“ฉันอาบน้ำเสร็จแล้วนะ” หญิงสาวรูปร่างเล็กกระทัดรัดเอ่ยพร้อมรอยยิ้ม ดวงตากวางที่ใช้จับจ้องคนบนเตียงเป็นประกายวิบวับ
สารวัตรหนุ่มหลบสายตากรุ้มกริ่มนั้นราวกับหนุ่มขี้อาย เพียงแต่ศิลาไม่ได้อาย เขาแค่ทำตัวไม่ถูก ปรับตัวไม่ทันกับความเปลี่ยนแปลงจากหน้ามือเป็นหลังมือของภรรยา
ให้หนูนามองมาด้วยสายตาเหม็นขี้หน้ากัน ยังดีกว่ามองมาด้วยสายตาหวานเยิ้มมีเลศนัยแบบนี้
หรือว่าตอนที่ตกน้ำ หนูนาเผลอกินน้ำคลองเข้าไป มันอาจจะทำให้สมองของเธอกระทบกระเทือนก็เป็นได้ ถึงได้ความจำเลอะเลือน ทำอะไรที่ผิดแปลกไปจากปกติแบบนี้
ตอนแรกเกลียดกันจะเป็นจะตาย ตอนนี้เปลี่ยนไปเป็นคนละคน
“ศาลาวัด”
เฮือก!
เสียงหวานที่กระซิบเรียกข้างหู พร้อมกับลมหายใจร้อน ๆ ที่จงใจเป่ารดลงมา ทำให้สารวัตรหนุ่มที่กำลังใช้สมาธิจริงจังไม่ต่างจากเวลาทำงานสะดุ้งด้วยความตกใจ
“เหม่อไปถึงไหน คิดอะไรถึงได้ตกใจขนาดนี้” หนูนาพูดพลางหัวเราะในลำคอ ท่าทางเหม
