครียดเพราะหวงลูก อดีตจอมโจรยอมรับโดยไม่อายว่าตนเองทำใจไม่ได้ ลูกที่เฝ้าถนอมมาตั้งแต่ตัวแดง ๆ จะต้องจากอกไปอยู่กับชายอื่น จะมีชายใดดูแลลูกได้ดีเท่าพ่อคนนี้ “หนูนา...” “ไปกันเถิดพี่ราชัน ลูก ๆ คงอยากใช้เวลาร่วมกันตามลำพังแล้ว” ราชันแม้จะรู้สึกใจหายที่ต้องปล่อยให้ลูกเป็นของชายอื่น แต่เมื่อมือน้อยเอื้อมมาจับแล้วออกแรงกระตุกเบา ๆ คนตัวใหญ่ก็ยินยอมเดินตามใบบัวไปอย่างง่ายดายเหมือนร่างกายไร้น้ำหนัก “พ่อ แม่” หนูนาคอตก เมื่อพ่อที่เป็นเหมือนตัวช่วยสุดท้ายเดินตามแม่ต้อย ๆ สุดท้ายแม้จะรักลูกแค่ไหนแต่ก็สู้แม่ไม่ได้อยู่ดี ราชันยังคงคลั่งรักเมียเหมือนเดิม และเหมือนจะมากกว่าเดิมขึ้นทุกวัน สุดท้ายห้องหอก็เหลือเพียงบ่าวสาวมือใหม่ ศิลาไม่ปล่อยเวลาให้ผ่านเลยไปเปล่า ๆ เขาลุกขึ้นแล้วถามเสียงเรียบ “จะอาบน้ำก่อน หรือให้ผมอาบก่อน” “ฉันอาบก่อน เหนียวตัวจะแย่... โอ้ย! ซี๊ดดด” หนูนาร้องเสียงดังน้ำตาซึม เธอพยายามลุกขึ้นยืนแต่เพราะนั่งนานไปทำให้ขาเป็นตะคริว ศิลาเห็นแบบนั้นก็ขยับเข้าไปใกล้ “ไหวไหม” “ไหว อย่ามาแตะ โอ้ย! เจ็บ!” “ผมช่วย” “ไม่ต้อง!” หนูนาตวาดแหว ใบหน้ายับยุ่งเพราะเจ็บขาเหลือเกิน แต่เธอไม่คิดจะขอความช่วยเหลือจากตำรวจ “นายไปอาบน้ำก่อน ฉันขอนั่งพักสักพัก” “แต่...” “ไปซี่” พูดพลางบุ้ยปากไปที่ประตูห้องน้ำ “ห้องน้ำอยู่ทางนั้น เชิญ” “อืม” ศิลาเหนื่อยเกินจะโต้เถียงต่อ เขาเดินเข้าไปในห้องน้ำของภรรยาอย่างว่าง่าย วันนี้งานถูกจัดขึ้นที่บ้านเจ้าสาว เรือนหอก็เป็นห้องนอนของเจ้าสาวเอง พรุ่งนี้สาย ๆ พวกเขาถึงจะเดินทางเข้าตัวเมือง เพื่อไปเริ่มต้นชีวิตคู่อย่างจริงจังที่บ้านพักตำรวจของศิลา หลังจากนี้คงมีแต่เรื่องวุ่น ๆ ไม่หยุด ศิลาคิดขณะที่ตักน้ำราดตัว สายน้ำสะอาดไหลผ่านร่างกายบึกบึนเพราะผ่านการฝึกมาเป็นอย่างหนัก ตัวของสารวัตรหนุ่มเล็กกว่าช้างเล็กน้อย แต่กล้ามเนื้อดูจะมีมากกว่าเพราะทำงานหนัก หกก้อนบนหน้าท้องนี้ศิลาก็ไม่ได้ตั้งใจให้มันมี แต่พอต้องซ้อมมาก ๆ มันก็ขึ้นมาเองและไม่หายไปอีกเลย มือแกร่งลูบไล้ไปตามกล้ามเนื้อ ไล่ตั้งแต่ช่วงลำคอ หน้าอก แขน และขา ผ่านจุดสำคัญไปก่อนจะวกกลับมาทำความสะอาดมัน . . ซ่า หนูนาที่เริ่มเดินไหวมองบานประตูที่ปิดสนิท ได้ยินแต่เสียงตักน้ำซ่า ๆ ไม่หยุด สารวัตรเข้าไปอาบน้ำนานจนตะคริวเธอหายแล้ว แต่มันนานเกินไปหรือเปล่า ตั้งแต่เกิดมาไม่เคยเจอผู้ชายที่อาบน้ำนานขนาดนี้มาก่อน ขนาดปื๊ดยังใช้เวลาน้อยกว่า “ลูกคุณหนู” หนูนาเบะปากกับประตูบานนั้น ก่อนจะเดินกระย่องกระแย่งไปที่ตู้เสื้อผ้า หยิบเอาชุดใส่นอนย้วย ๆ ตัวโปรดมาถือไว้พร้อมผ้าถุง เมื่อหันกลับมาอีกทีบานประตูห้องน้ำก็เปิดออกแล้ว “โห” เจ้าสาวที่ยังอยู่ในชุดเจ้าสาวเต็มยศร้องอุทาน ปากจิ้มลิ้มห่อเป็นวงกลม ดวงตากวางประกายระยิบระยับ “น่ากินมาก” “อะไรนะ” “ท้องนั่น...” สารวัตรหนุ่มนิ่งค้างไป ก่อนจะก้มลงมองตามสายตาคู่นั้นด้วยความไม่เข้าใจ หน้าท้องเขามีอะไร หรือภรรยากำลังหวาดกลัวร่องรอยแผลเป็นที่เขามี ก็เขาเป็นตำรวจ ทั้งยังลงพื้นที่กับลูกน้องทุกครั้ง ก็ต้องมีบาดเจ็บบ้างเป็นเรื่องปกติ “คุณ” “อะไร” “น้ำลายคุณยืด” “ห๊า!” หนูนารีบยกมือขึ้นเช็ดมุมปาก ให้ตาย เธอกำลังน้ำลายยืดจริง ๆ “มันร้อน ใช่! มันร้อน ฉันอยากอาบน้ำจนน้ำลายไหลเลยเนี่ย นายนั่นแหละอาบน้ำชักช้า” น่าอาย น่าอายที่สุด หนูนาก่นด่าตัวเองในใจ เก็บอาการหน่อยสิ ถึงหุ่นสารวัตรจะน่ากินมากแค่ไหนแต่นั่นตำรวจนะ ตำรวจที่เธอเกลียดนักหนาไม่ใช่หรือ แต่ก็เป็นตำรวจที่เป็นผัวไม่ใช่หรือ อีกเสียงในใจแย้งขึ้นจนคนกลางสับสน หนูนาสะบัดหัวแรง ๆ แล้วรีบเดินไปที่ห้องน้ำ หวังว่าอาบน้ำแล้วจะช่วยให้ความคิดบ้าบอพวกนี้หายไปได้ “คุณ!” “อะ อ๋อ ยุง ฉันตบยุงให้น่ะ” หนูนายกมือที่ว่างเปล่าขึ้นโบกให้อีกคนดู “ฉันไปอาบน้ำละ” พูดจบก็รีบเข้าไปในห้องน้ำทันที หนูนาลูบอกตัวเองให้ใจเย็นลง เมื่อกี้ใจร้อนจนเผลอเอามือไปจับก้อนกล้ามเนื้อหน้าท้องสารวัตรเข้า ดีนะที่อ้างได้ว่าตบยุง แต่พอจับแล้วรู้สึกดีจัง “ฉันไม่ผิดนะ ใครใช้ให้หุ่นน่ากินเล่า” มิน่าเล่า คืนนั้นถึงได้ทำกันตั้งสี่รอบ หนูนาเริ่มจำได้ลาง ๆ แล้วว่าสารวัตรศิลาเด็ดดวงแค่ไหน หุ่นล่ำกำยำ แถมยังรุนแรงดุเดือดถึงใจแต่กลับไม่เจ็บปวด ทำตั้งสี่รอบแต่ยังไม่มีท่าทีเหนื่อยอ่อนให้เห็นเลย เธอเสียอีกที่ทนไม่ไหวหลับตาอกเขาก่อน อยากทำแบบนั้นอีก ตอนนี้เป็นผัวเมียกันแล้วจะทำเยอะแค่ไหนก็ได้ด้วย ดูท่าการแต่งงานครั้งนี้คงไม่เสียเปล่า สามเดือนนี้เธอจะตักตวงให้คุ้ม ตอนแรกเธอนึกรังเกียจไม่อยากให้ตำรวจแบบนั้นมาแตะต้องอีก ตั้งใจว่าจะต่างคนต่างอยู่ไม่ข้องเกี่ยวกันจนถึงวันหย่า แต่ตอนนี้เธอเปลี่ยนใจแล้ว ในเมื่อแต่งงานกันแล้วก็ต้องได้กิน ใช่ว่าไม่เคยเสียเมื่อไหร่ หวงตัวไปก็ไม่มีประโยชน์ สู้หาความสุขซาบซ่านใส่ตัวดีกว่า เริ่มจากคืนนี้เลยแล้วกัน . . ทุเรศ! ไอ้ตำรวจทุเรศ!! หนูนากระฟัดกระเฟียดเดินไปที่โต๊ะเครื่องแป้ง ดวงตากวางมองคนที่นอนหลับไปแล้วผ่านกระจกอย่างเคียดแค้น ทั้งโกรธทั้งโมโห อยากจะจับมาเขย่า ๆ แล้วถามว่ากล้าดีอย่างไร กล้าดีอย่างไรมาหลับก่อนกันแบบนี้! “หึ้ย ไม่ได้เรื่อง” หนูนาป้ายครีมลงบนหน้าแรง ๆ มุมโต๊ะเครื่องแป้งเห็นคนที่นอนหันหลังให้ชัดเจน ยิ่งเห็นก็ยิ่งเคือง มีอย่างที่ไหนมาหลับในคืนแต่งงานแบบนี้ ทั้ง ๆ ที่ก่อนหลับยังมาเดินอวดหุ่นให้เธอน้ำลายหกแท้ ๆ ยั่วให้อยากแล้วก็จากไป ก็เธอบอกแล้วว่าตำรวจนิสัยไม่ดีทุกคน! หนูนาทิ้งตัวลงบนเตียงแรง ๆ หวังว่าสารวัตรจะตื่น แต่เขากลับนอนนิ่งเหมือนตาย แบบนี้เป็นตำรวจได้อย่างไร “หรือตายแล้วจริง ๆ” คนตัวเล็กกว่าตวัดขาขึ้นคร่อม ปีนป่ายจนตัวไหลลงอีกข้างของที่นอน ก่อนจะเอามือไปอังจมูก “ยังหายใจนี่” หัวกลมขยับเข้าไปใกล้ที่สุดเท่าที่จะทำได้ ใกล้จนได้ยินเสียงหัวใจดังตึกตัก หนูนาขมวดคิ้วงุนงง ไม่รู้ว่าคิดไปเองหรือเปล่า แต่เสียงหัวใจของสารวัตรเต้นเร็วแปลก ๆ “มีปัญหาสุขภาพหรือเปล่าเนี่ยศาลาวัด ไม่สิ คนมีปัญหาสุขภาพที่ไหนจะดุขนาดนี้” “.....” “เฮ้อ นึกแล้วก็เสียดาย วันนี้อดกินเลย” เธอบ่นกับตัวเองเบา ๆ “ไว้พรุ่งนี้ก็ได้” พูดจบคนที่เหนื่อยมาทั้งวันก็หาววอดใหญ่ จากนั้นก็ขยับขึ้นคร่อมคนหลับไปแล้วอีกครั้งเพื่อปีนกลับที่เดิม ไฟในห้องดับลง คนที่หวังจะกินคนอื่นโดยไม่ดูสังขารหลับทันทีที่หัวถึงหมอน ต่างจากคนหลับไปแล้วที่ลืมตาขึ้นในความมืด ขาหนัก ๆ ยกขึ้นก่ายไม่เป็นท่า ศิลาพลิกตัวกลับไปมอง ดวงหน้าสวยหวานในความมืดยังคงสวยเหมือนเคย ดวงตากวางปิดลงเหลือเพียงเปลือกตาสีน้ำนม และขนตางอนยาวที่ทาบไปกับแก้มนุ่ม “ตัวแสบ” สมแล้วที่เขาเรียกว่าตัวแสบ เป็นคนที่คาดเดาอะไรไม่ได้เลย นึกอยากจะทำอะไรก็ทำ นึกอยากจะคร่อมก็คร่อม ไม่รู้หรือว่ามันอันตราย “พอหลับแบบนี้แล้วนิสัยค่อยเข้ากับหน้าหน่อย” ศิลายิ้มบาง ๆ เป็นรอยยิ้มที่หากลูกน้องมาเห็นคงตกใจ สารวัตรศิลาผู้ยิ้มยากและเข้มงวดน่ะหรือจะยิ้มเป็นเหมือนคนอื่นเขา ”แจ๊บ ๆ” “ขนาดนอนยังน้ำลายไหล” “งืม” “ยิ้มด้วย?” ศิลานึกสงสัยว่าภรรยาของเขากำลังฝันถึงเรื่องอะไร ทำไมถึงได้ยิ้มออกมาแล้วน้ำลายไหลแบบนี้ “แจ๊บ ๆ ศาลาวัด งืม” “ครับ เรียกผมทำไม” “อยากกิน” “หืม อยากกินอะไร ไว้ผมจะให้แม่บ้านเตรียมไว้ต้อนรับคุณพรุ่งนี้” ศิลาคิดว่าภรรยาไม่ได้หลับสนิทและพอมีสติอยู่บ้าง เพราะดูเหมือนว่าเธอจะพูดคุยรู้เรื่อง ถามอะไรก็ตอบได้ เขาจึงถามถึงของที่ภรรยาอยากกินเป็นมื้อแรกเมื่อย้ายเข้าไปอยู่ที่บ้านพักของเขา “อยากกิน อันนั้น” “อันไหน” “อันใหญ่ ๆ ไส้กรอก ใหญ่ ๆ” “ได้ ผมจะให้แม่บ้านเตรียมไว้ให้” “ใหญ่ ๆ” “ครับ ใหญ่ ๆ” ศิลายกยิ้มเอ็นดู ก่อนจะทิ้งตัวนอนเงียบ ๆ แต่งงานกับผู้หญิงคนนี้ก็ไม่ได้แย่ อย่างน้อย ๆ เธอก็ไม่ได้วุ่นวายเลี้ยงดูยากอย่างที่คิด มั้ง? ยกเว้นเรื่องปีนตัวที่ศิลาอาจจะต้องตักเตือนบ้าง เขาไม่ใช่พระอิฐพระปูนมาจากไหน หนูนาเอ่ยปากแต่แรกแล้วว่าเราจะแต่งงานกันแค่ในนาม สามเดือนก็จะหย่าขาดทันที ดังนั้นเขาจึงไม่คิดเอาเปรียบให้เธอต้องเสียหายเป็นครั้งที่สอง แม้ว่าเนื้อตัวนุ่มนิ่มและกลิ่นหอม ๆ จะคอยรบกวนจิตใจตลอดเวลาก็ตาม

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more