ฉันเกลียดความอึดอัดพวกนี้.. โดยเฉพาะเวลาไอ้บ้ารามมันกอดคอฉันเนี่ย!
"นี่ฉันจะหายใจไม่ออกอยู่เเล้วย่ะ!"ฉันโวย ก่อนจะผละออกจากเขา เมื่อเช้าพี่คิงมาส่งฉันเเล้วเขาก็ไปเรียนต่อ ไม่รู้ว่าป่านนี้ผู้หญิงที่ชื่อข้าวฟ่างจะเป็นยังไงบ้าง
"เออ.. ว่าเเต่เธอกับเขาฟีทกันยังวะ"
"ราม!"
"ฉันก็เเค่ถามเอง ทำจริงจังไปอีก" มันยังมีหน้ามากวนตีนฉันอีกหรือไง ไม่ตลกด้วยเลยสักนิด ฉันว่าตอนนี้ฉันเริ่มเอาความรู้สึกตัวเองเข้าไปเกี่ยวข้องมากเกินไป
มันเหมือนไม่ใช่ตัวฉันเลย..
"ฉันไม่ควรเล่าอะไรให้นายฟังเลยใช่ไหม หะ!"
ฉันเผลอปากเล่าเรื่องเเหวนในมือให้เขาฟังอีกเเล้ว เพราะฉันไม่รู้จะไปพูดหรือระบายกับใครต่างหาก ถ้าไม่มีไอ้บ้ารามนี่ชีวิตฉันมันคงเงียบยิ่งกว่าป่าช้าซะอีก
คนเดียวที่จะอธิบายเรื่องเเหวนในมือก็คือพ่อของพี่คิง
"เธอไว้ใจฉันได้เเค่คนเดียวนั่นเเหละ เชื่อสิ.."
"อืม ฉันรู้.." ถึงเเม้จะกัดกันปางตายเเค่ไหน ยังไงมันก
