หนูนานั่งเหม่อตั้งแต่เช้า งานตรงหน้าไม่คืบหน้า ดินสอถูกหมุนไปมาอย่างไร้ประโยชน์ เธอถอนหายใจหลายครั้ง แต่ไม่ว่าจะทำอย่างไรก็สลัดเรื่องในหัวออกไปไม่ได้เสียที
“ศาลาวัด”
ร่างเล็ก ๆ เดินเข้ามาหาพร้อมเสียงเนือย ๆ ศิลาเงยหน้าขึ้นจากหนังสือ มองภรรยาที่เดินอย่างไร้เรี่ยวแรงมานั่งตรงหน้า
“คุณดูมีเรื่องไม่สบายใจ”
“ก็... คงจะแบบนั้น” ดวงหน้ารูปไข่ขยับขึ้นลงเบา ๆ “ฉันคิดถึงบ้าน คิดถึงพ่อ คิดถึงแม่ คิดถึงพี่ช้างกับปื๊ด”
ศิลาวางหนังสือลง เขาหันมาสนใจภรรยาเต็มตา ดวงหน้าสวยหวานดูเหนื่อยล้า เขาคิดว่าเรื่องเมื่อคืนจะทำให้หนูนาเขินอายจนเข้าหน้ากันไม่ติด ทว่าเธอกลับเอาแต่เหม่อลอยตั้งแต่ตื่นนอนจนถึงตอนนี้ เหมือนลืมไปแล้วด้วยซ้ำว่าเมื่อคืนพวกเราทำอะไรกันบ้าง
แม้จะทำทีว่าอ่านหนังสือเล่มโตอย่างขะมักขเม้น แต่ศิลาไม่มีสมาธิแม้แต่นิด
เขาเอาแต่เหลือบตามองหนูนาจนรำคาญตัวเอง
“งั้นให้ผมไปส่ง...”
“ไม่ต้อง!”
สารว
